Η υπακοή - Οbedience

Περιστατικά από την ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων και ομολογητών του 20ου αιώνος. Τους τελευταίους μήνες του έτους 1951 νόμιζα ότι ο Βαλέριος θα πέθαινε. Αδυνάτιζε συνεχώς, ήταν καταβεβλημένος, δεν μπορούσε πια να φάει. Ήταν διάφανος. Υπέφερε φοβερά και συνεχώς. Αλλά δεν ξέρω με ποιό θαύμα δέχτηκε ένα δέμα από την οικογένεια του, μέσα στο οποίο ήταν και 18 γραμμάρια στρεπτομυκίνης. Είχε δεχτεί και κάτι ασπρόρουχα, ένα πουλόβερ και ένα σακκάκι, αλλά το σακκάκι ήταν μικρό, σαν παιδικό. Ο Βαλέριος μου είπε:

- Άραγε με τι θυσίες μπόρεσαν οι πτωχές και μοναχές αδελφές μου να βρουν στρεπτομυκίνη; Αυτές δεν ξέρουν ότι δεν έχω πολύ καιρό να ζήσω. Η πορεία μου σταματάει εδώ. Τίποτε δεν μπορεί να με σώσει τώρα, τουλάχιστον με τις εδώ συνθήκες. Δεν έχουμε  κάποιο σημείο ότι το τέλος των θλίψεών μας και δεν νομίζω ότι εγώ θα μπορέσω  πλέον να φτάσω εκεί. Γι  αὐτό θα ήθελα να σώσουμε την ζωή ενός που έχει την πιθανότητα να ζήσει. Το κάνω αυτό με όλη την ψυχική μου ελευθερία και χωρίς λύπη. Σας παρακαλώ να διαλέξετε τον ασθενή που χρειάζεται τα 18 γραμμάρια στρεπτομυκίνης.

- Αυτό δεν γίνεται! Του απαντήσαμε κατηγορηματικά.  Σε σένα στάλθηκαν και εσύ θα κάνεις αυτές τις ενέσεις. Είναι μια υποχρέωση, άσχετα από τα αποτελέσματα.

Ακολούθησαν πολλές ημέρες αντιφατικών συζητήσεων σ  αὐτό το θέμα. Τελικά, βλέποντας ότι δεν πορεύομαι μ  αὐτόν, του είπα:

- Θα κάνεις υπακοή! Είπες την σκέψη σου, αλλά δεν έχεις την ελευθερία ν  ἀποφασίσεις εκτός από εμάς. Στο όνομα του Θεού, της οικογένειάς σου και δια λόγους υπακοής σ  ἐμᾶς, θα κάνεις την ένεσι στρεπτομυκίνης!

Και την έκανε. Σύντομα αυτός συνήλθε καλούτσικα. Χαιρόμασταν όλοι γύρω του. Είχε αρχίσει να συνθέτει μερικά ποιήματα-διαθήκη, διότι ήθελε να ξέρουν οι νέοι τα γενόμενα στις φυλακές αυτού του αιώνα. Μπόρεσε, λοιπόν, να συνεχίζει τους στίχους του

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα

Incidents from the life of prisoners Romanians Martyrs and Confessors of the 20th century. In the last months of the year 1951 I thought Valerius would die. Weakened continuously, was haggard , he could no longer eat. Was transparent. He suffered terribly and continuously. But I do not know what miracle received a parcel from his family, into which was 18 grams of streptomycin . Had accepted something linen a sweater and a jacket , but the jacket was small , like a child. Valerius told me:
- I wonder what sacrifices could the poor nuns and sisters to find streptomycin ? They don't know that I have not long to live. My path stops here . Nothing can save me now, at least under the conditions here . We have a point that the end of our grief and I do not think I will now be able to get there. So I would like to save the life of one who has a chance to live. I do this with all my mental freedom and without regret. Please choose from the patient who needs 18 grams of streptomycin .
- That's not possible! We replied flatly. Sent to you and you will do these injections. It is an obligation, regardless of the results .
Followed several days of contradictory debate in that topic. Eventually, seeing no march with him, I said :
- You do obedience ! You said your thinking , but do not have the freedom to decide n except us . In the name of God, of your family , and for the sake of obedience to us, we will do the injections of streptomycin !
And he did. Soon he felt a bit of better. Hello everyone around him. He started to compose some poems will, because he wanted to know the first time by the new prisons of this century. Able , therefore, to continue his lyrics
Source: Agioretiko Vema