Ό,τι παραπάνω - Anything above

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη μας είναι από τις πιο οικίες. Κι όμως, νομίζω, τον περισσότερο καιρό μας ξεφεύγει αυτό που μου φαίνεται πως είναι το ύψιστο σημείο της. Ποιο είναι το νόημα της παραβολής? Μήπως η αντίθεση ανάμεσα στην αρνητική στάση του ιερέα και του λευίτη και την ενεργό συμπάθεια ενός λαϊκού, που ο ιερέας και ο λευίτης θεωρούν ως "άπιστο"? Μήπως το γεγονός ότι ο Σαμαρείτης ξεχνά τις εθνικές διαφορές και αναλαμβάνει ένα λαβωμένο Ιουδαίο? Μήπως η αλήθεια ότι "πλησίον μας" είναι εκείνος, όποιος και να είναιπου ο Θεός μας βάζει στο δρόμο μας? Όλες αυτές οι σκέψεις είναι σωστές. Μου φαίνεται, ωστόσο, πως πως το κύριο σημείο της παραβολής βρίσκεται αλλού.

Ο Σαμαρείτης δεν περιορίζεται να σηκώσει τον Ιουδαίο, που οι ληστές έπεσαν πάνω του και τον έγδυσαν. Δεν περιορίζεται στο να δέσει τις πληγές αυτού του αγνώστου και να χύσει σ' αυτές λάδι και κρασί, αυτά τα τόσο σημαντικά βοηθήματα για ένα ταξιδιώτη εκείνη την εποχή. Δεν περιορίζεται να τον βάλει στο υποζύγιο του, να τον οδηγήσει σ' ένα πανδοχείο, να φροντίσει γι' αυτόν τη νύχτα. Κάνει περισσότερα. Ιδού, πιστεύω, το ουσιαστικό σημείο: "Και την επόμενη μέρα φεύγοντας, έβγαλε δύο δηνάρια, τα έδωσε στον ξενοδόχο και του είπε: Φρόντισε τον και ό,τι παραπάνω ξοδέψεις εγώ θα στο πληρώσω στην επιστροφή μου". "Ό,τι παραπάνω..." Ο Σαμαρείτης δεν διστάζει να ριχθεί στο άγνωστο. Δίνει στον πανδοχέα κάτι σαν ανοικτή επιταγή. Αναλαμβάνει την υποχρέωση να πληρώσει στο γυρισμό του τα υπόλοιπα έξοδα που θα δημιουργηθούν από τον τραυματία. Δεν καθορίζει ποσό, δεν θέτει κανένα όρο, κανένα όριο. Η υπέρβαση των ορίων: αυτό είναι, όπως το αισθάνομαι (ίσως, όμως, και να σφάλλω) το μυστικό της παραβολής αυτής.

Κείμενο του Αρχιμ. Λεβ Ζιλέ, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"

The parable of the Good Samaritan is one of our most homes. But I think most of our weather gets what seems to be the highest point. What is the meaning of the parable; Perhaps the contrast between the negative attitude of the priest and Levite and the active sympathy of a folk, the priest and the Levite regard as "infidel"; Does the fact that the Samaritan forget national differences and assume a wounded Jew; Is it true that "neighbor" is he, whoever are under God puts us on our way; All these thoughts are correct. It seems, however, that that the main point of the parable is elsewhere.

The Samaritan does not simply lift the Jew, which the robbers fell upon him and stripped him. Not limited to tie the wounds of this unknown and shed them oil and wine, these important devices for a traveler at the time. Not restricted to put him in his beast of burden, to lead him to an inn to care for him at night. Do more. Here, I believe, the essential point: "And the next day leaving, pulled out two denarii, gave them to the innkeeper and said, Take care of him and what I would spend more to pay on my return." "Anything above ..." The Samaritan did not hesitate to throw in the unknown. Gives the innkeeper something like an open check. We undertake to pay to the homecoming other costs that will arise from the injured. It does not specify an amount imposes no condition, no limit. The limits: that is, as I feel (perhaps, though, and I am going wrong) the secret of this parable.

Text of Archimandrite. Lev Zile reprinted from the journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian messages"