Αγαπητέ μου ενορίτη,
Ο ποιητής το είπε ξεκάθαρα:
Το λέω ξανά, είμαι μόνος
σα μια περπατησιά ανθρώπου στο δάσος
Είμαι μόνος σα δάκτυλο σε χέρι
Που η μηχανή του πήρε τ' άλλα τέσσερα
Αυτή η μοναξιά ταλανίζει τον άνθρωπο των καιρών μας. Η ζωή μας κατάντησε μια ζωή παγιδευμένη. Ξεφτισμένη. Φτωχοζωή, που σέρνεται από απελπισία σε απελπισία. Από μοναξιά σε μοναξιά. Συχνά αισθανόμαστε τούτο το θρήνο των νέων ανθρώπων να μας ξεσχίζει τα σωθικά. Αισθανόμαστε τη χίμαιρα και τη μοναξιά σαν ανήμερα θηρία να μας καταστρέφουντ' απομεινάρια της πικρής μας ζωής. Έλληνας συγγραφέας, διεκτραγωδώντας την κατάσταση μας, γράφει:
"Όταν ήμασταν παιδιά, χάσαμε τη γαλήνη της ψυχής. Όταν μεγαλώσαμε, χάσαμε τις ιδέες που πίστευαν οι πατέρες μας. Περπατήσαμε πολύ, ελπίσαμε να φτάσουμε κάπου. Στήσαμε αγώνες, κτίσαμε έργα, υπηρετήσαμε με αυτοθυσία, εκμεταλλευτήκαμε με εγωισμό. Κάναμε καλοσύνες και κακίες, θελήσαμε να βοηθήσουμε τον κόσμομ προσπαθήσαμε να ανεβάσουμε το άτομο μας. Μια μέρα χάσαμε όλες τις αισιοδοξίες μας κι όλες τις ματαιοδοξίες μας." (Γ. Θεοτοκάς)
Η κατάσταση τούτη (βλ. ακαταστασία) είναι πια δεδομένη. Κι ο χρόνος στροβιλίζεται. Περνά. Χάνεται. Κι εμείς άφωνοι στου χρόνου το διάβα. Κάποτε φθάνουμε και στις μεγάλες μέρες. Δεν είναι σαν τις περσινές. Όχι. Φέτος είναι αλλιώτικες. Διαφορετικές. Μας βρίσκουν φτωχούς. Συρρικνωμένους να βουλιάζουμε στη λύπη καθημερινά. Πως, αλήθεια, τις αντιμετωπίζουμε? Χωρίς γαλήνη. Χωρίς ηρεμία. Χωρίς...
Στεκόμαστε μπροστά στο πρώτο σκαλί της Μεγάλης Εβδομάδας. Στη στιγμή μας έρχονται στιγμές αλλοτινές. Θυμόμαστε που είχαμε άνεση. Πιότερη ηρεμία. Τώρα, όμως, όλα τούτα χάθηκαν. Γίναμε καχύποπτοι. Πιστέψαμε σε μερικά πράγματα άπιαστα. Τόσο διαφορετικά. Ξένα. Ονειρικά. Νομίσαμε πως λύσαμε τα προβλήματα μας. Μα ήταν πλάνη. Κι όνειρο απατηλό. Άπιαστο. Απομακρυσμένο. Μα και τόσο θολό.
Τι κάνουμε λοιπόν? Πως προχωρούμε στο μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής που λέγεται Μ. Εβδομάδα? Σ' αυτή θα δούμε γεγονότα (μωρές παρθένες, προδοσία, σύλληψη, σταύρωση του Χριστού και τόσα άλλα). Θα δούμε, όμως, και ηρωικές στιγμές, όπως η ιστορία του Ιωσήφ του παγκάλου, των φρόνιμων παρθένων κλπ. Πως θα αντιδράσουμε?
Πως θα σταθούμε φέτος μπροστά στον εσταυρωμένο? Θα μας κοιτάξει και φέτος μ' εκείνα τα μάτια τα γεμάτα αγάπη. Θα μας δει κατάματα ενώ θα έχει τα χέρια του καρφωμένα στο σταυρό. Κι είναι έτοιμος να κλείσει όλους εμάς μέσα στην αγκαλιά του. Θέλουμε, όμως, εμείς, να μπούμε μέσα στην αγκαλιά του? Να μας κάνει δικούς του? Να μας φροντίσει όπως η μάνα το μικρό παιδί της? Να μας προστατεύσει από κάθε κακό? Ν' απομακρύνει κάθε κίνδυνο που καραδοκεί? Να μας ανεβάσει στον ουρανό? Να μας φέρει πιο κοντά στον Πατέρα?
Ο Χριστός σταυρώνεται φέτος, σήμερα, τώρα για μας. Αυτό το "σήμερον κρεμάται επι ξύλου" θα αντηχήσει, στεντόρια ή υπόκωφα δεν έχει σημασία, στα αυτιά μας. Θα θελήσουμε να σταθούμε κάτω από το Σταυρό Του? Αν ναι, πως? Θ' αντιγράψουμε εκεί τους στρατιώτες, τους αδιάφορους περαστικούς ή τον Ιωάννη, την Παναγία και τις άλλες γυναίκες?
Θα σταυρωθεί για μας. Συνειδητοποιούμε τούτη την πραγματικότητα? Η εποχή μας, θα πείτε, κάνει ήρωες. Δεν νομίζω. Έχουμε ξεμάθει από ηρωισμούς. Είναι γεγονός πως φέτος μερικά πράγματα είναι πιο δύσκολα από άλλωτε. Ο Χριστός, όμως, είναι ο ίδιος. Κι έχει πάντα την ίδια επιθυμία να μας βοηθήσει. Να μας προστατεύσει, να μας σώσει. Η ευθύνη πέφτει στους δικούς μας ώμους. Θα σπάσουμε, λοιπόν, όλη αυτή την κρούστα αδιαφορίας που μας περικαλύπτει? Θα Τον πλησιάσουμε? Τι λέτε? Θα πάμε? Καιρός γι' αλλαγή. Κι ο Θεός βοηθός!
Με την αγάπη μου,
Ο π. Γεώργιος
Αναδημοσίευση απο το ομώνυμο φυλλάδιο.
My Dear Parishioners,
The poet said bluntly:
This loneliness afflicting man of our times. Our life ended in a life trapped. Frayed. Ftochozoi, crawling from despair to despair. From loneliness to solitude. Often we feel that the lament of young people to lacerate our guts. Chimera and feel the loneliness on the same day as our beasts katastrefount the remnants of the bitter life. Greek writer, diektragodontas our situation, he writes:
"When we were kids, we lost the peace of the soul. When we grew up, we lost the ideas that our fathers believed. Walked a lot, we hoped to get somewhere. We set matches, we built projects, served with sacrifice, exploited by selfishness. Goodness and badness We, wanted to help the kosmom tried to move up in our person. One day we lost all our optimism and all our vanities. " (G. Theotocas)
The situation is this (see clutter) is no longer a given. And time swirls. Passes. Lost. And we were speechless STOU time the path. Once we arrive in long days. It's not like last year's. No. This year is different kind. Different. We find poor. Shrunken to sink in sorrow everyday. How, indeed, the face; Without peace. Without peace. Without ...
We stand in front of the first rung of Holy Week. At the moment we come bygone times. Remember we had comfort. He felt more calm. But now all this is gone. We became suspicious. Believed in some things elusive. So different. Foreign. Dream. We thought that we solved our problems. But it was mistake. And dream. Elusive. Remote. But so cloudy.
What we do; How to move large university life called Holy Week; In this we see events (foolish, betrayal, arrest, crucifixion of Jesus and many others). We will see, however, and heroic moments as the story of Joseph Pangalos, the wise virgins, etc. How do we react;
How will this year stand in front of the crucifix; We will look at this year with those eyes full of love. You will see us face to face while having his hands nailed to the cross. And be ready to shut us all into his arms. We wish, however, we can enter into his arms; To make our own; To take care of us as the mother of the child; Protect us from all evil; N 'removes any danger lurking; To raise us in heaven; Bring us closer to the Father;
Christ crucified year, today, now for us. This "today hangs on a tree" will resonate, or muffled stentoria does not matter to our ears. You want to stand beneath the Cross; If so, how; I 'copy there the soldiers, or the indifferent passers-John, the Virgin Mary and the other women;
Would be crucified for us. Accordingly realize reality; Our time will tell, makes heroes. I think not. We unlearn from heroics. The fact that this year some things are more difficult than used to house. Christ, however, is the same. And always has the same desire to help us. Protect us, save us. The responsibility falls on our shoulders. You break it, then, this entire crust sheathe our indifference; We approached him; How about; Will go; Time for a change. And God help!
Republished from the same-named leaflet.
The poet said bluntly:
I say again, I am only
She walked like a man in the woods
I'm only like a finger in hand
The machine took his other four
"When we were kids, we lost the peace of the soul. When we grew up, we lost the ideas that our fathers believed. Walked a lot, we hoped to get somewhere. We set matches, we built projects, served with sacrifice, exploited by selfishness. Goodness and badness We, wanted to help the kosmom tried to move up in our person. One day we lost all our optimism and all our vanities. " (G. Theotocas)
The situation is this (see clutter) is no longer a given. And time swirls. Passes. Lost. And we were speechless STOU time the path. Once we arrive in long days. It's not like last year's. No. This year is different kind. Different. We find poor. Shrunken to sink in sorrow everyday. How, indeed, the face; Without peace. Without peace. Without ...
We stand in front of the first rung of Holy Week. At the moment we come bygone times. Remember we had comfort. He felt more calm. But now all this is gone. We became suspicious. Believed in some things elusive. So different. Foreign. Dream. We thought that we solved our problems. But it was mistake. And dream. Elusive. Remote. But so cloudy.
What we do; How to move large university life called Holy Week; In this we see events (foolish, betrayal, arrest, crucifixion of Jesus and many others). We will see, however, and heroic moments as the story of Joseph Pangalos, the wise virgins, etc. How do we react;
How will this year stand in front of the crucifix; We will look at this year with those eyes full of love. You will see us face to face while having his hands nailed to the cross. And be ready to shut us all into his arms. We wish, however, we can enter into his arms; To make our own; To take care of us as the mother of the child; Protect us from all evil; N 'removes any danger lurking; To raise us in heaven; Bring us closer to the Father;
Christ crucified year, today, now for us. This "today hangs on a tree" will resonate, or muffled stentoria does not matter to our ears. You want to stand beneath the Cross; If so, how; I 'copy there the soldiers, or the indifferent passers-John, the Virgin Mary and the other women;
Would be crucified for us. Accordingly realize reality; Our time will tell, makes heroes. I think not. We unlearn from heroics. The fact that this year some things are more difficult than used to house. Christ, however, is the same. And always has the same desire to help us. Protect us, save us. The responsibility falls on our shoulders. You break it, then, this entire crust sheathe our indifference; We approached him; How about; Will go; Time for a change. And God help!
With my love,
Father George
Republished from the same-named leaflet.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου