Από την πηγή - From source

1. Το ξεφόρτωμα

Ο άνθρωπος ο υπερήφανος, που δεν συναισθάνεται την πτώση του, ποτέ δεν θα σωθεί. Κι αυτό γιατί δεν αισθάνεται την ανάγκη σωτηρίας. Ο άνθρωπος που ζει με την ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμη βασιλιάς, ποτέ δεν θα αισθανθεί την παρόρμηση να αναζητήσει τη χαμένη βασιλεία του. Μονάχα εκείνος που αντιλαμβάνεται πόσο χαμηλά έχει πέσει θα αισθανθεί την ανάγκη σωτηρίας. Πότε ο άσωτος ήλθε "εις εαυτόν"? Όταν βρέθηκε ανάμεσα στους χοίρους, ρακένδυτος, πεινασμένος και εγκαταλελειμένος απ' όλους. Όταν ταπεινώθηκε, βρήκε το κλειδί της χαμένης ευτυχίας του. Το Α της σωτηρίας μας είναι η συναίσθηση της αμαρτίας μας και της ανάγκης επέμβασης Του Θεού στη ζωή μας. Χρειάζεται ξεφόρτωμα έξω από τη στενή πύλη για να μπορέσεις να περάσεις. Πρέπει ν' αφήσεις έξω την αρετή σου, τα καλά σου έργα, κάθε ελπίδα που τυχόν έχεις στις δικές σου προσπάθειες. Έτσι, χωρίς καμιά ελπίδα, να ριχθείς στο έλεος Του. Πρέπει πρώτα ν' απαρνηθείς κάθε δική σου ελπίδα σωτηρίας και ν’ αγκαλιάσεις ανεπιφύλακτα το ιλαστήριο έργο Του Χριστού που περνά από το Σταυρό.

2. Το Κλειδί

Κάποια κλειδιά μας παραδίδει ο Χριστός. Τα κλειδιά της ευτυχίας. Εδώ έχουμε το πρώτο συστατικό της ευτυχίας. Ανοίγει μπροστά μας την ευτυχία. Το πρώτο κλειδί είναι παράξενο και παρεξηγημένο. Ευτυχείς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι, αλλά μόνο όσοι πληρούν κάποιες προϋποθέσεις. Με μία εξήγηση: «ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών.» Βασιλέα δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο. Ένα θρόνο εξασφάλισε στον καθένα. Ο ουρανός δεν άργησε να σκοτεινιάσει. Μπήκε στη μέση ο εχθρός. Ο βασιλιάς εκθρονίστηκε. Διεπράχθη η πρώτη αμαρτία. Αποτέλεσμα ούτε θρόνος, ούτε βασίλειο, αλλά παρακοή και απιστία. Ποιο το μυστικό ελατήριο τούτης της αμαρτίας? Η υπερηφάνια, η έπαρση, η ξαφνική επιθυμία να στήσει ο άνθρωπος το θρόνο του πιο ψηλά από εκεί που τον είχε στήσει ο Θεός. Το σημερινό μας κλειδί μας τονίζει πως υπάρχει τρόπος επανόδου στη βασιλεία του Θεού. Μιλούμε για την ταπεινοφροσύνη. Είναι αυτή που ξεκλειδώνει τη θύρα της χαμένης βασιλείας. Ευτυχισμένος, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος ο ταπεινός, γιατί αυτός θα σωθεί. Θα ξαναβρεί τη χαμένη του θέση στη βασιλεία του Θεού.

3. Το βλέμμα

Ο Πέτρος βρίσκεται στην αυλή του αρχιερέα. Βγαίνει ο Ιησούς. Το βλέμμα Του συναντάται με αυτό του Πέτρου. Ήταν ένα βλέμμα – λόγος δυνατός. Αυτός ο λόγος μιλούσε για την αγάπη που πήγαινε προς το σταυρό. Για τον πόνο που προξένησε η άρνηση του Πέτρου. Για τη λαχτάρα που είχε να δει τον αρνητή μαθητή να λυτρώνεται. Για την πρόθεση να τον συγχωρήσει. Προϋπόθεση: Να στάξουν από τα μάτια του τα καυτά δάκρυα της μετάνοιας.  Ο Πέτρος δεν άντεξε. Παράτησε τη φωτιά και τους ανθρώπους, βγήκε έξω και παραδόθηκε σε κλάμα πικρό. Το βλέμμα του Ιησού στον αρνητή, τον αμαρτωλό μαθητή ήταν τελικά η δυναμική πρόκληση που τον έφερε και πάλι μετανιωμένο κοντά στο διδάσκαλο. Το βλέμμα που ρίχνουμε στο δικό μας εσώτερο κόσμο, στον οποίο κυοφορείται η αμαρτία, γεννιούνται η ντροπή και η τύψη, είναι μελαγχολία και γοερός θρήνος. Το βλέμμα που ρίχνει ο Χριστός σ’ εμάςπου αμαρτάνουμε είναι θεϊκή στοργή, πονεμένη αγάπη και καθρέφτισμα της σφοδρής επιθυμίας να γυρίσουμε κοντά Του μετανιωμένοι και να βρούμε τη λύτρωση.

4. Κομμάτι του παραδείσου

Σε καιρό πολέμου μας δίνεται η ευκαιρία να καταλάβουμε περισσότερο την αξία της ειρήνης. Κάτι που δεν βρίσκεται στην αφθονία των υλικών, την επιτυχία της ζωής ή τις επιστημονικές ή άλλες τεχνικές κατακτήσεις.  Αντίθετα, αυτές οι κατακτήσεις δημιουργούν πολλές φορές προβλήματα, ένταση, πολέμους, ανασφάλεια, άγχος. Που θα βρούμε την ειρήνη λοιπόν? Ο διάλογος του Χριστού με τους μαθητές γίνεται στο υπερώο κατά το Μυστικό Δείπνο. Οι καρδιές των μαθητών είναι συντετριμμένες, ανήσυχες, βαριές. Αισθάνεται ότι η ειρήνη έχι φυγαδευτεί από τη ζωή τους. Βλέπουν τα πάντα να γκρεμίζονται. Τους συνέχει η αγωνία. Μιλά λοιπόν ο Κύριος για ειρήνη. Όχι την οποιαδήποτε ειρήνη. Τη δική Του.  Και διαφέρει τόσο από την ειρήνη του κόσμου. Τι είναι όμως η ειρήνη Του? Είναι η ηρεμία του εσωτερικού μας κόσμου. Η γαλήνη της συνείδησης μας. Η ψυχική μας ισορροπία. Όταν την έχουμε, είμαστε ευτυχείς. Αισθανόμαστε ευχάριστα. Χαιρόμαστε τη ζωή. Ζούμε ένα κομμάτι του Παραδείσου. Όταν απουσιάζει είμαστε δυστυχείς και ζούμε την κόλαση από την παρούσα ζωή.

Αναδημοσίευση από την ομώνυμη στήλη του εντύπου "Δισέλιδο".

1. Unloading

The proud man who did not become aware of the fall, you will never be saved. That's because he does not feel the need for salvation. The man who lives under the illusion that they are still king, you will never feel the urge to seek out the lost kingdom. Only one who understands how low has fallen will feel the need of salvation. When the prodigal came "to himself"; When found among pigs in rags, hungry and abandoned by everyone. When humiliated, he found the key to the lost happiness. A salvation is our awareness of our sin and need God's intervention in our lives. You need unloading outside the narrow gate to be able to pass. We have to let out your virtue, your good works, any hope you may have on your own efforts. So without any hope to throw at his mercy. Must first renounce all hope of your own salvation and embrace wholeheartedly the mercy seat work of Christ which passes through the Cross.

2. The Key

Some keys delivers Christ. The keys to happiness. Here we have the first ingredient of happiness. Opens before us happiness. The first key is strange and misunderstood. Happiness is not all men, but only those who meet certain conditions. With an explanation: "that such is the kingdom of heaven." King God created man. A throne ensured to everyone. The sky was soon dark. He walked in the middle of the enemy. The king was dethroned. Committed the first sin. Result neither throne, nor kingdom, but disobedience and unbelief. What is the secret spring Tutu of sin; The pride, the arrogance, the sudden desire to erect man his throne higher from where we had set up God. Today our key highlights that our way is the restoration of God's kingdom. We talk about humility. Is that unlocks the door of the lost kingdom. Happy, then, is the humble man, because he will be saved. Will regain its lost position in the kingdom of God.

3. The look

Peter is in the courtyard of the high priest. Jesus comes. His gaze meets that of Peter. It was a look - possible reason. This speech talked about the love that went to the cross. About the pain caused by the denial of Peter. For the longing he had to see the negative student redeemed. The intention to forgive him. Prerequisite: drip from his eyes hot tears of repentance. Peter could not resist. He left the fire and the people came out and handed to weeping bitter. The gaze of Jesus in the negative, sinful student was eventually challenge the dynamics that brought him back repentant near the master. The look they add to our inner world, in which gestation sin, born the shame and remorse, is melancholy and mourning moanful. The look that cast Jesus in emaspou sin is divine affection, and love doleful reflection of lust can turn to Him and sorry to find redemption.

4. Piece of Paradise

In time of war we are given the opportunity to understand more the value of peace. Something that is not in the abundance of materials, life success or scientific or other technical achievements. Instead, these gains often create problems, tension, war, insecurity, anxiety. Where will we find peace; The dialogue of Jesus with his disciples in the upper room is at the Last Supper. The hearts of the students is contrite, uncomfortable, heavy. He feels that peace echi fygadeftei their lives. They see everything collapse. Their ongoing agony. So speaks the Lord for peace. Not any peace. His. And differs both from the peace of the world. But what is His peace; It is the tranquility of our inner world. The serenity of our consciousness. The mental balance. When we have it, we are happy. We feel pleasantly. Glad life. We live in a piece of paradise. When we are unhappy and lacking the living hell out of this life.

Republished from the same-named column of "Diselido (Double-paged)".