Ένα γράμμα για σένα ΙΙ - A letter for you II

Αγαπητέ μου ενορίτη,

Ο ποιητής το είπε ξεκάθαρα:

Το λέω ξανά, είμαι μόνος
σα μια περπατησιά ανθρώπου στο δάσος
Είμαι μόνος σα δάκτυλο σε χέρι
Που η μηχανή του πήρε τ' άλλα τέσσερα

Αυτή η μοναξιά ταλανίζει τον άνθρωπο των καιρών μας. Η ζωή μας κατάντησε μια ζωή παγιδευμένη. Ξεφτισμένη. Φτωχοζωή, που σέρνεται από απελπισία σε απελπισία. Από μοναξιά σε μοναξιά. Συχνά αισθανόμαστε τούτο το θρήνο των νέων ανθρώπων να μας ξεσχίζει τα σωθικά. Αισθανόμαστε τη χίμαιρα και τη μοναξιά σαν ανήμερα θηρία να μας καταστρέφουντ' απομεινάρια της πικρής μας ζωής. Έλληνας συγγραφέας, διεκτραγωδώντας την κατάσταση  μας, γράφει:

"Όταν ήμασταν παιδιά, χάσαμε τη γαλήνη της ψυχής. Όταν μεγαλώσαμε, χάσαμε τις ιδέες που πίστευαν οι πατέρες μας. Περπατήσαμε πολύ, ελπίσαμε να φτάσουμε κάπου. Στήσαμε αγώνες, κτίσαμε έργα, υπηρετήσαμε με αυτοθυσία, εκμεταλλευτήκαμε με εγωισμό. Κάναμε καλοσύνες και κακίες, θελήσαμε να βοηθήσουμε τον κόσμομ προσπαθήσαμε να ανεβάσουμε το άτομο μας. Μια μέρα χάσαμε όλες τις αισιοδοξίες μας κι όλες τις ματαιοδοξίες μας." (Γ. Θεοτοκάς)

Η κατάσταση τούτη (βλ. ακαταστασία) είναι πια δεδομένη. Κι ο χρόνος στροβιλίζεται. Περνά. Χάνεται. Κι εμείς άφωνοι στου χρόνου το διάβα. Κάποτε φθάνουμε και στις μεγάλες μέρες. Δεν είναι σαν τις περσινές. Όχι. Φέτος είναι αλλιώτικες. Διαφορετικές. Μας βρίσκουν φτωχούς. Συρρικνωμένους να βουλιάζουμε στη λύπη καθημερινά. Πως, αλήθεια, τις αντιμετωπίζουμε? Χωρίς γαλήνη. Χωρίς ηρεμία. Χωρίς...

Στεκόμαστε μπροστά στο πρώτο σκαλί της Μεγάλης Εβδομάδας. Στη στιγμή μας έρχονται στιγμές αλλοτινές. Θυμόμαστε που είχαμε άνεση. Πιότερη ηρεμία. Τώρα, όμως, όλα τούτα χάθηκαν. Γίναμε καχύποπτοι. Πιστέψαμε σε μερικά πράγματα άπιαστα. Τόσο διαφορετικά. Ξένα. Ονειρικά. Νομίσαμε πως λύσαμε τα προβλήματα μας. Μα ήταν πλάνη. Κι όνειρο απατηλό. Άπιαστο. Απομακρυσμένο. Μα και τόσο θολό. 

Τι κάνουμε λοιπόν? Πως προχωρούμε στο μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής που λέγεται Μ. Εβδομάδα?  Σ' αυτή θα δούμε γεγονότα (μωρές παρθένες, προδοσία, σύλληψη, σταύρωση του Χριστού και τόσα άλλα). Θα δούμε, όμως, και ηρωικές στιγμές, όπως η ιστορία του Ιωσήφ του παγκάλου, των φρόνιμων παρθένων κλπ. Πως θα αντιδράσουμε? 

Πως θα σταθούμε φέτος μπροστά στον εσταυρωμένο? Θα μας κοιτάξει και φέτος μ' εκείνα τα μάτια τα γεμάτα αγάπη. Θα μας δει κατάματα ενώ θα έχει τα χέρια του καρφωμένα στο σταυρό. Κι είναι έτοιμος να κλείσει όλους εμάς μέσα στην αγκαλιά του. Θέλουμε, όμως, εμείς, να μπούμε μέσα στην αγκαλιά του? Να μας κάνει δικούς του? Να μας φροντίσει όπως η μάνα το μικρό παιδί της? Να μας προστατεύσει από κάθε κακό? Ν' απομακρύνει κάθε κίνδυνο που καραδοκεί? Να μας ανεβάσει στον ουρανό? Να μας φέρει πιο κοντά στον Πατέρα?

Ο Χριστός σταυρώνεται φέτος, σήμερα, τώρα για μας. Αυτό το "σήμερον κρεμάται επι ξύλου" θα αντηχήσει, στεντόρια ή υπόκωφα δεν έχει σημασία, στα αυτιά μας. Θα θελήσουμε να σταθούμε κάτω από το Σταυρό Του? Αν ναι, πως? Θ' αντιγράψουμε εκεί τους στρατιώτες, τους αδιάφορους περαστικούς ή τον Ιωάννη, την Παναγία και τις άλλες γυναίκες?

Θα σταυρωθεί για μας. Συνειδητοποιούμε τούτη την πραγματικότητα? Η εποχή μας, θα πείτε, κάνει ήρωες. Δεν νομίζω. Έχουμε ξεμάθει από ηρωισμούς. Είναι γεγονός πως φέτος μερικά πράγματα είναι πιο δύσκολα από άλλωτε. Ο Χριστός, όμως, είναι ο ίδιος. Κι έχει πάντα την ίδια επιθυμία να μας βοηθήσει. Να μας προστατεύσει, να μας σώσει. Η ευθύνη πέφτει στους δικούς μας ώμους. Θα σπάσουμε, λοιπόν, όλη αυτή την κρούστα αδιαφορίας που μας περικαλύπτει? Θα Τον πλησιάσουμε? Τι λέτε? Θα πάμε? Καιρός γι' αλλαγή. Κι ο Θεός βοηθός!

Με την αγάπη μου,

Ο π. Γεώργιος

Αναδημοσίευση απο το ομώνυμο φυλλάδιο.

My Dear Parishioners,

The poet said bluntly:

I say again, I am only

She walked like a man in the woods

I'm only like a finger in hand

The machine took his other four

This loneliness afflicting man of our times. Our life ended in a life trapped. Frayed. Ftochozoi, crawling from despair to despair. From loneliness to solitude. Often we feel that the lament of young people to lacerate our guts. Chimera and feel the loneliness on the same day as our beasts katastrefount the remnants of the bitter life. Greek writer, diektragodontas our situation, he writes:

"When we were kids, we lost the peace of the soul. When we grew up, we lost the ideas that our fathers believed. Walked a lot, we hoped to get somewhere. We set matches, we built projects, served with sacrifice, exploited by selfishness. Goodness and badness We, wanted to help the kosmom tried to move up in our person. One day we lost all our optimism and all our vanities. " (G. Theotocas)

The situation is this (see clutter) is no longer a given. And time swirls. Passes. Lost. And we were speechless STOU time the path. Once we arrive in long days. It's not like last year's. No. This year is different kind. Different. We find poor. Shrunken to sink in sorrow everyday. How, indeed, the face; Without peace. Without peace. Without ...

We stand in front of the first rung of Holy Week. At the moment we come bygone times. Remember we had comfort. He felt more calm. But now all this is gone. We became suspicious. Believed in some things elusive. So different. Foreign. Dream. We thought that we solved our problems. But it was mistake. And dream. Elusive. Remote. But so cloudy.

What we do; How to move large university life called Holy Week; In this we see events (foolish, betrayal, arrest, crucifixion of Jesus and many others). We will see, however, and heroic moments as the story of Joseph Pangalos, the wise virgins, etc. How do we react;

How will this year stand in front of the crucifix; We will look at this year with those eyes full of love. You will see us face to face while having his hands nailed to the cross. And be ready to shut us all into his arms. We wish, however, we can enter into his arms; To make our own; To take care of us as the mother of the child; Protect us from all evil; N 'removes any danger lurking; To raise us in heaven; Bring us closer to the Father;

Christ crucified year, today, now for us. This "today hangs on a tree" will resonate, or muffled stentoria does not matter to our ears. You want to stand beneath the Cross; If so, how; I 'copy there the soldiers, or the indifferent passers-John, the Virgin Mary and the other women;

Would be crucified for us. Accordingly realize reality; Our time will tell, makes heroes. I think not. We unlearn from heroics. The fact that this year some things are more difficult than used to house. Christ, however, is the same. And always has the same desire to help us. Protect us, save us. The responsibility falls on our shoulders. You break it, then, this entire crust sheathe our indifference; We approached him; How about; Will go; Time for a change. And God help!

With my love,

Father George

Republished from the same-named leaflet.

Ένα γράμμα για σένα - A letter for you

Αγαπητέ μου ενορίτη,

Χριστός Ανέστη. Αναστήθηκε λοιπόν. Έσπασε το βράχο της αδιαφορίας. Του ωχαδελφισμού. Της άρνησης. Έδωσε ζωή στο θάνατο. Αποδέσμευσε από τα νύχια του άδη τον Αδάμ, την Εύα και τους άλλους. Με τον ίδιο τρόπο απελευθερώνει κι εμάς.

Δεν έχει σημασία αν στη γη μας απειλήθηκε καταστροφή. Ούτε λαμβάνονται υπ' όψιν οι τόσοι σιδερόφρακτοι στρατιώτες που διακινούνται εδώ κι εκεί. Όλα τούτα παραγκωνίστηκαν. Μπήκαν στο περιθώριο γιατί "ζωή εκ του τάφου ανέστειλεν". Τι κι αν λένε τα δικά τους οι όποιας εποχής φαρισαίοι και γραμματείς? Σημασία έχει ότι "ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς των αρχηγός της ζωής".

Αυτή η πραγματικότητα μας φέρνει όλους πιο κοντά. Γεφυρώνει το χάσμα που υπήρχε μεταξύ μας. Σπάζει το τσόφλι της προκατάληψης, του φθόνου, της αδικίας, της έλλειψης ενδιαφέροντος. Ο Χριστός αναστήθηκε, αδελφέ μου, "Και πεπτώκασι δαίμονες". Και "νεκρός ουδείς επί μνήματος". Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά απ' αυτήν?

Προβληματίζεται μερικές φορές ο άνθρωπος: Τι θα γίνει μετά το Γολγοθά? Μα ο Γολγοθάς, φίλε μου, δεν είναι τέλος. Ούτε το τέλος. Μετά το Γολγοθά ακολουθεί πάντοτε η Ανάσταση. Ο Γολγοθάς είναι σταθμός για ανάσα. Όχι για να γράψουμε το "τέλος".

Μπορεί, βέβαια, η άγνοια και η αδιαφορία μας και τα σχετικά να δραστηριοποιούνται και να μη μας αφήνουν να δούμε με τα μάτια μας της Ανάστασης το φως. Μπορεί τα γυαλιά που μας φόρεσαν η ρουτίνα και η αυταρέσκια μας να είναι τόσο σκοτεινά που μας σκιάζουν το φως της Ανάστασης.

Ε λοιπόν, ήρθε ο καιρός για την αφαίρεση τους. Ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Είναι καιρός να σταματήσουμε να τρώμε, να κοιμόμαστε και να πεθαίνουμε με φόβο. Ήρθε η στιγμή της χαράς. Της αγαλλίασης. Του ενθουσιασμού. Της αισιόδοξης αντιμετώπισης της ζωής.

Δεν υπάρχει πλέον θάνατος. Τον νίκησε ο Χριστός. Υπάρχει απλά ένας προθάλαμος που μας βγάζει στην άλλη, την αληθινή ζωή. Δεν είμαστε μόνοι τώρα. Έχουμε μαζί μας τον αιώνιο φίλο: τον Χριστό. Καταργείται, λοιπόν, η μοναξιά. Δεν μας ενοχλεί πια.

Δεν είμαστε πια χαρταετοί πιασμένοι στα ηλεκτρικά σύρματα. Οι ουρανοί είναι γαλανοί και ορθάνοιχτοι για όλους μας. Η μπόρα και η καταχνιά ανήκουν στο παρελθόν. Τις νίκησε ο Χριστός με την Ανάσταση του. Έχουμε συναίσθηση τούτης της πραγματικότητας?

Τούτες τις μέρες (το πρωτότυπο αναφέρεται στις μέρες του Πάσχα, αλλά και τις υπόλοιπες για Τον Ύψιστο είμαστε καλοδεχούμενοι) καλό θα ήταν να απομονωθούμε κάπου και να σκύψουμε στα γεγονότα, να τα δούμε από πιο κοντά. Να εμβαθύνουμε. Και να δοξάσουμε για μια ακόμη φορά Το Θεό που μας αγαπά τόσο πολύ.

Ναι. Έδωσε το γιο του να σταυρωθεί για μας. Για την κακία μας. Για τις αμαρτίες μας. Τελικά όμως αναστήθηκε. Η ζωή αλλάζει πια. Γίνεται διαφορετική. Καινούρια. Η Ζωή φωτολουσμένη από από της Ανάστασης το φως. Όλα λάμπουν τώρα. Είναι φωτεινά τα πάντα. Καμιά σκιά στον ορίζοντα.

Ο άνθρωπος συμφιλιώθηκε με Το Θεό. Πήρε προσωπικά το θέμα της Ανάστασης. Έγινε δικό του. Προσωπικό. Και η ζωή του άλλαξε. Μπορεί τώρα ο άνθρωπος να τραγουδά με τον ποιητή:

Πλάκες που στέκατε βαριές

στα μνήματα και τις καρδιές

σας έσπασε Ο Χριστός μου.

Χαρά κι αγαλλίαση λοιπόν τώρα. Όλο το σύμπαν γιορτάζει. Ας παραμερίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας ότι άλλο κι ας βροντοφωνάξουμε: "Χριστός Ανέστη"! Και η ηχώ θα απαντήσει: "Αληθώς Ανέστη"!

Με την αγάπη μου,

Ο π. Γεώργιος.

Αναδημοσίευση από το ομώνυμο φυλλάδιο της Εκκλησίας της Κύπρου

My Dear Parishioners,

Christ is risen. Then resurrected. He broke the rock of indifference. The refusal. Gave life to death. Freed from the clutches of Hades Adam, Eve, and others. In the same manner releases and us.

No matter where on earth our threatened destruction. Nor does it take into account the soldiers had iron so moving here and there. All this pushed aside. They entered the room because "life from the grave suspended." What if they say their own age who Pharisees and secretaries; What is important is that "He was not possible under krateithei wear them o Chief of life."

This actually brings us closer. Bridges the gap that existed between us. Breaking the shell of prejudice, envy, injustice, lack of interest. Christ is risen, my brother, "And the demons fallen to hell." And "dead for no memory." No greater joy than this?

Sometimes troubled man: What will happen after Calvary? But the Calvary, my friend, is not the end. Neither the end. After Calvary always follow the Resurrection. The Calvary is a station for breath. Off to write the "end".

It can, of course, ignorance and indifference and related to active and not allow us to see with our own eyes the light of the Resurrection. Can glasses we wore routine and complacent we are so dark that we obscure the light of the Resurrection.

Well, it's time to remove them. Came the moment of truth. It is time to stop eating, sleep and die with fear. Now is the time of joy. Of jubilation. Excitement. The optimistic response to life.

No more death. Defeated by Christ. There's just one lobby that leads to another real life. We are not alone now. We have with us the eternal friend: Jesus. Deleted So loneliness. Not bother us anymore.

We are no longer kites caught in electric wires. The skies are blue and wide open for all of us. The rain and mist in the past. The defeated by Christ's Resurrection. Accordingly we are aware of reality;

These days (the original refers to the days of Easter, and the rest for the highest are welcome) it would be isolated somewhere and bend the facts, look at them more closely. Deepen. And praise once again the God who loves us so much.

Yes. He gave his son to be crucified for us. For our wickedness. For our sins. But eventually resurrected. Life changes anymore. Is different. New. Life fotolousmeni of the Resurrection of the light. All shine now. They are bright everything. No shade in sight.

The man reconciled with God. Personally took the theme of resurrection. Was his. Staff. And his life changed. Now the man can sing with the poet:

Cue heavy plates

to graves and hearts

you broke my Christ.

Joy and delight us now. Whole universe celebrates. Let's put aside, and we in our turn and let that other loud: "Christ is risen!" And the echo will answer: "Truly Risen!"

With my love,

Father George.

Republished by namesake brochure of Church of Cyprus