Αληθινή Κοινωνία - Real Society

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Είναι, σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, ένα "πολιτικό ζώο", γιατί όντως πραγματώνει τον εαυτό του, γίνεται όντως άνθρωπος, εφόσον ζει σε μια πόλη, σ' ένα κοινωνικά οργανωμένο χώρο. Ακόμη και οι ερημίτες θα πρέπει να προετοιμάσουν τον εαυτό τους για τη μόνωση αφού ζήσουν αρχικά στην κοινωνική ζωή μιας μοναχικής αδελφότητας. Ο άνθρωπος είναι διαλογικός. Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Τζ. Μακμάρρυ, "δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος μέχρι που να βρεθούν δύο τουλάχιστον σε κοινωνία."

"Και είπε ο Θεός, ας πλάσουμε άνθρωπο κατ' εικόνα μας και καθ' ομοίωση" (Γεν. 1:26). Αυτό το "ας πλάσουμε άνθρωπο", όπως παρατηρούν οι Έλληνες πατέρες της Εκκλησίας, δείχνει ότι τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έκαναν συμβούλιο μεταξύ τους. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος σύμφωνα με την εικόνα της Αγίας Τριάδος - δηλ. σύμφωνα με την εικόνα του Θεού που δεν είναι απλά ένας, αλλά ένας σε τρία πρόσωπα. Ο άνθρωπος, λοιπόν, καλείται να πραγματώσει τον εαυτό του καθ' ομοίωση Θεού, σε κοινότητα ή κοινωνία. Όπως ακριβώς ο Θεός δεν είναι μια απομονωμένη μονάδα αλλά μια ένωση τριών προσώπων που αλληλοπεριχωρούνται μέσω μιας ακατάπαυστης αμοιβαίας αγάπης, έτσι και ο άνθρωπος, πραγματώνει πλήρως τον εαυτό του - γίνεται κανονικός άνθρωπος σύμφωνα με τη θεία εικόνα - μόνο όταν ζει μέσα στους άλλους και για τους άλλους. Γίνεται άνθρωπος όταν ξέρει να μοιράζεται.

Ο Ντοστογιέφσκι μας προσφέρει μια πετυχημένη εικόνας αυτής της πραγματικότητας. Στους Αδελφούς Καραμαζώφ περιλαμβάνεται μια λαϊκή ιστορία που άκουσε κάποτε σχετικά με μια ηλικιωμένη γυναίκα που δεν έζησε σωστά και μετά θάνατο βρέθηκε σε μια λίμνη από φωτιά. Ο φύλακας άγγελος της προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει. Η μόνη καλή πράξη, όμως, που θυμόταν ότι έκανε αυτή η γυναίκα όταν ζούσε ήταν ότι είχε δώσει κάποτε από τον κήπο της  ένα κρεμμύδι σε μια ζητιάνα. Πήρε, λοιπόν, ο άγγελος το κρεμμύδι, είπε στη γυναίκα να πιαστεί απ' αυτό και άρχισε να την τραβά έξω από τη λίμνη. Μέσα στη λίμνη, όμως, δεν ήταν μόνη της. Όταν οι άλλοι είδαν τι συνέβαινε, μαζεύτηκαν τριγύρω και κρεμάστηκαν πάνω της με την ελπίδα να συρθούν κι αυτοί έξω μαζί της. Τότε όμως η γυναίκα, με τρόμο κι αγανάκτηση, άρχισε να τους κλωτσά. "Αφήστε με", φώναξε. "Εμένα τραβά έξω, όχι εσάς! Δικό μου είναι το κρεμμύδι, όχι δικό σας." Τι στιγμή που το είπε αυτό, το κρεμμύδι κόπηκε στα δυο και η γυναίκα έπεσε ξανά μέσα στη λίμνη, όπου καίγεται μέχρι σήμερα.

Εαν η γυναίκα έλεγε "αυτό είναι το κρεμύδι μας", δε θα αποδεικνυόταν, άραγε, αρκετά δυνατό για να τους τραβήξει όλους έξω από τη φωτιά? Μόλις, όμως, είπε, "είναι δικό μου, όχι δικό σας", έγινε κάτι λιγότερο από άνθρωπος. Με το να αρνηθεί το μοίρασμα, αρνήθηκε την πρωσοπικότητα της. Ο γνήσιος άνθρωπος, πιστός στην εικόνα της τρισυπόστατης θεότητας, είναι αυτός που πάντοτε λέει "εμείς" και όχι "εγώ", "δικό μας" και όχι "δικό μου". Η προσευχή που ο Υιός του Θεού μας δίδαξε αρχίζει με το "Πάτερ ημών" και όχι με το "Πατέρα μου". Αυτό που έκανε την πρώτη αποστολική κοινότητα των χριστιανών στα Ιεροσόλυμα να ξεχωρίσει, ήταν ακριβώς η πράξη της μοιρασιάς. "Όλοι ήταν αφωσιομένοι στη διδαχή των Αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία, στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και τις προσευχές. (...) Όλοι οι πιστοί ζούσαν σε ένα τόπο και είχαν τα πάντα κοινά." (Πράξ. 2:42 - 44) Ως χριστιανοί, είκοσι αιώνες αργότερα, πόσο απεγνωσμένα χρειαζόμαστε να ανακτήσουμε αυτή την αίσθηση της κοινωνίας, να ξαναμάθουμε πως να μοιραζόμαστε το κρεμμύδι.

Κείμενο του Μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"

Man is a social being. It is, according to Aristotle's definition, a "political animal" because actually carries himself, is indeed man if he lives in a city, in a socially organized space. Even hermits should prepare themselves for insulation after living initially in the social life of a monastic brotherhood. Man is interactive. To use the words of George. Makmarry, "there can be no man until you find at least two in society."

"And God said, let's creatures man in our image and likeness" (Gen. 1:26). This "let human plasma", as both the Greek Fathers of the Church, shows that the three persons of the Holy Trinity council did together. Man is made in the image of the Trinity - that is in the image of God is not just one, but one in three persons. Man, therefore, has to realize himself likeness of God, in the community or society. Just as God is not an isolated unit but a union of three persons who are mutually through a ceaseless mutual love, so man, fully realizes himself - becomes normal person according to the divine image - only when living within others and others. Becomes man knows when to share.

Dostoevsky gives us a successful image of this reality. In Brothers Karamazov included a folk story once heard about an elderly woman who lived well and after death was found in a lake of fire. The guardian angel trying to do what she could to help. The only good practice, but he remembered that this woman did when he was alive was that he had once the garden of an onion to a beggar. Got So the angel onion, told the woman caught by it and started to pull out of the lake. In the lake, however, was not alone. When others saw what was happening, gathered around and hung on in the hope they too be dragged out with her. But then the woman with horror and indignation, began to kick. "Let me," he cried. "Pulls me out, not you! Mine is the onion, not yours." What time he said that, the onion cut in two and the woman fell back into the lake, where it is burned to date.

If she said "this is our onion" will prove it really strong enough to pull them all out of the fire; Once, however, he said, "is mine, not yours," was something less than human. By refusing the deal, refused to prosopikotita. The true man, true to his image of the triune Godhead, is the one who always says "we" and not "I", "our" and "not mine". The prayer that the Son of God taught us begins with "Our Father" and not by "my Father." What did the first apostolic community of Christians in Jerusalem to stand out, it was just the act of draw. "Everyone was afosiomenoi the teaching of the Apostles and to their society, the celebration of the Eucharist and the prayers. (...) All the believers lived in a place and had everything in common." (Acts 2:42 - 44) As Christians, twenty centuries later, how desperately we need to regain that sense of community, to relearn how to share the onion.

Text of Bishop Kallistos reprinted from the journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message"

Μητροπολίτης Διοκλείας Καλλίστου: Ο Ορθόδοξος δρόμος - Bishop Kallistos: The Orthodox Road

Το βιβλίο του Μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου (Γουέαρ), καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που ονομάζεται Ο Ορθόδοξος δρόμος (Αθήνα: Επτάλοφος, 1983), ένα από τα ωραιότερα θεολογικά κείμενα που έτυχε μέχρι σήμερα να διαβάσω, επιχειρεί να δώσει με τρόπο απλό και εύληπτο αλλά ταυτόχρονα σοβαρό και υπεύθυνο μια "σύντομη αναφορά των θεμελιωδών διδασκαλιών της ορθόδοξης εκκλησίας, προσεγγίζοντας την πίστη ως τρόπο ζωής και τρόπο προσευχής".

Πολύ συχνά, τα βιβλία στα οποία γίνεται προσπάθεια καταγραφής των διδασκαλιών της εκκλησίας, χαρακτηρίζονται από την άχαρη μονοτονία τους, το στεγνό ακαδημαϊσμό τους και την εκνευριστική ψυχρότητα τους. Ευτυχώς, Ο Ορθόδοξος δρόμος είναι ευφρόσυνη εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα. Όποιος άρχισε να διαβάζει το βιβλίο, πολύ δύσκολα το αποχωρίζεται, γιατί ο συγγραφέας απευθύνεται στην καρδιά του αναγνώστη, την οποία και ευαισθητοποιεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Δεν είναι εγκεφαλικό βιβλίο, αλλά βιβλίο καρδιάς. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συγγραφέας πίπτει σε μελοδραματικούς συναισθηματισμούς. Κάθε άλλο. Ο Μητρ. Κάλλιστος, με εξαίρετο τρόπο, παρουσιάζει τη γνώση ως εμπειρία και την πίστη ως βίωμα. Έτσι, συνταιριάζει απόλυτα τη λογική με το μυστήριο, τη γνώση με την πίστη, τη θεωρία με την πράξη. Στέκεται με απόλυτο σεβασμό απέναντι στο μυστήριο της θείας οικονομίας, χωρίς να καταφεύγει σε λεκτικούς ακροβατισμούς αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Χρησιμοποιεί τη λογική αλλά αντιμετωπίζει με το ανάλογο δέος τόσο τα όρια της λογικής όσο και τα όρια του μυστηρίου. Δεν λογικοποιεί το μυστήριο ούτε και αναγάγει τα πάντα στη φτηνή διέξοδο της μυστηριοποίησης.

Ο συγγραφέας επιτυγχάνει να ξεπεράσει το σκόπελο της στεγνής και ψυχρής παράθεσης κάποιων δογματικών θέσεων της εκκλησίας, όχι παρακαμπτωντας τις βέβαια, αλλά προσεγγίζοντας τις με ένα πολύ τρυφερά καρδιακό τρόπο. Με το πολύ προσωπικό του ύφος και με τη γλαφυρότητα που τον διακρίνει, προσδίδει στα κείμενα του μια αμεσότητα εκπληκτική. Όποιος διαβάζει το βιβλίο δεν έχει την αίσθηση ότι κάποιος σοφός του κάνει διάλεξη, καθηλώνοντας τον με την πληθώρα των γνώσεων του. Αντίθετα, του δημιουργείται η πεποίθηση ότι κάποιος φίλος αγαπημένος τον παίρνει από το χέρι και με πλήρη σεβασμό της προσωπικότητας του τον εισάγει στην εμπειρία της αληθινής ζωής που είναι η ίδια η πίστη. Αυτό που, κυρίως, επιδιώκει ο συγγραφέας είναι να χειραγωγήσει τον αναγνώστη στην "οδό" της εκκλησιαστικής ζωής. Μια "οδό" την οποία καλούμαστε όλοι οι χριστιανοί να περπατήσουμε μέσα αό την πράξη της καθημερινότητας. Η αγωνία του συγγραφέα είναι να δείξει την άμεση σχέση της πίστης με τη ζωή και την πράξη. Ο Ορθόδοξος δρόμος δεν είναι ένας δρόμος που ο συγγραφέας υποδεικνύει στους άλλους. Είναι μια βιωματική πορεία την οποία πραγματοποιεί και ο ίδιος συνοδοιπορώντας φιλικά με τον αναγνώστη

Βιβλιοπαρουσίαση εκ του μακαριστού Γιάννη Μ. Ιωάννου, αναδημοσιευμένη από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα".

The book by Bishop Kallistos (Ware), professor at Oxford University, called The Orthodox Road (Athens Eptalofos, 1983), one of the finest theological texts was read to date, attempts to provide a simple and understandable but also a serious and responsible "brief fundamental teachings of the Orthodox church, reaching out to faith as a way of life and way of prayer."

Too often, books that tries to capture the teachings of the church, are characterized by their thankless monotony, dry academicism and the coldness frustrating them. Fortunately, The Orthodox way is delightful exception to this rule. Whoever started reading the book very difficult to separate, because the author addresses the heart of the reader, which sensitises and to the maximum extent possible. It is a stroke book, but the book heart. This does not mean that the author falls into melodramatic sentimentality. Each other. The Metropolitan. Callistus, a brilliant way to show knowledge and experience faith as an experience. So perfectly combines logic with mystery, knowledge with faith, doctrine and practice. Standing with full respect towards the mystery of the divine economy without resorting to verbal confusions of dubious effectiveness. Uses logic but faced with similar awe both the limits of reason and the limits of mystery. Not rationalize the mystery nor reduce everything to the cheap way out of mystiriopoiisis.

The author manages to overcome the hurdle of dry and cold quote some doctrinal positions of the church, not the parakamptontas course, but approaching them with a very tender heart way. With the very personal style and the elegance that distinguishes him, gives the text of a stunning immediacy. Anyone who reads the book has the feeling that makes someone wise lecture, immobilizing him with the wealth of his knowledge. Instead of creating the belief that someone dear friend takes him by the hand and with full respect for the personality of the inserts in the experience of real life, which is the same faith. What, above all, the author is seeking to manipulate the reader into the "path" of church life. A "street" which called all Christians to walk through the act of a quality of everyday life. The agony of the writer is to show the direct relationship of faith with life and practice. The Orthodox way is one way that the author suggests to others. It is an experiential course in which he makes friends with synodoiporontas reader

Book of the late John M. Ioannou, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message".