Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα πραγματικά ωφέλιμο ηχητικό ντοκουμέντο - A truly beneficial audio document

Πριν λίγες μέρες, ψάχνοντας στο διαδίκτυο για κάτι που ίσως να μας ενδιέφερε (όλους μας, κι εμάς κι εσάς), ψάχνοντας για κάτι παράξενο, περίεργο ή κάποιο κοινωνικό θέμα που να χρήζει συζήτησης, πέσαμε πάνω σε αυτό το ηχητικό ντοκουμέντο, που περιλαμβάνει μερικές ωφέλιμες ομιλίες μικρού μήκους του Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανάσιου και κρίναμε ότι θα ήταν καλό να το παρακολουθήσετε κι εσείς.


A few days ago, searching the internet for something you might be interested us (all of us, us and you), looking for something strange, weird or a social issue that deserves discussion, we stumbled on this audio document, which includes some beneficial short speeches by Metropolitan Athanasios of Limassol and we felt it would be good to watch it too.



Η αγάπη πληροφορεί - Love informs


- Γέροντα, πως θα δείξω αγάπη?
- Να δείξω αγάπη? Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχει η αγάπη μέσα μας και να μας προδώσει, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλο χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσεις με πόνο τη στεναχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πεις με πόνο στον άλλο, όταν αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθείς τη λύπη του, να τον αναπαύσης στη δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσεις ένα βαρύ λόγο που θα σου πει. Όλα αυτά βοηθούν πολύ περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.

Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλο, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπει και ο διάβολος και παρουσιάζεται ως "άγγελος φωτός" και φέρνει ταραχή, ενώ ο πραγματικός Άγγελος φέρνει μια απίστευτη ανέκφραστη αγαλλίαση.

Λόγος Γέροντος Παϊσίου, αναδημοσιευμένος από το περιοδικό "Χριστιανικά Μηνύματα".




- Elder, how to show love;
- To show love; I do not understand. This is something false, hypocritical. There's love in us and betrayed us, yes. True love another without informing the external events. Love is to listen with pain unhappiness of another. Love is also an eye sore and a reason to tell the other with pain when having a problem. Love is not share his regret to the rest of the difficulty. Love is to lift a heavy ground will tell you. All these help a lot more than many words and external events.

When you hurt inside for another, God informs him about your love and understanding without external events. As and when not manifest wickedness, but we are inside, again the other understands. He sees the devil and presented as "angel of light" and brings excitement, while the real Angel brings an incredible deadpan delight.

Elder Paisios reason, republished from the magazine "Christian message".

Για ένα ευτυχισμένο και ευλογημένο γάμο: Συμβουλές Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου - For a happy and blessed marriage: Tips St. John Chrysostom

Οι πρωτόπλαστοι πριν από την παρακοή ζούσαν μέσα στον Παράδεισο ζωή παρθενική, όπως ακριβώς οι Αγγέλοι, χωρίς να φλέγονται από επιθυμία σαρκική. Δεν είχαν πάθη, ούτε φυσικές ανάγκες, ούτε είχαν ανάγκη της ενδυμασίας, γι' αυτό και κυκλοφορούσαν γυμνοί. Και όλα αυτά γιατί δημιουργήθηκαν άφθαρτοι και αθάνατοικαι ήταν ντυμάνοι με τη θεϊκή δόξα.

Μετά την παρακοή και την πτώση, ο Κύριος επινοεί το γάμο, το "μυστήριο μέγα" κατά τον Απ. Παύλο, και μέσα σε αυτό ο σύζυγος και η σύζυγος ενώνονυται και ολοκληρώνονται ως πρωσοπικότητες με σκοπό την τεκνογονία.

Στη συνέχεια θα δούμε πως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει και ποιες προϋποθέσεις θέτει για ένα επιτυχημένο γάμο.

Ο επιτυχημένος γάμος είναι αυτός που βάζει σαν βάση επιτυχίας την αρετή και όχι τον πλούτο. Να έχουν και οι δυο ευλάβεια ψυχής, σύνεση και φόβο Θεού. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Χρυσόστομος, μια κόρη που έχει σύνεση και ευσέβεια, αξίζει περισσότερο από όλη την οικουμένη. Πολλοί, αναφέρει, θέλουν να πάρουν για γυναίκα τους μια όμορφη κόρη. Είναι, όμως, αρκετό αυτό για να επιτύχει ο γάμος? Όταν η ομορφιά του σώματος δεν συνοδεύεται από την αρετή της ψυχής, πολύ γρήγορα θα δείξει την κακία της και θα διαλύσει την αγάπη, ενώ οι γυναίκες που έχουν ομορφιά στην ψυχή, όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο ελκύουν τους συζύγους τους και δυναμώνει η αγάπη τους. Χαρακτηριστικά λέγει ότι "δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από το να αγαπιέται κανείς από τη γυναίκα του και να την αγαπάει κι αυτός."

Ο Χρυσόστομος καταδικάζει την άσκηση βίας και την κακοποίηση της γυναίκας από το σύζυγο της και απαιτεί από τον άνδρα να γίνεται θυσία για τη σύζυγο του, να αποφεύγει τις απειλές και να έχει συγχωρητικότητα. Θεωρεί την επικοινωνία των συζύγων ως θεμέλιο της συζυγίας. Σε θέματα που αφορούν την οικογένεια και τη ζωή τους να τα συζητούν μαζί, με αλληλοσεβασμό, οικειότητα και αγάπη.

Ο Άγιος τονίζει ως στοιχείο αρμονικής συζυγίας την εκδήλωση αγάπης και στοργής, οι οποίες αρετές εκδηλώνονται με την τρυφερότητα και την ευγένεια. Ιδιαίτερα, λέει, να εκφράζεται η αγάπη με λόγια, γιατί οι λέξεις είναι τροφή των συναισθημάτων και αναζωπυρώνουν την αγάπη. Να εκδηλώνεται ο θαυμασμός για τις ικανότητες, τις προσπάθειες, τις επιτυχίες που κάνει ο καθένας, έστω και ένα κομπλιμέντο για το ντύσιμο, την καθαριότητα και το καλό φαγητό. Όταν η γυναίκα νιώσει ότι την αγαπούν, λέει ο Χρυσόστομος, αυξάνει το φιλότιμο της, ενώ του άνδρα αυξάνεται η καλή αυτοπεποίθηση. Γενικά, τονίζει, πρέπει και οι δύο να επινοούν τρόπους ώστε η αγάπη τους να συντηρείται.

Εαν παρ' ελπίδα υπάρξει κάποια σύγκρουση, ο πιο ώριμος από τους δύο θα πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, γιατί μέσα στο γάμο δεν έχει σημασία ποιος έκανε το λάθος και πως και γιατί. Πρέπει αμέσως να ευρίσκεται ο τρόπος ούτως ώστε να διορθώνεται η κατάσταση. Πρέπει οι σύζυγοι να μάθουν πάντα να συγχωρούν και να ανέχονται σκεπτόμενοι ότι και τους ίδιους τους ανέχεται ο Θεός. Για να προλαμβάνονται οι συγκρούσεις, λόγω διαφορών, ή ακόμη λόγω αποξένωσης των συζύγων που συνήθως έρχεται με την πάροδο του χρόνου λόγω κόπωσης και πολλές φορές αδιαφορίας, η αγάπη είναι αυτή που προλαμβάνει όλα αυτά και ο τρόπος που θα εκδηλωθεί και πως θα μιλήσει κάποιος. Λέγει χαρακτηριστικά ο Άγιος: "Πως θα της μιλήσω και τι θα της πω?" Και δίνει την απάντηση: "Να της λες λόγια αγάπης. Από όλα τα πράγματα, εγώ προτιμώ τη δική σου αγάπη, και το χειρότερο που θα μου συμβεί και το πιο οδυνηρό είναι να σε χάσω. Και όσο εσύ είσαι καλά, δεν με νοιάζει και αν πάθω οτιδήποτε ή βρεθώ με κίνδυνο ή αν χρειαστεί να χάσω τα πάντα. Γιατί εσύ είσαι τα πάντα για μένα." Και στη συνέχεια λέει: "Να της μιλάς με φιλοφροσύνη, αγάπη και τιμή. Να την τιμάς κι έτσι δεν θα βρεθει στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από άλλους. Να την επαινείς για τη σύνεση και την ομορφιά της και να της δείχνεις ότι σου αρέσει η ομορφιά της και ότι σε αναπαύει περισσότερο να μένεις στο σπίτι μαζί της παρά να να βγαίνεις έξω με φίλους. Να την προτιμάς από όλους τους φίλους σου, ακόμα και από τα παιδιά που σου χάρισε ο Θεός και εξ' αιτίας αυτής να αγαπάς και τα παιδιά σου."

Τέλος, τονίζει ο Άγιος πως το σημαντικό στοιχείο της επιτυχημένης συζυγικής ζωής είναι η επικοινωνία. Να αφιερωνει χρόνο το ανδρόγυνο, από αυτό που απέμεινε, για να είναι μαζί. Να μοιράζονται την αγάπη τους, τις σκέψεις τους και να μιλάνε μεταξύ τους.

Γενικά, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ο δημιουργός της θεολογίας του έγγαμου βίου. Όποιος μελετά τις συμβουλές του για τον καθημερινό έγγαμο βίο και για την οικογένεια, θα διαπιστώσει ότι το πνεύμα του είναι πάντα επίκαιρο, γιατί βάζει πάντα ως κέντρο των λόγων του το Χριστό.

Στη σημερινή επόχή, που ο θεσμός των αξιών έχει καταρρακωθεί και πολεμείται ο θεσμός της οικογένειας, ας ακούσουμε το λόγο των πατέρων, που εξ' αιτίας του Αγίου Πνεύματος το οποίο κατοικούσε μέσα τους με την αγία ζωή και πολιτεία τους, είναι διαχρονικός και μας δείχνει το σίγουρο δρόμο για μια ευτυχισμένη, ευλογημένη και χριστιανική οικογένεια.

Κείμενο του Πρωτοπρεσβύτερου Πέτρου Πέτρου. Αναδημοσίευση από τα "Χρηστιανικά μηνύματα".


The protoplasts before disobeying lived in Paradise virginal life, just as the Angels without consumed by carnal desire. They had no passions or physical needs or in need of clothing, so I circulated nude. And all because athanatoikai created incorruptible and was ntymanoi with divine glory.

After the disobedience and fall, the Lord invented the wedding, the "great mystery" as the Apostle Paul, and in that the husband and wife enononytai and completed as prosopikotites to teknogonia.

Then we will see how Saint John Chrysostom advises and what conditions make for a successful marriage.

A successful marriage is one that puts as the basis of success and virtue, not wealth. Have both soul piety, prudence and fear God. As stated in Chrysostom, a daughter who has wisdom and piety, is worth more than the whole world. Many, he says, want to get a woman to a beautiful daughter. But it was enough to obtain a marriage; When the beauty of the body is not accompanied by the virtue of the soul, will quickly show the wickedness and will dissolve in love, while women who have beauty in the soul, as time passes, the more attracted to their husbands and strengthens their love . Features says that "there is nothing more precious than to be loved one from his wife and he loves her."

Chrysostom condemns the violence and abuse of women by their husbands and requires the man to be a sacrifice for his wife, avoid threats and have forgiveness. Considers communication between spouses is the basis of nerve. In matters relating to family life and to discuss them together, with mutual respect, intimacy and love.

Saint element stresses harmonious conjugation of showing love and affection, which virtues manifested by tenderness and kindness. Especially, he says, to express love in words, because words are fed emotions and rekindles love. Be expressed admiration for the skills, efforts, successes makes everyone, even a compliment to the dress, cleanliness and good food. When she felt that love, says Chrysostom, increases the pride, while the good man growing confidence. Generally, he says, both have to devise ways to love them maintained.

If perchance there is any conflict, the most mature of the two should make the first step, because in marriage no matter who made the mistake and how and why. It should immediately be in the way so as to correct the situation. Should wives always learn to forgive and tolerate thinking that the same God tolerates them. To avoid conflict, these differences, or even because of alienation of spouses usually comes with time due to fatigue and sometimes indifference, love is the one that prevents all this and the way it will manifest and how to talk to someone. Says the Holy One features: "How would speak and what would say;" And gives the answer: "To say the words of love. Of all things, I prefer your own love, and the worst that will happen to me and the more painful it is to lose. And as you're okay, and I do not care if injured or anything popping at risk or if you have to lose everything. Because you're everything to me. " And then he says: "Let's talk with courtesy, love and honor. To the honor and so will not find the need to ask the price of others. Should be commended for its wisdom and beauty and the look that you like her beauty and that rests more to you live at home with her rather than going out with friends. you prefer it to all your friends, even from the children you gave God and because of this loving and your children. "

Finally, it states that St. important element of a successful marital life is communication. Devote time androgynous, it was left to be together. To share their love, thoughts and talking to each other.

Overall, St. John Chrysostom is the creator of the theology of marriage. Anyone considering his advice for the everyday married life and family, he will find that the spirit is always topical, it puts everything in the center of the grounds of Christ.

Today, the institution that has the values ​​and katarrakothei war institution of the family, let us hear the word of the fathers, who by virtue of the Holy Spirit who lived in them the holy life and polity, is timeless and shows us the sure road to a happy, blessed and Christian family.

Text of Reverend Peter Petrou. Republished from "Christian messages."

Πέτρος Φιλιππίδης: "H Χρυσή Αυγή τρύπωσε στo κενό" - Peter Philippides: "Golden Dawn slipped into the vacuum"


Ο Πέτρος Φιλιππίδης, που πρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Ζουγανέλη στην ξεκαρδιστική και άκρως πολιτική κωμωδία του Αριστοφάνη "Ιππής", σχολίασε την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να πολιτευτεί στις επόμενες εκλογές.
«Δεν με εξέπληξε καθόλου η είσοδος της Χρυσής Αυγής στην Βουλή», δήλωσε ο δημοφιλής ηθοποιός στο περιοδικό Glam.
«Από τη στιγμή που η Πολιτεία δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει για τον κόσμο, δημιουργούνται κενά στα οποία τρυπώνουν κάποιοι», είπε διευκρινίζοντας ότι τα κενά στα οποία αναφέρεται αφορούν στην ασφάλεια των πολιτών.
«Είμαστε ένα κράτος μπάτε σκύλοι αλέστε. Όταν λοιπόν το κράτος δεν παρέχει ασφάλεια, ο κόσμος στρέφεται αλλού. Τι σας κάνει εντύπωση λοιπόν; Αφήστε που η Χρυσή Αυγή είναι συνεπέστατη στα όσα λέει. Δεν παρεκκλίνει σε τίποτα από τις προγραμματικές της δηλώσεις», τόνισε.
Επίσης, σχολίασε θετικά το γεγονός ότι Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Γιάννης Μπέζος και ο Παύλος Χαϊκάλης, ήταν υποψήφιοι στις τελευταίες εκλογές: «Η υποψηφιότητα είναι προσωπική και σοβαρή απόφαση. Ο καθένας μπορεί να πολιτευτεί αν το θέλει. Οπότε, ναι, καλά έκαναν. Ιδιαίτερα ο Γιάννης έχει να προσφέρει πολύ περισσότερα πράγματα από κάποιους επαγγελματίες πολιτικούς. Ο Παύλος, επίσης, έχει αποκτήσει ένα νέο πάθος με αυτή την ιστορία».
Μάλιστα αποκάλυψε ότι, αν και πριν τις εκλογές δεν είχε σκεφτεί το ενδεχόμενο να πολιτευτεί, το σκέφτηκε μετά τα αποτελέσματα. «Θα δείξει στις επόμενες εκλογές...», είπε χαρακτηριστικά ο Πέτρος Φιλιππίδης.

Πηγή: www.astra.com.cy
filippides_petros

Petros Philippides, who stars with John Zouganeli the hilarious and highly political comedy of Aristophanes' "Knight", commented the entrance of the Golden Dawn in the House and left open the possibility politician in the next election.

"I'm not surprised at all the entrance of the Golden Dawn in the House," said the popular actor in the magazine Glam.

"Since the state is not doing what it should do for the world, created spaces in which they burrow some," he said pointing out that the gaps referred to relate to the safety of citizens.

"We are a state Bate dogs grind. So when the state does not provide security, the world looks elsewhere. What impression do you do? Let the Golden Dawn is very consistent to what it says. Not deviate in any way from the programmatic declarations of, "he said.

Also commented favorably on the fact that Greek artists such as John Bezos and Paul Chaikalis were candidates in the last election: "The nomination is personal and serious decision. Anyone can be politician if he/she wants. So, yes, well done. Especially John has to offer much more than some professional politicians. Paul, too, has become a new passion with this story. "

Indeed revealed that, although before the elections had not thought of the possibility of politicians, thought after the results. "We will see in the next election ...," he said.

Source: www.astra.com.cy

Ομιλία του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Κιτίου κ. Χρυσοστόμου - Speech by Bishop of Kition Mr. Chrysostomos

"Ευφραίνεσθε Δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε. σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος. Παρθένος καθέζεται, τα Χερουβείμ μιμουμενη, βαστάζουσα εν κόλποις, Θεόν Λόγον σαρκωθέντα. Ποιμένες τον τεχθέντα δοξάζουσι. Μάγοι τω Δεσπότη δώρα προσφέρουσιν. Άγγελοι ανυμνούντες λέγουσιν: Ακατάληπτε Κύριε, δόξα σοι."

Μέσα στη χαρά και την ευφροσύνη της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, το Πανάγιο και Τελεταρχικό Πνεύμα σε ανεβάζει, αγαπητέ π. Σωκράτη, στο δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης.

Σήμερα που Αγία μας Εκκλησία εορτάζει τη Σύναξη της Υπεραγίας Ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, η Θεία χάρη σε κάνει άξιο να στέκεσαι μπροστά στο άγιο θυσιαστήριο και να προσφέρεις στο Θεό δώρα και θυσίες πνευματικές. Μεγάλη η τιμή που δέχεσαι. Μεγάλο το αξίωμα που σου προσφέρεται.

"Μέσος του Θεού και της των ανθρώπων φύσεως έστηκεν ο ιερεύς, τας εκείθεν τιμάς κατάγων προς ημάς και τας παρ' ημών ικετηρίας ανάγων εκεί", λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και αλλού, πάλι, λέει "ει γαρ τις εννοήσειεν όσον έστιν άνθρωπον όντα, και έτι σαρκί και αίματι περιπεπλεγμένον, της μακαρίας και ακηράτου φύσεως εκείνης εγγύς δυνηθήναι γενέσθαι, τότε όψεται καλώς όσης τους ιερείς τιμής η του Πνεύματος ηξίωσε χάρις... Οι γαρ την γην οικούντες και εν ταύτην ποιούμενοι την διατριβήν, τα εν ουρανοίς διοικείν επετράπησαν, και εξουσίαν έλαβον ην ούτε αγγέλοις ούτε αρχαγγέλοις έδωκεν ο Θεός."

Ο ιερέας είναι διάκονος του μυστηρίου της σωτηρίας του ανθρώπου. Αξιώνεται να προσκομίζει τα δώρα του Θεού στην τράπεζα της ευχαριστίας, να μελίζει και να διαμελίζει "τον μελιζόμενον και μη διαιρούμενο, τον πάντοτε εσθιόμενον και μηδέποτε δαπανώμενον, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων." Να παρακαλεί και να δέεται στο Θεό υπέρ του σύμπαντος κόσμου, υπέρ ειρήνης, υπέρ των ασθενούντων, των ορφανών, των θλιμμένων και των αδικημένων.

Ο ιερέας λαμβάνει το χάρισμα να εξομολογεί και το δικαίωμα να δένει και να λύει αμαρτίες, να συγχωρεί και να καθοδηγεί τον άνθρωπο. Έχει το δικαίωμα να κατηχεί και να βαπτίζει, να τελεί γάμους και να ευλογεί και να αγιάζει τον άνθρωπο, τη φύση, τα ζώα, τα κτίσματα και γενικά όλη τη κτίση. Μα πάνω απ' όλα έχει τη δυνατότητα, πάντα με την ευλογία και την άδεια του Επισκόπου του, να μεταβάλλει το κρασί και το ψωμί σε σώμα και αίμα Χριστού και να το προσφέρει στον άνθρωπο για τη σωτηρία του.

Τι ακατάληπτο και υπέρλογο μυστήριο! Το κτίσμα να ψηλαφεί τον Άκτιστο, το δημιούργημα να μελίζει το Δημιουργό, ο άνθρωπος να κρατεί το Θεό και ο χρονικός να προσφέρει τον άχρονο.

Αγαπητέ π. Σωκράτη,

Η ιεροσύνη είναι τιμή και δόξα, αλλά παράλληλα είναι και λειτούργημα θυσίας, πόνου, αγώνα, ευθύνης και μαρτυρίας. "Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων" (Ιωαν. ι, 11).

Ο ποιμένας νύκτα και μέρα αγρυπνεί και εκδαπανάται στο έργο της σωτηρίας των λογικών προβάτων των οποίων του έχει ανατεθεί η ευθύνη για τη φύλαξη, τη φροντίδα και τη σωτηρία. Σκοπός του είναι "να δώσει φτερά στην ψυχή, να την αρπάξει από τον κόσμο και να τη δώσει στο Θεό. Να κάνει το Χριστό να κατοικίσει στις καρδιές των πιστών με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και, το κυριότερο, να θεοποιήσει τον άνθρωπο" (Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Ο ποιμένας έχει καθήκον να φυτεύσει στις καρδιές των πιστών, τον πόθο για τη βασιλεία των ουρανών, να διδάσκει και να κυρήττει το θείο Λόγο και να οικοδομεί τις ψυχές.

Ο ποιμένας αναλαμβάνει, ως μιμητής του Αληθινού Ποιμένος, να γίνει οδηγός του πιστού λαού. Φως, γι' αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, παιδαγωγός των ασεβών, διδάσκαλος των νηπίων, προστάτης των ορφανών, συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης των θλιβομένων, υπερασπιστής των αδικουμένων, ιατρός των ασθενούντων, καταφύγιο και φίλος των πτωχών και των δυσπραγούντων και στήριγμα, παρηγορία και ελπίδα του κάθε ανθρώπου.

Αγ. π. Σωκράτη,

Να μην ξεχνάς πως ο παπάς πρέπει με ευχαρίστηση να εκδαπανάται, να κακοπαθεί και να μένει πιστός μέχρι θανάτου, προκειμένου με επιτυχία και ευδόκιμα να ποιμάνει το ποίμνιο που ο Θεός του εμπιστεύεται.

Να είναι ο πατέρας όλων, αδελφός και φίλος μ' όλους. Απλός, γιομάτος αγάπη και καλοσύνη, σώφρων, ταπεινός, ελεήμονας και φιλόξενος.

Με φόβο Θεού να υπηρετείς το θυσιαστήριο. Να θυμάσαι πάντοτε τους λόγους του Αγίου Νεκτάριου Πενταπόλεως: "Ο αγαπών τον Θεόν, ως πεπληρωμένην έχων την εαυτού καρδίαν εκ της θείας αγάπης, αγαπά τους εχθρούς αυτού, ευλογεί τους καταρωμένους αυτόν, καλώς ποιεί τους μισούντας αυτόν και προσεύχεται υπέρ των επηρεαζόντων και διωκόντων αυτόν."

Να προσεύχεσαι και να εύχεσαι για τη δική σου σωτηρία και του ποιμνίου σου και να διατηρείς "την ιερουργίαν του ευαγγελίου δόκιμον, τον βαθμόν αταπείνωτον, τον χαρακτήρα ακαταίσχυντον, το υπούργημα ανεπίληπτον, την διακονίαν ακατάγνωστον, την την οικονομίαν των μυστηρίων φρόνιμον" (Ιγν. Επισ. Προς Μαγνησίους).

Τα πολλά σου χαρίσματα με τα οποία σε προίκισε ο Θεός, να τα χρησιμοποιείς για να ευχαριστείς και να δοξάζεις το Θεόκαι για να υπηρετείς και να διακονείς τον άνθρωπο.

Αγ. π. Σωκράτη,

Βοηθούς και συμπαραστάτες σου σ' αυτό το δύσκολο έργο θα έχεις τον επίσκοπο σου, τον πνευματικό σου πατέρα Μητροπολίτη Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα, την ενάρετη σύζυγο σου και τα αγαπημένα σας παιδιά, τους γονείς σου, τον ιερό κλήρο, τους φίλους σου, τους συγγενείς σου και τον αγαπητό και σεβαστό συνεφημέριο σου πατέρα Δημήτριο, με τον οποίο να συνεχίσεις να έχεις αγαστή συνεργασία για το καλό του ποιμνίου σας.

Λουσμένοι και οι δυο σας στο φως του Χριστού, συνεχίστε με ζήλο και κέφι να φωτίσετε τους "εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενους" και να ζεστάνετε τους ψυχρούς στην πίστη.

Ευχόμαστε, με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναγίας μας, την οποία πάντοτε να έχεις καταφυγή και προστάτη και τις ικεσίες των ενδόξων Αγίων Αυξεντίου και Ευσταθίουτων οποίων το ναό θα υπηρετείς, να μπορέσεις με παρρησία να σταθείς μπροστά στο Δικαιοκρίτη Κύριο τη φοβερή μέρα της Κρίσεως και να Του πεις: "Ους δέδωκας μοι Κύριε, εφύλαξα και ουδείς εξ' αυτών απώλετο", για να ακούσεις τη φωνή Του: "Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα εις πιστός, επί πολλών σε καταστήσω είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου".

Ομιλία του Πανιερότατου Μητροπολίτη Κιτίου κ. Χρυσοστόμου στη χειροτονία σε πρεσβύτερο του διάκονου Σωκράτη Σωκράτους στον Ιερό Ναό Αγίων Αυξεντίου και Ευσταθίου συν. Ζήνων τη Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011. Αναδημοσίευση από τα "Χριστιανικά μηνύματα".



"Righteous rejoice, heavens have a plesaure. Leaped mountains, Christ is born. Virgo is sitting, mimicking the Cherubim, the burgeoning bosom, God the Word incarnate. Pastors in coordinate they praise. Wizards interim bishop giving him gifts. Angels in praise, say: incomprehensible Lord, glory to Thee. '

Through the joy and rejoicing of the Incarnation of God the Word, and the Holy Spirit brings marshal, dear Father Socrates, the second degree of the priesthood.

Today, as our Holy Church celebrates the Synaxis of the Most Holy Theotokos and Ever-Virgin's Prayer Mary, the Divine grace makes you worthy to stand before the holy altar and to offer to God gifts and spiritual sacrifices. Great value you receive. Large office that you offer.

"Average of God and human nature estiken the priest, Tash distal fracture honor to us and Tash despite iketirias-reducing us there," says Saint John Chrysostom and others, again, says "For if the ennoiseien man beings as Estin , and most flesh and blood, scrambled, and the blessed nature that akiratou near dynithinai happen, then opsetai well osis priests price the Spirit of grace ... The ixiose gar oikountes the earth and in this embodiment poioumenoi the dissertation, they were allowed management derive heaven and they took power, exercisable not nor angels nor gave archangelois God. "

The priest is a deacon of the mystery of man's salvation. Claimed to provide the gifts of God in the bank thanks to melizei and dismembering "the melizomenon and not divided, and the ever esthiomenon never spent, but the participating sanctified." Be grateful and prays to God for the whole world, for peace, for the sick, the orphans, the sad and the wronged.

The priest takes the grace to confess and the right to moor and to terminate sins, forgive and guide man. Has the right to be recruited and baptize, and weddings is to bless and sanctify man, nature, animals, buildings and generally all creation. But above all it has the opportunity, always with the blessing and permission of the Bishop, to change the bread and wine into the body and blood of Christ and to offer to man for salvation.

What yperlogo and unintelligible mystery! The building to fumble the Uncreated melizei the creature to the Creator, man to keep God and the time to offer timeless.

Dear Father Socrates

The priesthood is an honor and glory, but it is also a function of sacrifice, pain, struggle, responsibility and control. "The good shepherd tithisin his soul for the sheep" (John i, 11).

Pastor day and night vigil and ekdapanatai the work of salvation of rational sheep of which has been assigned the responsibility for the custody, care and salvation. Its purpose is "to give wings to the soul, to grab it from the world and give it to God. Doing the Christ dwelling in the hearts of the faithful by the grace of the Holy Spirit and, most importantly, to deify man" ( St. Gregory the Theologian).

The pastor has a duty to plant in the hearts of believers, the desire for the kingdom of heaven, to teach and kyrittei the divine Word and build souls.

The pastor assumes, as an imitator of the True Shepherd, becoming driver of faithful people. Light, for those who are in darkness, the wicked governess, a teacher of infants, protector of orphans, companion and supporter of compression, defender of the aggrieved, doctor of sick, refuge and friend of the poor and dyspragounton and support, consolation and hope of each person.

Dear Fr Socrates

Do not forget that the priest should be pleased ekdapanatai to kakopathei and to remain faithful until death, so successfully and good pleasure to shepherd the flock that God trusts.

Be the father of all, brother and friend with everyone. Simple, full of love and kindness, wise, humble, merciful and hospitable.

The fear of God to serve the altar. Remember always the words of St. Nectarios of Pentapolis: "The Loves God, as having the self pepliromenin heart of divine love, love that enemies, bless them that kataromenous, welcome notify them hated him and pray for him and persecuted influence . "

Pray and pray for your own salvation and your flock and maintain "the gospel ierourgian test, the degree atapeinoton, character akataischynton the ypourgima flawless, akatagnoston the ministry, the sacraments of the oikonomian wise" (Ign. also. Towards magnesium).

The many gifts you with which God has endowed in, use them to thank and glorify the Theokai to serve and to minister to man.

Dear Fr Socrates

Helpers and supporters you in this difficult task would have the bishop, your father, your spiritual Tremithus Mr. Bishop Barnabas, the virtuous wife you and your children, your parents, your clergy, your friends, relatives and your dear and respected your father synefimerio Demetrius, which continue to have good cooperation for the good of your flock.

Bathed both of you in the light of Christ, continue with zeal and enthusiasm to lighten their "in darkness and the shadow of death seated" and to warm the cold in faith.

We hope, by the intercession of the Blessed Virgin Mary, Our Lady's, which always has resorted and prostate and supplications of the glorious saints and Afxentiou Efstathiouton which will serve the church, boldly be able to stand before the Lord Dikaiokriti terrible day Judgement and tell him: "Ear dedokas me Lord, efylaxa and none of them apoleto" to hear his voice: "Ev goods and faithful servant, for in a few faithful to make on many enter into the joy of the Lord you. "

Speech Holly Metropolitan Chrysostomos of Kition in ordaining a presbyter of Socrates Socratous deacons in the Church Saints Afxentiou and Efstathiou at settlement Zenon Monday, Dec. 26, 2011. Republished from the "Christian messages".

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Αληθινή Κοινωνία - Real Society

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Είναι, σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, ένα "πολιτικό ζώο", γιατί όντως πραγματώνει τον εαυτό του, γίνεται όντως άνθρωπος, εφόσον ζει σε μια πόλη, σ' ένα κοινωνικά οργανωμένο χώρο. Ακόμη και οι ερημίτες θα πρέπει να προετοιμάσουν τον εαυτό τους για τη μόνωση αφού ζήσουν αρχικά στην κοινωνική ζωή μιας μοναχικής αδελφότητας. Ο άνθρωπος είναι διαλογικός. Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Τζ. Μακμάρρυ, "δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος μέχρι που να βρεθούν δύο τουλάχιστον σε κοινωνία."

"Και είπε ο Θεός, ας πλάσουμε άνθρωπο κατ' εικόνα μας και καθ' ομοίωση" (Γεν. 1:26). Αυτό το "ας πλάσουμε άνθρωπο", όπως παρατηρούν οι Έλληνες πατέρες της Εκκλησίας, δείχνει ότι τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έκαναν συμβούλιο μεταξύ τους. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος σύμφωνα με την εικόνα της Αγίας Τριάδος - δηλ. σύμφωνα με την εικόνα του Θεού που δεν είναι απλά ένας, αλλά ένας σε τρία πρόσωπα. Ο άνθρωπος, λοιπόν, καλείται να πραγματώσει τον εαυτό του καθ' ομοίωση Θεού, σε κοινότητα ή κοινωνία. Όπως ακριβώς ο Θεός δεν είναι μια απομονωμένη μονάδα αλλά μια ένωση τριών προσώπων που αλληλοπεριχωρούνται μέσω μιας ακατάπαυστης αμοιβαίας αγάπης, έτσι και ο άνθρωπος, πραγματώνει πλήρως τον εαυτό του - γίνεται κανονικός άνθρωπος σύμφωνα με τη θεία εικόνα - μόνο όταν ζει μέσα στους άλλους και για τους άλλους. Γίνεται άνθρωπος όταν ξέρει να μοιράζεται.

Ο Ντοστογιέφσκι μας προσφέρει μια πετυχημένη εικόνας αυτής της πραγματικότητας. Στους Αδελφούς Καραμαζώφ περιλαμβάνεται μια λαϊκή ιστορία που άκουσε κάποτε σχετικά με μια ηλικιωμένη γυναίκα που δεν έζησε σωστά και μετά θάνατο βρέθηκε σε μια λίμνη από φωτιά. Ο φύλακας άγγελος της προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει. Η μόνη καλή πράξη, όμως, που θυμόταν ότι έκανε αυτή η γυναίκα όταν ζούσε ήταν ότι είχε δώσει κάποτε από τον κήπο της  ένα κρεμμύδι σε μια ζητιάνα. Πήρε, λοιπόν, ο άγγελος το κρεμμύδι, είπε στη γυναίκα να πιαστεί απ' αυτό και άρχισε να την τραβά έξω από τη λίμνη. Μέσα στη λίμνη, όμως, δεν ήταν μόνη της. Όταν οι άλλοι είδαν τι συνέβαινε, μαζεύτηκαν τριγύρω και κρεμάστηκαν πάνω της με την ελπίδα να συρθούν κι αυτοί έξω μαζί της. Τότε όμως η γυναίκα, με τρόμο κι αγανάκτηση, άρχισε να τους κλωτσά. "Αφήστε με", φώναξε. "Εμένα τραβά έξω, όχι εσάς! Δικό μου είναι το κρεμμύδι, όχι δικό σας." Τι στιγμή που το είπε αυτό, το κρεμμύδι κόπηκε στα δυο και η γυναίκα έπεσε ξανά μέσα στη λίμνη, όπου καίγεται μέχρι σήμερα.

Εαν η γυναίκα έλεγε "αυτό είναι το κρεμύδι μας", δε θα αποδεικνυόταν, άραγε, αρκετά δυνατό για να τους τραβήξει όλους έξω από τη φωτιά? Μόλις, όμως, είπε, "είναι δικό μου, όχι δικό σας", έγινε κάτι λιγότερο από άνθρωπος. Με το να αρνηθεί το μοίρασμα, αρνήθηκε την πρωσοπικότητα της. Ο γνήσιος άνθρωπος, πιστός στην εικόνα της τρισυπόστατης θεότητας, είναι αυτός που πάντοτε λέει "εμείς" και όχι "εγώ", "δικό μας" και όχι "δικό μου". Η προσευχή που ο Υιός του Θεού μας δίδαξε αρχίζει με το "Πάτερ ημών" και όχι με το "Πατέρα μου". Αυτό που έκανε την πρώτη αποστολική κοινότητα των χριστιανών στα Ιεροσόλυμα να ξεχωρίσει, ήταν ακριβώς η πράξη της μοιρασιάς. "Όλοι ήταν αφωσιομένοι στη διδαχή των Αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία, στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και τις προσευχές. (...) Όλοι οι πιστοί ζούσαν σε ένα τόπο και είχαν τα πάντα κοινά." (Πράξ. 2:42 - 44) Ως χριστιανοί, είκοσι αιώνες αργότερα, πόσο απεγνωσμένα χρειαζόμαστε να ανακτήσουμε αυτή την αίσθηση της κοινωνίας, να ξαναμάθουμε πως να μοιραζόμαστε το κρεμμύδι.

Κείμενο του Μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"


Man is a social being. It is, according to Aristotle's definition, a "political animal" because actually carries himself, is indeed man if he lives in a city, in a socially organized space. Even hermits should prepare themselves for insulation after living initially in the social life of a monastic brotherhood. Man is interactive. To use the words of George. Makmarry, "there can be no man until you find at least two in society."

"And God said, let's creatures man in our image and likeness" (Gen. 1:26). This "let human plasma", as both the Greek Fathers of the Church, shows that the three persons of the Holy Trinity council did together. Man is made in the image of the Trinity - that is in the image of God is not just one, but one in three persons. Man, therefore, has to realize himself likeness of God, in the community or society. Just as God is not an isolated unit but a union of three persons who are mutually through a ceaseless mutual love, so man, fully realizes himself - becomes normal person according to the divine image - only when living within others and others. Becomes man knows when to share.

Dostoevsky gives us a successful image of this reality. In Brothers Karamazov included a folk story once heard about an elderly woman who lived well and after death was found in a lake of fire. The guardian angel trying to do what she could to help. The only good practice, but he remembered that this woman did when he was alive was that he had once the garden of an onion to a beggar. Got So the angel onion, told the woman caught by it and started to pull out of the lake. In the lake, however, was not alone. When others saw what was happening, gathered around and hung on in the hope they too be dragged out with her. But then the woman with horror and indignation, began to kick. "Let me," he cried. "Pulls me out, not you! Mine is the onion, not yours." What time he said that, the onion cut in two and the woman fell back into the lake, where it is burned to date.

If she said "this is our onion" will prove it really strong enough to pull them all out of the fire; Once, however, he said, "is mine, not yours," was something less than human. By refusing the deal, refused to prosopikotita. The true man, true to his image of the triune Godhead, is the one who always says "we" and not "I", "our" and "not mine". The prayer that the Son of God taught us begins with "Our Father" and not by "my Father." What did the first apostolic community of Christians in Jerusalem to stand out, it was just the act of draw. "Everyone was afosiomenoi the teaching of the Apostles and to their society, the celebration of the Eucharist and the prayers. (...) All the believers lived in a place and had everything in common." (Acts 2:42 - 44) As Christians, twenty centuries later, how desperately we need to regain that sense of community, to relearn how to share the onion.

Text of Bishop Kallistos reprinted from the journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message"

Μητροπολίτης Διοκλείας Καλλίστου: Ο Ορθόδοξος δρόμος - Bishop Kallistos: The Orthodox Road

Το βιβλίο του Μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου (Γουέαρ), καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που ονομάζεται Ο Ορθόδοξος δρόμος (Αθήνα: Επτάλοφος, 1983), ένα από τα ωραιότερα θεολογικά κείμενα που έτυχε μέχρι σήμερα να διαβάσω, επιχειρεί να δώσει με τρόπο απλό και εύληπτο αλλά ταυτόχρονα σοβαρό και υπεύθυνο μια "σύντομη αναφορά των θεμελιωδών διδασκαλιών της ορθόδοξης εκκλησίας, προσεγγίζοντας την πίστη ως τρόπο ζωής και τρόπο προσευχής".

Πολύ συχνά, τα βιβλία στα οποία γίνεται προσπάθεια καταγραφής των διδασκαλιών της εκκλησίας, χαρακτηρίζονται από την άχαρη μονοτονία τους, το στεγνό ακαδημαϊσμό τους και την εκνευριστική ψυχρότητα τους. Ευτυχώς, Ο Ορθόδοξος δρόμος είναι ευφρόσυνη εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα. Όποιος άρχισε να διαβάζει το βιβλίο, πολύ δύσκολα το αποχωρίζεται, γιατί ο συγγραφέας απευθύνεται στην καρδιά του αναγνώστη, την οποία και ευαισθητοποιεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Δεν είναι εγκεφαλικό βιβλίο, αλλά βιβλίο καρδιάς. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συγγραφέας πίπτει σε μελοδραματικούς συναισθηματισμούς. Κάθε άλλο. Ο Μητρ. Κάλλιστος, με εξαίρετο τρόπο, παρουσιάζει τη γνώση ως εμπειρία και την πίστη ως βίωμα. Έτσι, συνταιριάζει απόλυτα τη λογική με το μυστήριο, τη γνώση με την πίστη, τη θεωρία με την πράξη. Στέκεται με απόλυτο σεβασμό απέναντι στο μυστήριο της θείας οικονομίας, χωρίς να καταφεύγει σε λεκτικούς ακροβατισμούς αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Χρησιμοποιεί τη λογική αλλά αντιμετωπίζει με το ανάλογο δέος τόσο τα όρια της λογικής όσο και τα όρια του μυστηρίου. Δεν λογικοποιεί το μυστήριο ούτε και αναγάγει τα πάντα στη φτηνή διέξοδο της μυστηριοποίησης.

Ο συγγραφέας επιτυγχάνει να ξεπεράσει το σκόπελο της στεγνής και ψυχρής παράθεσης κάποιων δογματικών θέσεων της εκκλησίας, όχι παρακαμπτωντας τις βέβαια, αλλά προσεγγίζοντας τις με ένα πολύ τρυφερά καρδιακό τρόπο. Με το πολύ προσωπικό του ύφος και με τη γλαφυρότητα που τον διακρίνει, προσδίδει στα κείμενα του μια αμεσότητα εκπληκτική. Όποιος διαβάζει το βιβλίο δεν έχει την αίσθηση ότι κάποιος σοφός του κάνει διάλεξη, καθηλώνοντας τον με την πληθώρα των γνώσεων του. Αντίθετα, του δημιουργείται η πεποίθηση ότι κάποιος φίλος αγαπημένος τον παίρνει από το χέρι και με πλήρη σεβασμό της προσωπικότητας του τον εισάγει στην εμπειρία της αληθινής ζωής που είναι η ίδια η πίστη. Αυτό που, κυρίως, επιδιώκει ο συγγραφέας είναι να χειραγωγήσει τον αναγνώστη στην "οδό" της εκκλησιαστικής ζωής. Μια "οδό" την οποία καλούμαστε όλοι οι χριστιανοί να περπατήσουμε μέσα αό την πράξη της καθημερινότητας. Η αγωνία του συγγραφέα είναι να δείξει την άμεση σχέση της πίστης με τη ζωή και την πράξη. Ο Ορθόδοξος δρόμος δεν είναι ένας δρόμος που ο συγγραφέας υποδεικνύει στους άλλους. Είναι μια βιωματική πορεία την οποία πραγματοποιεί και ο ίδιος συνοδοιπορώντας φιλικά με τον αναγνώστη

Βιβλιοπαρουσίαση εκ του μακαριστού Γιάννη Μ. Ιωάννου, αναδημοσιευμένη από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα".


The book by Bishop Kallistos (Ware), professor at Oxford University, called The Orthodox Road (Athens Eptalofos, 1983), one of the finest theological texts was read to date, attempts to provide a simple and understandable but also a serious and responsible "brief fundamental teachings of the Orthodox church, reaching out to faith as a way of life and way of prayer."

Too often, books that tries to capture the teachings of the church, are characterized by their thankless monotony, dry academicism and the coldness frustrating them. Fortunately, The Orthodox way is delightful exception to this rule. Whoever started reading the book very difficult to separate, because the author addresses the heart of the reader, which sensitises and to the maximum extent possible. It is a stroke book, but the book heart. This does not mean that the author falls into melodramatic sentimentality. Each other. The Metropolitan. Callistus, a brilliant way to show knowledge and experience faith as an experience. So perfectly combines logic with mystery, knowledge with faith, doctrine and practice. Standing with full respect towards the mystery of the divine economy without resorting to verbal confusions of dubious effectiveness. Uses logic but faced with similar awe both the limits of reason and the limits of mystery. Not rationalize the mystery nor reduce everything to the cheap way out of mystiriopoiisis.

The author manages to overcome the hurdle of dry and cold quote some doctrinal positions of the church, not the parakamptontas course, but approaching them with a very tender heart way. With the very personal style and the elegance that distinguishes him, gives the text of a stunning immediacy. Anyone who reads the book has the feeling that makes someone wise lecture, immobilizing him with the wealth of his knowledge. Instead of creating the belief that someone dear friend takes him by the hand and with full respect for the personality of the inserts in the experience of real life, which is the same faith. What, above all, the author is seeking to manipulate the reader into the "path" of church life. A "street" which called all Christians to walk through the act of a quality of everyday life. The agony of the writer is to show the direct relationship of faith with life and practice. The Orthodox way is one way that the author suggests to others. It is an experiential course in which he makes friends with synodoiporontas reader

Book of the late John M. Ioannou, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message".

Ένα γράμμα για σένα ΙΙ - A letter for you II

Αγαπητέ μου ενορίτη,

Ο ποιητής το είπε ξεκάθαρα:

Το λέω ξανά, είμαι μόνος
σα μια περπατησιά ανθρώπου στο δάσος
Είμαι μόνος σα δάκτυλο σε χέρι
Που η μηχανή του πήρε τ' άλλα τέσσερα
Αυτή η μοναξιά ταλανίζει τον άνθρωπο των καιρών μας. Η ζωή μας κατάντησε μια ζωή παγιδευμένη. Ξεφτισμένη. Φτωχοζωή, που σέρνεται από απελπισία σε απελπισία. Από μοναξιά σε μοναξιά. Συχνά αισθανόμαστε τούτο το θρήνο των νέων ανθρώπων να μας ξεσχίζει τα σωθικά. Αισθανόμαστε τη χίμαιρα και τη μοναξιά σαν ανήμερα θηρία να μας καταστρέφουντ' απομεινάρια της πικρής μας ζωής. Έλληνας συγγραφέας, διεκτραγωδώντας την κατάσταση  μας, γράφει:

"Όταν ήμασταν παιδιά, χάσαμε τη γαλήνη της ψυχής. Όταν μεγαλώσαμε, χάσαμε τις ιδέες που πίστευαν οι πατέρες μας. Περπατήσαμε πολύ, ελπίσαμε να φτάσουμε κάπου. Στήσαμε αγώνες, κτίσαμε έργα, υπηρετήσαμε με αυτοθυσία, εκμεταλλευτήκαμε με εγωισμό. Κάναμε καλοσύνες και κακίες, θελήσαμε να βοηθήσουμε τον κόσμομ προσπαθήσαμε να ανεβάσουμε το άτομο μας. Μια μέρα χάσαμε όλες τις αισιοδοξίες μας κι όλες τις ματαιοδοξίες μας." (Γ. Θεοτοκάς)

Η κατάσταση τούτη (βλ. ακαταστασία) είναι πια δεδομένη. Κι ο χρόνος στροβιλίζεται. Περνά. Χάνεται. Κι εμείς άφωνοι στου χρόνου το διάβα. Κάποτε φθάνουμε και στις μεγάλες μέρες. Δεν είναι σαν τις περσινές. Όχι. Φέτος είναι αλλιώτικες. Διαφορετικές. Μας βρίσκουν φτωχούς. Συρρικνωμένους να βουλιάζουμε στη λύπη καθημερινά. Πως, αλήθεια, τις αντιμετωπίζουμε? Χωρίς γαλήνη. Χωρίς ηρεμία. Χωρίς...

Στεκόμαστε μπροστά στο πρώτο σκαλί της Μεγάλης Εβδομάδας. Στη στιγμή μας έρχονται στιγμές αλλοτινές. Θυμόμαστε που είχαμε άνεση. Πιότερη ηρεμία. Τώρα, όμως, όλα τούτα χάθηκαν. Γίναμε καχύποπτοι. Πιστέψαμε σε μερικά πράγματα άπιαστα. Τόσο διαφορετικά. Ξένα. Ονειρικά. Νομίσαμε πως λύσαμε τα προβλήματα μας. Μα ήταν πλάνη. Κι όνειρο απατηλό. Άπιαστο. Απομακρυσμένο. Μα και τόσο θολό. 

Τι κάνουμε λοιπόν? Πως προχωρούμε στο μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής που λέγεται Μ. Εβδομάδα?  Σ' αυτή θα δούμε γεγονότα (μωρές παρθένες, προδοσία, σύλληψη, σταύρωση του Χριστού και τόσα άλλα). Θα δούμε, όμως, και ηρωικές στιγμές, όπως η ιστορία του Ιωσήφ του παγκάλου, των φρόνιμων παρθένων κλπ. Πως θα αντιδράσουμε? 

Πως θα σταθούμε φέτος μπροστά στον εσταυρωμένο? Θα μας κοιτάξει και φέτος μ' εκείνα τα μάτια τα γεμάτα αγάπη. Θα μας δει κατάματα ενώ θα έχει τα χέρια του καρφωμένα στο σταυρό. Κι είναι έτοιμος να κλείσει όλους εμάς μέσα στην αγκαλιά του. Θέλουμε, όμως, εμείς, να μπούμε μέσα στην αγκαλιά του? Να μας κάνει δικούς του? Να μας φροντίσει όπως η μάνα το μικρό παιδί της? Να μας προστατεύσει από κάθε κακό? Ν' απομακρύνει κάθε κίνδυνο που καραδοκεί? Να μας ανεβάσει στον ουρανό? Να μας φέρει πιο κοντά στον Πατέρα?

Ο Χριστός σταυρώνεται φέτος, σήμερα, τώρα για μας. Αυτό το "σήμερον κρεμάται επι ξύλου" θα αντηχήσει, στεντόρια ή υπόκωφα δεν έχει σημασία, στα αυτιά μας. Θα θελήσουμε να σταθούμε κάτω από το Σταυρό Του? Αν ναι, πως? Θ' αντιγράψουμε εκεί τους στρατιώτες, τους αδιάφορους περαστικούς ή τον Ιωάννη, την Παναγία και τις άλλες γυναίκες?

Θα σταυρωθεί για μας. Συνειδητοποιούμε τούτη την πραγματικότητα? Η εποχή μας, θα πείτε, κάνει ήρωες. Δεν νομίζω. Έχουμε ξεμάθει από ηρωισμούς. Είναι γεγονός πως φέτος μερικά πράγματα είναι πιο δύσκολα από άλλωτε. Ο Χριστός, όμως, είναι ο ίδιος. Κι έχει πάντα την ίδια επιθυμία να μας βοηθήσει. Να μας προστατεύσει, να μας σώσει. Η ευθύνη πέφτει στους δικούς μας ώμους. Θα σπάσουμε, λοιπόν, όλη αυτή την κρούστα αδιαφορίας που μας περικαλύπτει? Θα Τον πλησιάσουμε? Τι λέτε? Θα πάμε? Καιρός γι' αλλαγή. Κι ο Θεός βοηθός!

Με την αγάπη μου,

Ο π. Γεώργιος

Αναδημοσίευση απο το ομώνυμο φυλλάδιο.


My Dear Parishioners,

The poet said bluntly:

I say again, I am only
She walked like a man in the woods
I'm only like a finger in hand
The machine took his other four

This loneliness afflicting man of our times. Our life ended in a life trapped. Frayed. Ftochozoi, crawling from despair to despair. From loneliness to solitude. Often we feel that the lament of young people to lacerate our guts. Chimera and feel the loneliness on the same day as our beasts katastrefount the remnants of the bitter life. Greek writer, diektragodontas our situation, he writes:

"When we were kids, we lost the peace of the soul. When we grew up, we lost the ideas that our fathers believed. Walked a lot, we hoped to get somewhere. We set matches, we built projects, served with sacrifice, exploited by selfishness. Goodness and badness We, wanted to help the kosmom tried to move up in our person. One day we lost all our optimism and all our vanities. " (G. Theotocas)

The situation is this (see clutter) is no longer a given. And time swirls. Passes. Lost. And we were speechless STOU time the path. Once we arrive in long days. It's not like last year's. No. This year is different kind. Different. We find poor. Shrunken to sink in sorrow everyday. How, indeed, the face; Without peace. Without peace. Without ...

We stand in front of the first rung of Holy Week. At the moment we come bygone times. Remember we had comfort. He felt more calm. But now all this is gone. We became suspicious. Believed in some things elusive. So different. Foreign. Dream. We thought that we solved our problems. But it was mistake. And dream. Elusive. Remote. But so cloudy.

What we do; How to move large university life called Holy Week; In this we see events (foolish, betrayal, arrest, crucifixion of Jesus and many others). We will see, however, and heroic moments as the story of Joseph Pangalos, the wise virgins, etc. How do we react;

How will this year stand in front of the crucifix; We will look at this year with those eyes full of love. You will see us face to face while having his hands nailed to the cross. And be ready to shut us all into his arms. We wish, however, we can enter into his arms; To make our own; To take care of us as the mother of the child; Protect us from all evil; N 'removes any danger lurking; To raise us in heaven; Bring us closer to the Father;

Christ crucified year, today, now for us. This "today hangs on a tree" will resonate, or muffled stentoria does not matter to our ears. You want to stand beneath the Cross; If so, how; I 'copy there the soldiers, or the indifferent passers-John, the Virgin Mary and the other women;

Would be crucified for us. Accordingly realize reality; Our time will tell, makes heroes. I think not. We unlearn from heroics. The fact that this year some things are more difficult than used to house. Christ, however, is the same. And always has the same desire to help us. Protect us, save us. The responsibility falls on our shoulders. You break it, then, this entire crust sheathe our indifference; We approached him; How about; Will go; Time for a change. And God help!

With my love,

Father George

Republished from the same-named leaflet.

Προϋποθέσεις για να μιλήσουμε για τον ανθρώπινο πόνο - Conditions to talk about human suffering

Το να ψηλαφίσει κανείς το θέμα που ονομάζεται "ανθρώπινος πόνος", "ο πόνος στη ζωή μας" κ.ο.κ., είναι ένα εγχείρημα δύσκολο που περνά μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Τα προσωπικά παθήματα διασταυρώνονται με την ελπίδα και την πίστη και η οδύνη άλλοτε μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά και άλλωτε μας κάνει να ξεστρατίζουμε εντελώς. Στη ζωή φαίνεται να έχει πολλή αλήθεια η φράση "ο πόνος περνάει, το να έχεις πονέσει δεν περνάει ποτέ".

Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να αγγιξουμε το θέμα αυτό και να μπορέσουμε, μάλιστα, να "ζυγίσουμε" και τις διάφορες απόψεις που διατυπόνωνται σχετικά, καλό είναι να έχουμε υπ' όψιν μας μερικούς βασικούς άξονες της εκκλησιαστικής πίστης.

Στην ορθόδοξη θεολογία, λοιπόν:

1. Το κακό (σε κάθε μορφή, συμπ. και του πόνου) δεν δημιουργήθηκε από το Θεό, αλλά είναι αποτέλεσμα της προπατορικής πτώσης του ανθρώπου, της απομάκρυνσης του από Αυτόν. Ένα απλό παράδειγμα: ας παρομοιάσουμε το Θεό με μια εστία θερμότητας (π.χ. με ένα τζάκι ή ένα καλοριφέρ). Όσο ο άνθρωπος μένει κοντά στην εστία αυτή, μετέχει στη θερμότητα της και κατά συνέπεια δεν κρυολογεί. Αν απομακρυνθεί, θα βρεθεί στο κρύο και θα αρρωστήσει. Το κρυολόγημα του, όμως, ούτε το προξένησε το τζάκι, μα ούτε και του το επέβαλε ως τιμωρία, δήθεν, για την απομάκρυνση του. Πρόκειται, όμως, για αληθινό κακό, για πραγματική συνέπεια της ανθρώπινης επιλογής. Ας διαβάσει κάποιος την ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου: Περί του ότι ο Θεός δεν είναι αίτιος των κακών.
2. Ο κόσμος μας, ένας κόσμος που προξενεί και κουβαλάει πόνο, δεν είναι ο κόσμος που θέλει ο Θεός. Γι' αυτό, εξάλλου, πραγματοποιήθηκε το έργο του Χριστού, που περνά από την οδύνη του Γολγοθά για να φτάσει στη δόξα της Ανάστασης. Ο Χριστός έχει αντιτεθεί σ' αυτό τον κόσμο και τον έχει νικήσει. Αυτό αποτελεί και πυξίδα για τη δική μας πορεία που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο ίδιος μας είπε: "Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε, αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο" (Ιω. 16:33). Μέχρι, λοιπόν, τα Έσχατα, μέχρι τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, ο χριστιανός ζει σ' ένα πτωτικό κόσμο γεμάτο πόνο επί δικαίων και αδίκων, ο οποίος, όμως, δεν είναι ευλογημένο να μείναι για πάντα έτσι, αλλά είναι καταδικασμένος να παρέλθει. Να πως πειργράφει η Καινή Διαθήκη το νέο κόσμο που θα ρθει στο τέλος της ιστορίας κι όχι απλώς μετά το ατομικό μας θάνατο: Ο Θεός "θα κατοικήσει μαζί με τους ανθρώπους κι αυτοί θ' αποτελέσουν το λαό του. Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους, θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος, ούτε κλάμα, ούτε πόνος. θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά περάσαν" (Αποκ. 21:3-4).

3. Σε καμμιά περίπτωση αυτά που είπαμε παραπάνω δεν πρέπει να οδηγήσουν σε μοιρολατρία, παθητική αποδοχή ή ανοχή του κακού. Ο χριστιανός εμπνέεται από την αναμονή της βασιλείας και γι' αυτό παλεύει ενάντια σε κάθε κακό, προσωπικό και κοινωνικό, σωματικό και ψυχικό. Αδιαφορία του για τους πονεμένους, τους καταπιεσμένους, τους αρρώστους, θα σήμαινε αδιαφορία για το σταυρό του Χριστού. Διότι "η κοινωνική αθλιότητα είναι η συνεχιζόμενη αγωνία του Χριστού, που υποφέρει ακόμη και στο πρόσωπο των μελών του."

4. Παράλληλα, ποτέ και από πουθενά ο Θεός δεν είναι απών. Ακόμη και μέσα σ' αυτό τον κόσμο τον αντίθετο στη θέληση του, ο Θεός δεν μένει ανενεργός (όπως π.χ. ένα άψυχο τζάκι, στο παράδειγμα που προαναφέραμε), αλλά συμπαρίσταται, παιδαγωγεί, στηρίζει, ελέγχει (για να χρησιμοποιήσουμε μερικές ανθρωπομορφικές εκφράσεις). Μόνιμο κίνητρο Του και δράση Του, η αγάπη. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι να μπορέσουμε να οξύνουμε τις πνευματικές κεραίες μας, έτσι ώστε να διακρίνουμε την παρουσία Του, τα πλησιάσματα μας και τις απομακρύνσεις μας, το πως και το γιατί των πραγμάτων. Κι επειδή αυτό το νιώθουμε τόσο δύσκολο, πολύτιμος οδηγός και οδοδείκτης είναι η ζωή των αγίων μας, συντροφιά με τους οποίους είμαστε στην εκκλησία Του.

Κείμενο της Ελένης Ταμαρέση Παπαθανασίου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"


To palpate one topic called "human pain", "pain in our lives" etc., is a difficult task that passes through rugged trails. The personal sufferings intersect with hope and faith and suffering sometimes makes us see things more clearly and make us used to house stray completely. In life seems to have a lot of truth the phrase "the pain passes, it does not hurt to have ever passed."

To be able, therefore, to touch this issue and we, in fact, to "weigh" and the various opinions on diatyponontai, it is good to bear in mind some of our main areas of ecclesial faith.

In Orthodox theology, then:

1. Evil (in any form, INC. and pain) was not created by God, but are the result of original fall of man, the expulsion from Him. A simple example: let's liken God to a heat source (such as a fireplace or radiator). As long as man remains close to this goal, participates in the heat and consequently no catches a cold. If removed, will be found in cold and sick. The cold, though, neither caused the fire, but neither of the imposed as punishment, supposedly to remove. It is, however, a true evil, a real consequence of human choice. Let anyone read the speech of Basil: About that God is not the cause of evil.
2. Our world is a world that creates and carries pain, is not the world that God wants. So also was the work of Christ, which passes from the pain of Calvary to reach the glory of the Resurrection. Christ is opposed to this world and has won. This is also a compass for our course yet to complete. He told us: "The world will make you suffer, but you have courage, for I have overcome the world" (Jn 16:33). So, then, the End Times, until the coming of the kingdom of God, a Christian living in a world full of pain downward on the righteous and the unrighteous, who, however, is not blessed to meinai always be so, but it is doomed to expire. Here's how the New Testament peirgrafei the new world that is coming to the end of the story, not just our individual after death: God "will dwell with men and they will be his people. God himself will be with , will wipe every tear from their eyes, and death will be no more. Neither sorrow, nor crying, nor pain. would be no more, because the old pass "(Rev. 21:3-4).

3. In no case, what we have said above should not lead to fatalism, passive acceptance or tolerance of evil. The Christian inspired by the anticipation of the kingdom and therefore fights against all evil, personal and social, physical and psychic. Indifference to the afflicted, the oppressed, the sick, would mean indifference to the cross of Christ. Because "social misery is the continuing agony of Christ, suffering even in the face of its members."

4. At the same time, and never from nowhere that God is not absent. Even within this world, the opposite of the will, God does not remain inactive (eg a lifeless fireplace, in the example mentioned above), but stands by, educates, supports, monitors (to use some anthropomorphic expressions ). Permanent motive and action, His love. The question, then, is that we can hone our spiritual antennas in order to discern the presence, approach them and our removals us the how and the why of things. And because this feels so hard, valuable guide and signpost the lives of our saints, companions with whom we are in His church.

Text by Helen Tamaresi Papathanasiou, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message"

Άγχος, Αγωνία - Anxiety

Αν θέλουμε να ορίσουμε το άγχος, νομίζω ότι ο πιο εκφραστικός τρόπος είναι ο συσχετισμός του με την αγωνία. Άγχος είναι η αγωνία για το μέλλον που δεν ορίζουμε, η ανησυχία γιατί μπορεί τα πράγματα να μην εξελιχθούν όπως εμείς θα θέλαμε, η φοβία μπροστά σε κάποιες πιθανές εξελίξεις που θεωρούμε ανεπιθύμητες.

Τι φανερώνει και που εδράζεται το άγχος? Πρώτα απ' όλα, το άγχος φανερώνει τη δική μας ψυχολογική ανασφάλεια. Ο αγχώδης άνθρωπος χαρακτηρίζεται από μια ψυχολογική αναστάτωση. Η σκέψη και μόνο ότι δεν ορίζει, με τον τρόπο που ο ίδιος θα θεωρούσε σωστό, τις εξελίξεις της ζωής, τον τρομάζει και τον αναστατώνει. Πολλές φορές μάλιστα, ο αγχώδης θλίβεται όχι για κάτι άσχημο που συνέβη, αλλά για κάτι άσχημο που απλώς υποψιάζεται ότι μπορεί κάποτε να συμβεί. Το ότι, τις περισσότερες φορές, τα γεγονότα τον διαψεύδουν, δεν τον εμποδίζει να συμπεριφέρεται συνεχώς με τον ίδιο τρόπο.

Περαιτέρω, το άγχος στηρίζεται στην αντίληψη ότι η ανθρώπινη ευτυχία είναι απόλυτα ταυτισμένη με την επιτυχία, όπως την ορίζει η ευδαιμονική άποψη της ζωής. Το άγχος, αν το καλοσκεφτούμε, είναι συνδεδεμένο με αυτό που οι περισσότεροι από μας θεωρούμε ευτυχία, δηλαδή την επίτευξη της οικονομικής, κοινωνικής, επαγγελματικής, και οικογενειακής μας αποκατάστασης. Και φυσικά, στην έννοια της αποκατάστασης συμπεριλαμβάνεται και η αποκατάσταση της υγείας μας. Καθετί, λοιπόν, που μπορεί να δυσκολέψει ή να ανατρέψει την πορεία μας προς το στόχο αυτό γίνεται αυτόματα αιτία άγχους.

Το άγχος, τελικά, είναι είναι ο φόβος μας απέναντι στη ζωή που όμως ξεκινάει από το φόβο μας απέναντι στο θάνατο. Αν η σημερινή εποχή είναι η εποχή του άγχους, αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι εξοικιωμένος με το θάνατο. Η πιο μεγάλη βεβαιότητα στη ζωή μας είναι ότι ο θάνατος δεν έχει θέση στη σύγχρονη σκέψη. Ζούμε όλοι, ή σχεδόν όλοι, με την ψευδαίσθηση ότι ο θάνατος δεν θα μας αγγίξει. Μάλιστα, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, νομίζοντας ότι όσο δεν αναφέρουμε το θάνατο τόσο απομακρυνόμαστε απο αυτόν. Μοιάζουμε με τη στρουθοκάμηλο που όταν αντικρίζει κάποιο κίνδυνο κρύβει το κεφάλι της στην άμμο πιστεύοντας πως ο κίνδυνος αντιμετωπίζεται με το να υποκρίνεται πως δεν τον βλέπει. Η τακτική αυτή, όμως, όχι μόνο δεν επιλύει το πρόβλημα, αλλά αντίθετα το μεγιστοποιεί. Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει με μια επίφαση αθανασίας, η οποία διαψεύδεται οικτρά από τα ίδια τα γεγονότα. Έχουμε άγχος για τη ζωή, γιατί έχουμε άγχος για το θάνατο. Δεν ξέρουμε το νόημα της ζωής γιατί αγνοούμε το νόημα του θανάτου. Όποιος βρήκε το πνευματικόο νόημα του θανάτου, εκείνος αανακάλυψε το πνευματικό νόημα της ζωής. Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας χαρακτηρίζουν τη μνήμη του θανάτου μεγάλη αρετή, δεν έχουν τασεις άρνησης και εγκατάλειψης της ζωής. Το αντίθετο μάλιστ, δίνουν στη ζωή το πραγματικό της νόημα και την πραγματική της αξία.

Το άγχος είναι η απόδειξη της ολιγοπιστίας μας. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στην αγάπη του Θεού, που μας γεμίζει με αγωνία. Το να ανησυχούμε για το μέλλον, σε βαθμό παθολογικό μάλιστα, σημαίνει ότι δεν εναποθέτουμε με την πρέπουσα εμπιστοσύνη τη ζωή μας στα χέρια του Θεού. Κι όμως, ούτε ο χρόνος μας ανήκει, ούτε η ίδια μας η ζωή. Όλα ανήκουν στο Θεό, άρα εκείνος πρέπει να είναι το στήριγμα μας, εκείνος και η ελπίδα μας. Ο αληθινά πιστός δεν αγχώνεται γιατί ξέρει ότι η ζωή του βασίζεται στην αγάπη του Θεού. Η υπομονή που συστήνει η Εκκλησία, δεν είναι μια παθητική ή μοιρολατρική στάση απέναντι στη ζωή. Είναι μια καθαρά δημιουργική και ενεργητική στάση που στηρίζεται στην πίστη ότι ο Θεός είναι εκεί, πονάει μαζί μου, υποφέρει μαζί μου και δεν με εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και την ώρα της απελπισίας που με κάνει να νιώθω εγκαταλελειμένος.

Κείμενο του μακαριστού Γιάννη Ιωάννου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα", όπου δημοσιεύθηκε μετά θάνατον του.

Η Άννα Μητσοπούλου συγκέντρωσε 19,147 μόρια στις Πανελλήνιες του 2011.

If you want to define the stress, I think the most expressive way is the correlation with anxiety. Anxiety is anxiety about the future that does not define the concern why things can not evolve as we would have liked, the fear of facing some possible developments as undesirable.

What is revealed anchored stress; First of all, stress reveals our own psychological insecurity. The anxious man is characterized by a psychological disturbance. Just the thought that not define how he would consider correct, the evolution of life, scares and upsets. Many times, the anxiety grieves not for something bad happened, but something bad that just suspecting that can sometimes happen. The fact that, in most cases, the facts contradict him, does not prevent him constantly behaves in the same way.

Further, stress is based on the idea that human happiness is absolutely synonymous with success, as defined by the blissful view of life. Stress, if you think about it, it is connected with what most of us think happiness, ie the achievement of economic, social, vocational, rehabilitation and our family. And of course, the concept of rehabilitation includes the restoration of health. Everything, therefore, which can make it difficult or overturn our march towards this automatically cause anxiety.

Stress, ultimately, it is our fear towards life begins but our fear towards death. If the current age is the age of anxiety, it is largely due to the fact that modern man is not familiar with death. The greatest certainty in life is that death has no place in modern thought. We are all, or nearly all, the illusion that death will not touch us. Indeed, fooling ourselves thinking that the death did not mention that away from him. It looks like the ostrich sees some risk when hiding its head in the sand thinking that the risk is addressed by pretending that he sees him. This practice, however, not only does not solve the problem, but instead the maximize. Modern man lives with a semblance of immortality, which grievously belied by the facts. We stress to life, because we have anxiety about death. We do not know the meaning of life because they lose sight of the meaning of death. Whoever found the pnefmatikoo meaning of death, he aanakalypse the spiritual meaning of life. When the Church Fathers characterize the memory of his death great virtue, not trends denial and abandonment of life. The opposite malist, give life its true meaning and its true value.

Stress is the proof of our little faith. The lack of trust in God's love, which fills us with anguish. The worry for the future, even pathological degree, means that there buck with due confidence our lives in God's hands. Yet neither the time belongs to us or our very lives. All belong to God, so he must be the mainstay us, he and our hope. The true believer does not get nervous because he knows that his life is based on love of God. Patience recommended by the Church, is not a passive or fatalistic attitude towards life. It is a purely creative and proactive attitude based on the belief that God is there, it hurts me, and suffer me not to ever leave, even the hour of desperation that makes me feel abandoned.

Text of the late John Ioannou, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian messages", which was published after his death.

Γιάννης Μ. Ιωάννου (1959 - 2012) - Yannis M. Ioannou (1959 - 2012)

Ο Γιάννης, ο Γιάννης μας, παρουσιάζεται σήμερα ενώπιον του Κριτού, του Παλαιού των Ημερών, του Τρισαγίου. Παρουσιάζεται ενώπιον του Χριστού ως τέκνο πιστό της Εκκλησίας του, ως καθόλα συνεπής στη μαρτυρία του.

Και τούτο, γιατί όσοι γνώρισαν καλά το Γιάννη διέκριναν στο πρόσωπο του τις δύο μεγάλες αρετές της εν Χριστώ ζωής: την ελευθερία και την αγάπη. Για το Γιάννη, ελευθερία ήταν η εμμονή στην αλήθεια, χωρίς υπολογισμούς και σκοπιμότητες. Ελευθερία σήμαινε να ασκεί, υπεύθυνα και καλόπιστα, κρίση για οτιδήποτε μείωνε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, για οτιδήποτε ευτέλιζε το νόημα της ζωής. Ελευθερία για το Γιάννη σήμαινε να είναι θεματοφύλακας της πίστης και της ελπίδας για καλύτερους ανθρώπους, για καλύτερο κόσμο.

Γι' αυτό και η ελευθερία στο Γιάννη συνυπήρχε αρμονικά με την αγάπη. Ο Γιάννης ασκείτο να είναι ελεύθερος για ένα και μοναδικό λόγο: για να μπορεί να αγαπάει περισσότερο. Γι' αυτόν η αγάπη ήταν πράξη καθημερινή, φροντίδα και μέριμνα για συγκεκριμένα πρόσωπα. Αγάπη για το Γιάννη σήμαινε ευθύνη για τους άλλους, κάποιες φορές αυστηρότητα, αλλά πάντοτε μεγαλοψυχία και περίσσευμα καρδιάς. Όλοι όσοι τον γνώριζαν ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ και ξέρουν πολύ καλά τι αποθέματα αγάπης φανέρωσε.

Ελευθερία που αγαπά και αγάπη που ελευθερώνει ήταν το δίπτυχο το οποίο ο Γιάννης ασκείτο να βιώνει μέσα στην Εκκλησία. Και είναι ακριβώς το βίωμα αυτό που προσέδιδε στον Γιάννη το καίριο του γνώρισμα: αυτό του άρχοντα. Άρχοντας να σε υποδεχτεί, άρχοντας να σου συμπαρασταθεί, άρχοντας να σε συγχωρέσει. Άρχοντας της έλλογης πράξης και του έμπρακτου λόγου. Άρχοντας της αυτοπροσφοράς και της αυτοθυσίας, άρχοντας πιστός της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Η μεστή ζωή του Γιάννη έδειξε ότι αυτό που διασώζει τον άνθρωπο, αυτό που καταξιώνει το διάβα του στη γη, αυτό που τον κάνει όντως άρχοντα, είναι η προσφορά της αγάπης. Αν ο εγωκεντρικός άνθρωπος νομίζει ότι όσο δίνεις τόσο περισσότερο πτωχεύεις, ο Γιάννης έδειξε ότι όσο δίδεις τόσο περισσότερο πλουτίζεις. Να γιατί ο Γιάννης  υπήρξε όντως θεολόγος. Η σύζυγος του Άντρη, ο γιος του Μιχάλης, μαζί με όλους τους άλλους συγγενείς και φίλους του θα σεμνύνονται πάντοτε για την εμπειρική αυτή θεολογία και θα τη φυλάττουν ως πολύτιμη του παρακαταθήκη.

Το ήθος της δωρεάς και του μοιράσματος, έκανε το Γιάννη τρυφερό σύζυγο, υπαρξιακό γονιό, φίλο ανεκτίμητο. Το ήθος αυτό τον έκανε χαρισματικό δάσκαλο, έμπιστο συνεργάτη, πολίτη ενεργό.

Και είναι το ήθος αυτό της ελεύθερης πίστης στην αγάπη του Θεού που επέτρεψε στο Γιάννη να διέλθει πνευματικά ακέραιος την τελευταία μεγάλη του δοκιμασία. Άρχοντας ακόμη και στις πλέον δύσκολες στιγμές.

Ο Θεός της ελευθερίας και της αγάπης ας τον υποδεχθεί σήμερα στη χώρα των δικαίων. Με τις ευχές της εκκλησίας μας, ο Άγιος Ισχυρός που θανάτωσε το θάνατο ας αναπαύσει το Γιάννη, το Γιάννη μας στην αγκαλιά του. Μέχρι τη στιγμή που η ένδοξη παρουσία του θα μας συγκεντρώσει και πάλι στην πραγματική ζωή, τη ζωή πέρα από τη φθορά και το θάνατο.

Γιάννη, Γιάννη μας, αιωνία σου η μνήμη.

Εξόδιος λόγος εκ του Σταύρου Σ. Φωτίου, στην κηδεία του Γιάννη Μ. Ιωάννου που έγινε στις 2405/2012 στον Ιερό Ναό Αγίων Αυξεντίου και Ευσταθίου στη Λάρνακα, προϊσταμένου του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Κιτίου κ.κ. Χρυσοστόμου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"


John, our John, will be presented today before the Judge, the Days of Old, the Trisagion. Occurs before the Christ child as a faithful member of the Church, as perfectly consistent in his testimony.

And this is why those who knew well the John saw the face of the two great virtues of life in Christ: freedom and love. For John, freedom was the insistence on truth, without calculations and considerations. Freedom means to exercise responsibly and in good faith crisis for anything detract from the dignity of human beings, for whatever trivializes the meaning of life. Freedom for Yiannis meant to be the guardian of faith and hope for the best people for better world.

Hence the freedom to coexist harmoniously with John Love. John practiced is free for a single reason: to be able to love more. For this love was daily practice, care and concern for persons. Love for John meant responsibility for others, sometimes rigorously, but always generous and surplus heart. Everyone who knew him very well know what I mean and know very well what stocks showed love.

Freedom-loving and love that frees the diptych was that John practiced experiencing in the Church. And it is precisely this experience that gave to John the crucial characteristic: that of the lord. Lord to be greeted, to lord thy succor, lord to forgive you. Lord of rational action and practical reason. Lord of self-offering and sacrifice, faithful lord of the Great Church. The life of John pithy showed that rescues man that honors the passing of the earth, what really makes him lord, is the offering of love. If the self-centered man thinks that as you give the more you fail, John showed that the dithio the more richer. That's why John was indeed theologian. The wife of the man, his son Michael, along with all other relatives and friends will always semnynontai for this empirical theology and will keep a record of a valuable legacy.

The ethos of the gift and sharing, made loving husband John, existential parent, friend priceless. The moral of this made him charismatic teacher, trusted partner, political activist.

And it is this ethos of freedom of faith in God's love that allowed John to pass spiritually whole of the last big test. Lord even in the most difficult moments.

God of freedom and love today let's welcome to the land of the righteous. With the blessings of our church, St. powerful that killed death let rest Yannis, Yannis us in his arms. By the time the glorious presence of us will gather again in real life, life beyond decay and death.

John, our John, we thy eternal memory.

Funeral speech from Stavros S. Fotiou, at the funeral of John M. Ioannou held in 2405/2012 in the Church of St. Eustatius and Afxentiou in Larnaca, head of the Reverend Mr. Bishop of Kition Chrysostom, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian messages"

Η εικόνα της Ανάστασης - The icon of the resurrection

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το συγκλονιστικότερο και το πιο θεμελιώδες γεγονός της Χριστιανοσύνης. Η νίκη και ουσιαστικά η κατάργηση του θανάτου από το Σωτήρα, αποτελεί το δυναμικό κτύπημα κατά της μέχρι τότε παντοδυναμίας του θανάτου και ταυτόχρονα σημαίνει τη γέννηση της ελπίδας της Ανάστασης της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου ιδιαίτερα. Αυτός κατέλυσε τους μοχλούς του Άδου κι εμείς ακολουθούμε. Το μήνυμα της αιώνιας ζωής και η προσδοκία της ένωσης του ανθρώπου με το Θεό έγινε μια αισιόδοξη πραγματικότητα.

Η εορτή της Ανάστασης δεν περιορίζεται μόνο στην Ανάσταση του Χριστού αλλά αποτελεί γεγονός που έχει οικουμενική επέκταση σε όλες τις εποχές. Η εικόνα, λοιπόν, που θα παριστάνει το γεγονός, θα πρέπει με την όλη ζωγραφική της σύνθεση να αγκαλιάζει και να περιγράφει το όλο παγκόσμιο επιτελούμενο θαύμα της σωτηρίας του ανθρώπου.

Στο κέντρο της εικόνας δεσπόζει,απολύτως φυσιολογικά αφού είναι η βάση  και ο κορμός του γεγονότος της Ανάστασης, ο νικητής του θανάτου, ο Χριστός, ντυμένος συνήθως στα λευκά αλλά πάντοτε αστραφτερά, ακτινοβόλα, μεγαλοπρεπή ενδύματα. Περιβάλλεται από φωτεινή Δόξα που σχεδιάζεται ελλειπτικά, δηλ. ένα φάσμα φωτόςπου συμβολίζει το μεταμωρφομένο σώμα Του και παράλληλα το ανέσπερο φωςτου μέλλοντα αιώνα. Στα χέρια και τα πόδια του ευδιάκριτα τα σημάδια και οι ουλές από τα καρφιά της Σταύρωσης. Σε αντίθεση με αυτά, το φωτοστέφανο, τα ακτινοβόλα Του ιμάτια, η θριαμβευτική όψη του πανάγιου προσώπου Του, εναρμονίζονται πλήρως με τα νοήματα της εορτής, όπως εκφράζονται στο νικητήριο απολυτίκιο της ημέρας:

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών
Θανάτω θάνατον πατήσας

Με μια κίνηση γεμάτη ζωντάνια και δύναμη αλλά και θεοπρεπή συγκατάβαση, ο Χριστός τραβά τα παραλελυμένα χέρια του Αδάμ και της Εύας ανασηκώνοντας τους ως λάφυρον νίκης μέσα από τα μνήματα. Στην Ανάσταση του Λαζάρου, ο Χριστός ανάστησε τον Άγιο με ένα δυνατό πρόσταγμα. Εδώ, όμως, με τα ίδια του τα χέρια που φέρουν τα σημάδια των καρφιών βγάζει έξω από το νεκρικό τμήμα την ανθρωπότητα. Αποδεικνύει, έτσι, με τον εμφαντικότερο τρόπο, τη σφοδρή θέληση Του να ξεριζώσει από την ανθρώπινη φύση τους - και κατ' επέκταση από όλους τους ανθρώπους το θάνατο που εισέδραμε και κατάπιε παγγενή τον Αδάμ. Οι προπάτορες, σύμβολα της νεκρής και θαμμένης ανθρωπότητας, λουσμένοι ήδη από το φως της Ανάστασης., με αισθήματα ανακούφισης και ευγνωμοσύνης να πλημμυρίζουν και να αναζωογονούν τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα τους, γνωρίζοντας πια καλά ποιος είναι ο νικητής του θανάτου, εγκαταλείπονται στα χέρια του Χριστού που είναι ο Λυτρωτής, η Ζωή και το Φως το ανέσπερο.

Μαζί με τους προπάτορες, ο Κύριος ελευθερώνει από τα δεσμά του θανάτου όλους τους δίκαιους που περίμεναν την έλευση Του. Στα αριστερά της εικόνας παριστάνονται οι Άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, δίκαιοι και προφήτες, ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Δαυίδ, ο Σολομών, ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας και μπροστά από αυτούς ο Τίμιος Πρόδρομος. Είναι εκείνοι που προετοίμασαν με το κύρηγμα τους τις ψυχές όσων βρίσκονταν στον Άδη για να δεχθούν τον Σωτήρα και να σωθούν.

και τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος

Στα δεξιά εικονίζονται ανάλογα διάφορα πρόσωπα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις ανάμεσα στα πρόσωπα εικονίζονται και οι Απόστολοι της Καινής Διαθήκης, πράγμα οξύμωρο αφού οι Απόστολοι δεν είχαν ακόμα πεθάνει. Αυτο φανερώνει και τονίζει τον έντονα εσχατολογικό χαρακτήρα της εικόνας της Ανάστασης συνδέοντας την ανάσταση όλων μας στα έσχατα.

Ο Χριστός πατάει θριαμβευτικά με δύναμη επάνω στα δύο "συντετριμμένα"  και βγαλμένα από τη θέση τους θυρόφυλλα του Άδη τα οποία κείτονται το ένα πάνω στο άλλο σταυροειδώς. Κάτω από αυτές και ανάμεσα σε δύο απότομους βράχους ανοίγεται μια σκοτεινή άβυσσος στην οποία βρίσκεται καταπλακωμένος κάτω από το βάρος του Χριστού και της πόρτας και αλυσοδεμένος ο διάβολος. Ο διάβολος είναι ο θάνατος και ο Άδης στην ευρύτερη του έννοια, γιατί αυτός είναι η αιτία του θανάτου, όπως ο Χριστός είναι Ζωή και Ανάσταση σαν αίτιος και φορέας της Ζωής και της Ανάστασης. Μαζί με τον διάβολο, την εικόνα της πλήρους καταστροφής και πανωλεθρίας συμπληρώνουν κλειδαριές, σύρτες, βίδες, καρφιά σκορπισμένα μέσα στο σκοτάδι. Είναι τα συντρίμμια από τις πόρτες της φυλακής που κατέστρεψε ο Χριστός.

Κατήλθες εν τοις κατωτάτοις της γης
και συνέτριψας μοχλούς αιώνιους
κατόχους πεπεδημένων, Χριστέ...

Στο επάνω μέρος της εικόνας είναι ζωγραφισμένοι άγγελοι που συγχαίρουν με τους αγίους, γιορτάζουν "κοινήν εορτή" γιατί ο Χριστός "συνήψε τα άνω και τα κάτω, τα επουράνια με τα επίγεια".

Η εικόνα της Ανάστασης πρέπει να δίνει χαρούμενη  και πανυγηρική εντύπωση. Τα σκοτεινά σπήλαια του Άδη, οι τάφοι, δεν πρέπει να δεσπόζουν στην εικόνα. Να είναι υποτυπώδη, συμβολικά, έτσι ώστε να αφήνουν τις μορφές να προβάλλονται στο χρυσό κάμπο της εικόνας. Τα χρώματα να είναι χαρούμενα και ζωηρά και η Δόξα του Χριστού να είναι πλατειά και φωτεινή. Έντονα θα πρέπει να είναι και τα σημάδια των τύπων των ήλων, ενώ, εν τέλει, θα πρέπει να φέρει την επιγραφή "Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ".

Υπόδειγμα θαυμάσιας εικόνας, δουλεμένη με θεολογική και δογματική θεώρηση και με πλούσιο αστείρευτο ταλέντο και μεράκι αποτελεί η τοιχογραφία της Ανάστασης στη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη.

Κείμενο του Ιεροδιακόνου Κυριάκου Παπαϊωακείμ, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"



The Resurrection of Christ is the most striking and the most fundamental fact of Christianity. The victory essentially the abolition of the death of the Saviour, is the potential blow to the hitherto omnipotence of death and also means the birth of hope of the resurrection of humanity and every human being in particular. He broke the levers of Hades we follow. The message of eternal life and the hope of union between man and God became an optimistic reality.

The feast of the resurrection is not limited to the Resurrection of Christ, but it is a fact that has global expansion in all seasons. The picture, then, that represents the event, should the entire composition of the painting to embrace and describe the whole world modal miracle of man's salvation.

In the center of the image dominates, since it is perfectly normal base and trunk of the fact of the Resurrection, the winner of death, Christ, usually dressed in white but always brilliant, radiant, magnificent clothes. Surrounded by a bright glory designed elliptical, ie a range light who symbolizes transfiguration body and parallel to endless light of the future age. In the hands and feet visible scars and scars from the nails of the Crucifixion. In contrast to this, the halo, the radiance of his clothes, the triumphant face of the Holy Face, fully harmonized with the meanings of the feast, as reflected in the winning hymn of the day:

Christ is risen from the dead
And He press the death

In a move vivid power and god-like condescension, Christ pulls paralelymena hands of Adam and Eve by lifting them as spoils of victory in the graves. The Resurrection of Lazarus, Christ resurrected Saint with a loud shout. Here, however, with his own hands bear the marks of nails takes off the dead portion of humanity. Proving thus the emphasized way, the fierce determination to eradicate from human nature - and, by extension, of all people, the death who passed and swallowed Adam. Forefathers, symbols of the dead and buried humanity, already bathed by the light of the Resurrection., With feelings of relief and gratitude flooded and rejuvenate the tired faces, knowing well what is now the winner of death, left in the hands of Christ is the Redeemer, the Life and endless light.

Along with their forefathers, the Lord frees from the bondage of death all the righteous who awaited the advent. To the left of the picture represented the Saints of the Old Testament prophets and righteous, Abel, Enoch, David, Solomon, Isaiah, Jeremiah, and ahead of them the Baptist. They are the ones who prepared the kyrigma the souls of those who were in Hades to accept the Savior and be saved.

And in percent per tombs
charmed life

To the right are depicted as different persons. Noteworthy is the fact that in many cases between individuals depicted and the Apostles of the New Testament, which is an strange because the apostles were not yet dead. This highlights and emphasizes the intensely eschatological character of the image of resurrection resurrection connecting us all to the utmost.

Christ triumphantly rests firmly on the two "devastated" and plucked from their place of Adi leafs which lie on top of one another crosswise. Under these and between two cliffs opened a dark abyss which lies crushed under the weight of Christ and chained the door and the devil. The devil is death and Hades in the wider sense, because he is the cause of death as Christ is Life and Resurrection as causes and operator of the Life and Resurrection. Together with the devil, the full picture of destruction and complement debacle locks, bolts, screws, nails scattered in the darkness. Are the debris from the doors of the prison destroyed by Christ.

Fell in bottoms percent of the land
and crashed levers eternal
dressed holders, Christ ...

At the top of the image is painted angels congratulate the saints, celebrate "koinin day" for Christ "entered the top and bottom, the celestial to terrestrial."

The image of the Resurrection should give happy formal impression. The dark caverns of Hades, the graves should not dominate the picture. Be rudimentary, symbolically, to leave the forms to run on gold ground of the picture. The colors are bright and cheerful and the Glory of Christ are wide and bright. Bold should be signs and types of rivets and ultimately will bear the inscription "The Resurrection."

Model wonderful picture, worked with theological and dogmatic approach and rich with boundless talent and passion is the fresco of the Resurrection at the Monastery of Chora in Konstantinoupolis.

Text of deacon Kyriacos Papaioakeim reprinted from the journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian messages"

Ό,τι παραπάνω - Anything above

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη μας είναι από τις πιο οικίες. Κι όμως, νομίζω, τον περισσότερο καιρό μας ξεφεύγει αυτό που μου φαίνεται πως είναι το ύψιστο σημείο της. Ποιο είναι το νόημα της παραβολής? Μήπως η αντίθεση ανάμεσα στην αρνητική στάση του ιερέα και του λευίτη και την ενεργό συμπάθεια ενός λαϊκού, που ο ιερέας και ο λευίτης θεωρούν ως "άπιστο"? Μήπως το γεγονός ότι ο Σαμαρείτης ξεχνά τις εθνικές διαφορές και αναλαμβάνει ένα λαβωμένο Ιουδαίο? Μήπως η αλήθεια ότι "πλησίον μας" είναι εκείνος, όποιος και να είναιπου ο Θεός μας βάζει στο δρόμο μας? Όλες αυτές οι σκέψεις είναι σωστές. Μου φαίνεται, ωστόσο, πως πως το κύριο σημείο της παραβολής βρίσκεται αλλού.

Ο Σαμαρείτης δεν περιορίζεται να σηκώσει τον Ιουδαίο, που οι ληστές έπεσαν πάνω του και τον έγδυσαν. Δεν περιορίζεται στο να δέσει τις πληγές αυτού του αγνώστου και να χύσει σ' αυτές λάδι και κρασί, αυτά τα τόσο σημαντικά βοηθήματα για ένα ταξιδιώτη εκείνη την εποχή. Δεν περιορίζεται να τον βάλει στο υποζύγιο του, να τον οδηγήσει σ' ένα πανδοχείο, να φροντίσει γι' αυτόν τη νύχτα. Κάνει περισσότερα. Ιδού, πιστεύω, το ουσιαστικό σημείο: "Και την επόμενη μέρα φεύγοντας, έβγαλε δύο δηνάρια, τα έδωσε στον ξενοδόχο και του είπε: Φρόντισε τον και ό,τι παραπάνω ξοδέψεις εγώ θα στο πληρώσω στην επιστροφή μου". "Ό,τι παραπάνω..." Ο Σαμαρείτης δεν διστάζει να ριχθεί στο άγνωστο. Δίνει στον πανδοχέα κάτι σαν ανοικτή επιταγή. Αναλαμβάνει την υποχρέωση να πληρώσει στο γυρισμό του τα υπόλοιπα έξοδα που θα δημιουργηθούν από τον τραυματία. Δεν καθορίζει ποσό, δεν θέτει κανένα όρο, κανένα όριο. Η υπέρβαση των ορίων: αυτό είναι, όπως το αισθάνομαι (ίσως, όμως, και να σφάλλω) το μυστικό της παραβολής αυτής.

Κείμενο του Αρχιμ. Λεβ Ζιλέ, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"


The parable of the Good Samaritan is one of our most homes. But I think most of our weather gets what seems to be the highest point. What is the meaning of the parable; Perhaps the contrast between the negative attitude of the priest and Levite and the active sympathy of a folk, the priest and the Levite regard as "infidel"; Does the fact that the Samaritan forget national differences and assume a wounded Jew; Is it true that "neighbor" is he, whoever are under God puts us on our way; All these thoughts are correct. It seems, however, that that the main point of the parable is elsewhere.

The Samaritan does not simply lift the Jew, which the robbers fell upon him and stripped him. Not limited to tie the wounds of this unknown and shed them oil and wine, these important devices for a traveler at the time. Not restricted to put him in his beast of burden, to lead him to an inn to care for him at night. Do more. Here, I believe, the essential point: "And the next day leaving, pulled out two denarii, gave them to the innkeeper and said, Take care of him and what I would spend more to pay on my return." "Anything above ..." The Samaritan did not hesitate to throw in the unknown. Gives the innkeeper something like an open check. We undertake to pay to the homecoming other costs that will arise from the injured. It does not specify an amount imposes no condition, no limit. The limits: that is, as I feel (perhaps, though, and I am going wrong) the secret of this parable.

Text of Archimandrite. Lev Zile reprinted from the journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian messages"

Μικρά και μεγάλα - Small and big

Ένα χαρακτηριστικό της πρότασης ζωής της Εκκλησίας είναι η συμφιλίωση και η καταλλαγή των ανθρώπων. Γι' αυτό και η Εκκλησία βοηθά να υπερβούμε διάφορα ψευτο-διλήμματα που ταλαιπωρούν τον τόπο. Έτσι η Εκκλησία θυμίζει ότι καμιά αντίθεση και διαμάχη δεν πρέπει να υπάρχει μεταξύ πολιτείας και πολίτη. Η πολιτεία δεν πρέπει να θεωρείται ως απρόσωπος γραφειο-κρατικός οργανισμός, αντίπαλος του πολίτη, αλλά ως συλλογική διανθρώπινη κοινότητα των κατοικούντων σε μια χώρα. Αυτό σημαίνει ότι, αφενός, ο πολίτης κατανοεί ότι η πολιτεία είναι ο ίδιος για τους άλλους, άρα οφείλει να συνεργάζεται μαζί τους για την εύρυθμη λειτουργία του. Αφετέρου η πολιτεία υπάρχει χάριν του πολίτη, συνεπώς έχει χρέος να τον υπηρετεί όσο καλύτερα μπορεί.

Τα πιο πάνω σημαίνουν παιδεία. Πλήρης αξιοποίηση της τεχνογνωσίας και προς αποφυγή της τεχνοκρατίας, στιβαρή ανθρωπιστική μόρφωση, ικανή να αντιστέκεται στη χρησιμοθηρία και τον ωφελιμισμό, πρέπει να αποτελούν τα κύρια γνωρίσματα μιας ελευθεροποιού αγωγής.

Βέβαια, όλα τούτα κινούνται στο χώρο της προσωπικής καταξίωσης και όχι της άνωθεν ή της έξωθεν επιβολής. Γι' αυτό και εμπεδώνονται μέσω της πνευματικής καλλιέργειας. Κατά συνέπεια, οι πάντες οφείλουν να εργάζονται προς το σκοπό αυτό. Η οικοδομή κοινοτικού πνεύματος, η ψυχική ομογνωμία, η αλληλεγγύη και η αδελφοσύνη, αποτελούν την πλέον ουσιαστική συνεισφορά για την καταξίωση των ανθρώπων και την προκοπή του τόπου.

Κείμενο του Σταύρου Σ. Φωτίου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"


One feature of the proposed life of the Church is reconciliation of people. That is why the Church helps to overcome various false dilemmas that plague the land. Thus, the Church reminds us that no opposition and controversy must exist between state and citizen. The state should not be seen as impersonal bureaucratic government agency, an opponent of the citizen, but as a collective interhuman community residing in a country. This means that, first, the citizen understands that the state is the same for others, so it should work with them for the smooth functioning. Second, the state exists for the citizens, therefore has a duty to serve him as best he can.

The above mean education. Full utilization of expertise and avoid technocracy, robust humanitarian education, able to resist chrisimothiria and utilitarianism, should be the main features of a eleftheropoiou treatment.

Of course, all these lie in the area of ​​personal worthiness and not above or outside enforcement. So I take root through spiritual cultivation. Consequently, everyone should work for this purpose. The building community spirit, mental uniform agreement, solidarity and fraternity, are the most significant contribution to the recognition of the people and prosperity of the country.

Text Stavros S. Fotiou, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian messages"