"Πως αντιμετωπίζεις, για παράδειγμα, το Θεό ή το απόλυτο Κακό?", αναρωτήθηκε πριν από λίγες μέρες σε συνάντηση του με δημοσιογράφους, παρουσία του Γιώργου Λούκου, στην Πειραιώς 260. Διευκρίνισε, λοιπόν, ότι όταν ξεκίνησε να σκηνοθετεί τη "Θεία Κωμωδία" έκλεισε το βιβλίο. "Η φιλολογία μπορεί να σε οδηγήσει στην εικονογράφηση", σχολίασε και πύκνωσε την άποψη του για το έργο στη φράση: "Υπάρχει Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος για όλους, σε όλες τις στιγμές της ζωής μας."
Στην "Κόλαση", "χώρο" αινιγματικό και ακαθόριστο, ο Καστελούτσι, τοποθετεί ως κεντρική φιγούρα το πλήθος (όπου εμφανίζεται και ο ίδιος), το απρόσωπο πλήθος, που παρακολουθεί και παρακολουθείται παρελαύνοντας στη σκηνή.
Στο "Καθαρτήριο", η δράση τοποθετείται σε ένα πολυτελές σπίτι, όπου όλα μοιάζουν να είναι σε πλήρη τάξη και αρμονία. Όμως η σχέση Πατέρα/Δημιουργού - Γιου, περνάει μέσα από τη σύγκρουση πριν οδηγηθεί στη λύτρωση. Κινηματογραφικές τεχνικές και ψυχεδελική εικονογραφία επιτρέπουν μια σειρά σκηνικών μεταμορφώσεων, που αναιρούν τα όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. "Όλα μοιάζουν με ψίθυρο...", λέει ο σκηνοθέτης. "Σα να 'χε φαντσαστεί ο Δάντης τον κινηματογράφο το Μεσαίωνα".
Στον "Παράδεισο", "το πρόβλημα είναι το φως. Τόσο λευκό που καταλήγει να είναι εκτυφλωτικό". Σύμφωνα με τον Καστελούτσι, το ταξίδι του Δάντη προς το φως είναι εσωτερικό, πρέπει να το παράγει ο καθείς μας μόνος του.
Το τρίτο μέρος της τριλογίας το παρουσιάζει ως μια θεατρική εγκατάσταση στην οποία ο θεατής έχει πρόσβαση για λίγα μόνο λεπτά (περίπου 3). Ο χώρος απογυμνώνεται και κατακλύζεται από φως, καθιστώντας αδύνατη τη λειτουργία της όρασης.
Ο Καστελούτσι παίζει με την ιδέα της παράλυσης απέναντι στο μεγαλείο Του Θεού και μετατρέπει το ρόλο του θεατή από παρατηρητή σε αντικείμενο παρατήρησης. Στον "Παράδεισο", επίσης, δεν υπάρχει μουσική, παρά μόνο ο ήχος του νερού.
Αναδημοσίευση από την ομάδα εντύπων "Δισέλιδο".
In "Hell", "space" enigmatic and vague, Kasteloutsi, a central figure puts the number (where he appears), the faceless crowd, monitor and monitored marching on stage.
In "Purgatorio", the action is placed in a luxury home, where everything seems to be in complete order and harmony. But the relationship Father/Creator - Son goes through before the collision led to redemption. Cinema techniques and psychedelic imagery allow a series of transformations scenes, which negate the boundaries between dream and reality. "Everything seems to whisper ...", says the director. "As if Dante had imagine Dante cinema in the Middle Ages."
In "Paradise", "the problem is the light. Both white that turns out to be dazzling." According to Kasteloutsi, Dante's journey towards the light is inside, you have to produce our own apiece.
The third part of the trilogy presents it as a theatrical installation in which the viewer has access to only a few minutes (about 3). The space is stripped and flooded with light, making it impossible to function in vision.
Kasteloutsi plays with the idea of paralysis against the majesty of God and transforms the role of spectator from observer to being observed. In "Paradise" also there is no music, only the sound of water.
Republished from "Diselido (Double-paged)" group of leaflets.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου