Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Γαλοπούλα γεμιστή





Υλικά

1 γαλοπούλα περίπου 4 - 5 κιλά
1/4 κούπας χυμό λεμονιού
1/2 κούπα χυμό πορτoκαλιού
1/2 ελαιολαδο

Για τη γέμιση


1/2 κούπα ρύζι για πιλάφι

1/4 κιλού κιμά μοσχαρίσιο
1/4 κιλού κιμά χοιρινό
1/4 κούπας κρεμμύδι τριμμένο
Τα εντόσθια της γαλοπούλας
1 ντομάτα ξεφλουδισμένη και ψιλοκομμένη
1 κούπα κάστανα (βρασμένα, ξεφλουδισμένα και κομμένα)
35 γρ. κουκουνάρι
1 χούφτα σταφίδες
1 κομμάτι φλούδα πορτοκαλιού
1 ποτήρι του νερού λευκό κρασί
6 κουταλιές βούτυρο φρέσκο
λίγο αλάτι - λίγο πιπέρι
1/2 κούπα νερό

ΕΚΤΕΛΕΣΗ


Για τη γέμιση: Πλένετε και κόβετε σε κομμάτια τα εντόσθια της γαλοπούλας. Σε μια κατσαρόλα σοτάρετε στο βούτυρο το κρεμμύδι και τον κιμά. Ρίχνετε το ρύζι και συνεχίζετε το σοτάρισμα για μερικά λεπτά ακόμη και ρίχνεται την ξυσμένη ντομάτα.Στην συνέχεια σβήνετε με κρασί και προσθέτετε τα κάστανα, το κουκουνάρι,ένα ξυλάκι κανέλα ,μία χούφτα σταφίδες λίγο αλάτι και λίγο πιπέρι και στο τέλος την ψιλοκομμένη φλούδα προστοκαλιού.


Για τη γαλοπούλα: Πλένετε πολύ καλά τη γαλοπούλα και την αφήνετε να στραγγίξει. Την αλείφετε με λίγο από το μίγμα των χυμών λεμονιού και πορτοκαλιού μέσα στο οποίο έχετε προσθέσει το ελαιολαδο. Γεμίζετε τη γαλοπούλα με τη γέμιση, τη ράβετε και την τοποθετείτε μέσα σ' ένα ταψί με νερό, βάζοντας το στήθος της προς τα πάνω. Την αφήνετε να ψηθεί στους 160 C τόσες ώρες όσες είναι τα κιλά της. Σ' όλη τη διάρκεια του ψησίματος σε τακτά χρονικά διαστήματα την αλείφετε με το υπόλοιπο μίγμα χυμών λεμονιού, πορτοκαλιού και ελαιολαδου και συμπληρώνετε στο ταψί νερό, αν χρειασθεί.


Συνοδέψτε την με ψητές πατατούλες και βραστά λαχανικά.

Πηγή συνταγής

Βασιλόπιτα



Υλικά

1 Φλυτζανι του τσαγιου αμυγδαλοψυχα
1 φλυτζανι του τσαγιου φρεσκο βουτυρο
η βιταμ
2 φλυτζανια του τσαγιου ζαχαρη
6 αυγα
3 1\2 φλυτζανια αλευρι σκληρο
2 κουταλακια του γλυκου κοφτα μπεκιν παουντερ
1 \2 κουταλακι γλυκου αλατι
1 φλυτζανι του τσαγιου γαλα 

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ζεματατε την αμυγδαλοψιχα, την ξεφλουδιζετε και μετα την αλεθετε 'στο μπλεντερ. Κτυπατε το βουτυρο στο μίξερ και ριχνετε λιγη λιγη την ζαχαρη. Προσθετετε ενα ενα τα κροκαδια των αυγων ,κοσκινιζετε το αλευρι μαζι με το μπεκιν παουντερ κ το αλατι και το ριχνετε στο μειγμα βουτυρου διαδοχικα με το γαλα. Ενω ανακατευετε ελαφρα χτυπατε τα ασπραδια των αυγων σε μαρενγκα, την προσθετετε στο μειγμα και το ανακατευετε ελαφρα με πατουλα. Αλοιφετε με βουτυρο κ πασπαλιζετε με αλευρι ενα ταψακι Νο 50, ριχνετε μεσα το μειγμα της βασιλοπιτας την ψηνετε σε μετριο φουρνο επι 40 λεπτα περιπου. Όταν γινει χλιαρη κοσκινιζετε επανω ζαχαρη αχνη.

ΓΕΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Αν θελετε (κάποιπι προτιμούν τη ζάχαρη άχνη), σκεπαζετε την βασιλοπιτα με ασπρο γλασο κ γαρνιρετε με φρουι γλασε κομμενα

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ!! Τυλιξτε σε ενα αλουμινοχαρτο και βαλτε το στην βασιλοπιτα μολις την βαλετε στο ταψακι για ψησιμο.

Μελομακάρονα


Υλικά

3 ποτήρια ελαιόλαδο
1 ½ ποτήρι ζάχαρη
1 ποτήρι πορτοκαλόχυμο
½ ποτήρι κονιάκ
1 κ.γλ σόδα
1 συσκευασία μπέικιν πάουντερ
ξύσμα από ένα πορτοκάλι
1 κ.γλ κανέλα σε σκόνη
½ κ.γλ γαρίφαλο σε σκόνη
1 κ.σ. μέλι
1,5 κιλό (περίπου) αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Για το σιρόπι

1 ποτήρι νερό
1 ποτήρι ζάχαρη
1 ½ ποτήρι μέλι
4 γαρύφαλλα
1 μικρό ξυλάκι κανέλα
χυμό από ½ μικρό λεμόνι

Για το πασπάλισμα:

καρύδια, σουσάμι, κανέλα

Διαδικασία

Σε ένα μεγάλο λεκανάκι χτυπάμε το λάδι με τη ζάχαρη καλά. Ρίχνουμε το κανελογαρύφαλα, το ξύσμα πορτοκαλιού, το κονιάκ, το μπεικιν πάουντερ, το μέλι. Ανακατεύουμε καλά. Ρίχνουμε τη σόδα στο ποτήρι του πορτοκαλιού και το προσθέτουμε στο μίγμα.

Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε σιγά σιγά το αλεύρι ζυμώνοντας ελαφρά. Δεν θέλει πολύ πλάσιμο για να μην σφίξει η ζύμη. Πλάθουμε μελομακάρονα και τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 17 -18 λεπτά. Ετοιμάζουμε το σιρόπι βάζοντας να βράσουν όλα τα υλικά μαζί. Μόλις δέσει λίγο το σιρόπι είναι έτοιμο.

Σιροπιάζουμε τα μελομακάρονα όταν θα έχουν κρυώσει και το σιρόπι θα είναι ζεστό όχι καυτό.

Κατόπιν τα πασπαλίζουμε με χοντροκομμένο καρύδι, σουσάμι καβουρντισμένο και κανέλα.

Πηγή συνταγής

Κουραμπιέδες


Είναι η συνταγή της μαμάς, δοκιμασμένη πολλές φορες, εύκολη και οικονομική, ακόμη και για αρχάριους της μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής!

Υλικά

  • 900 γραμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
  • 300 γραμ. νέα φυτίνη
  • 250 γραμ. αγελαδινό βούτυρο
  • 200 γραμ. ζάχαρη άχνη
  • 2 βανίλιες
  • 1 κουταλάκι σόδα μαγειρική
  • χυμό απο μισό λεμόνι

Εκτέλεση

  1. Λιώνουμε τη φυτίνη και το βούτυρο, χωριστά, σε 2 μπρίκια.
  2. Τα βάζουμε σε ενα μπολ.
  3. Ανακατευουμε τη σόδα με το λεμόνι, μέχρι να αφρίσει και τα βάζουμε στο μπολ.
  4. Τοποθετούμε ολα τα υπολοιπα υλικά.
  5. Ανακατεύουμε και ζυμώνουμε τη ζύμη μας, μεχρι να γίνει μαλακη, ομοιόμορφη και να μη κολλάει.
  6. Αν θελουμε βάζουμε αμύγδαλα, περίπου 150 γραμμαρια.
  7. Πλάθουμε τους κουραμπιέδες σε ό,τι σχήμα και μέγεθος θέλουμε.
  8. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 25 με 30 λεπτά.
  9. Αφήνουμε λίγο να κρυώσουν και πασπαλίζουμε με μπόλικη άχνη.

Λίγα μυστικά ακόμα

Για να μην έχετε πρόβλημα μετά το ψήσιμο, βάλτε καλύτερα μια λαδόκολλα στο ταψι σας! Επίσης, βαλτε τους με λίγο κενό αναμεσά τους γιατί φουσκώνουν.

Πηγή συνταγής

Πάστα τριβελάκια (βίδες) με μπρόκολο


Για τέσσερεις μερίδες

Υλικά

500 gr τριβελάκι
1 μικρό μπρόκολο κομμένο
3 σκελίδες σκόρδο
1 λεμόνι
1 φλ. ούζο
1/2 κ.γ. μπούκοβο
αλάτι, πιπέρι, ελαιόλάδο
τριμμένο τυρί (προαιρετικό)

Εκτέλεση

Βάζουμε το νερό να βράσει και προσθέτουμε το αλάτι. Βάζουμε το λάδι στο τηγάνι να ζεσταθεί και προσθέτουμε το μπρόκολο. Ρίχνουμε το τριβελάκι στο βραστό νερό. Ψιλοκόβουμε τρεις σκελίδες σκόρδου και το προσθέτουμε στο μπρόκολο. Ρίχνουμε το ούζο στο τηγάνι. Ψιλοκόβουμε ένα κομμάτι φλούδα λεμονιού και το ρίχνουμε μέσα στο τηγάνι μαζί με 1/2 φλ. νερό από το τριβελάκι. Στραγγίζουμε το τριβελάκι και τα ρίχνουμε ξανά πίσω στην κατσαρόλα μαζί με το μπρόκολο. Τα ανακατεύουμε καλά και πασπαλίζουμε με λίγο μπούκοβο και ελαιόλαδο.

Σερβίρετε με τυρί αν προτιμάτε.

Συνταγή παραχωρηθείσα από τις υπεραγορές LIDL Κύπρου.

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Σπαγγέτι καρμπονάρα



Για τέσσερεις μερίδες

Υλικά

500 gr σπαγγέτι
1 φλ. λευκό κρασί
300 gr μπέικον
1/2 φλ. παρμεζάνα
2 αυγά
1. κ.σ. βούτυρο μαρμελάδας
αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση

Βάζουμε μια κατσαρόλα με νερό να βράσει. Προσθέτουμε το αλάτι. Όταν κοχλάσει το νερό, ρίχνουμε τα ζυμαρικά. Ψιλοκόβουμε το μπέικον και το ψήνουμε σε ένα μεγάλο τηγάνι. Σε ένα μπωλ σπάμε τα 2 αυγά, προσθέτουμε την παρμεζάνα και ανακατεύουμε καλά. Σβήνουμε το μπέικον με λευκό κρασί. Σε ένα μικρό μπωλ βάζουμε λίγο ζουμί απ' τα σπαγγέτι που βράζουν. Στραγγίζουμε τα σπαγγέτι και τα προσθέτουμε στο μπωλ με τα αυγά, την παρμεζάνα και ρίχνουμε το μπέικον και ζωμό. Προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι. Τέλος, προσθέτουμε το βούτυρο και ανακατεύουμε καλά το μείγμα.

Συνταγή παραχωρηθείσα από τις υπεραγορές LIDL Κύπρου.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα πραγματικά ωφέλιμο ηχητικό ντοκουμέντο - A truly beneficial audio document

Πριν λίγες μέρες, ψάχνοντας στο διαδίκτυο για κάτι που ίσως να μας ενδιέφερε (όλους μας, κι εμάς κι εσάς), ψάχνοντας για κάτι παράξενο, περίεργο ή κάποιο κοινωνικό θέμα που να χρήζει συζήτησης, πέσαμε πάνω σε αυτό το ηχητικό ντοκουμέντο, που περιλαμβάνει μερικές ωφέλιμες ομιλίες μικρού μήκους του Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανάσιου και κρίναμε ότι θα ήταν καλό να το παρακολουθήσετε κι εσείς.


A few days ago, searching the internet for something you might be interested us (all of us, us and you), looking for something strange, weird or a social issue that deserves discussion, we stumbled on this audio document, which includes some beneficial short speeches by Metropolitan Athanasios of Limassol and we felt it would be good to watch it too.



Η αγάπη πληροφορεί - Love informs


- Γέροντα, πως θα δείξω αγάπη?
- Να δείξω αγάπη? Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχει η αγάπη μέσα μας και να μας προδώσει, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλο χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσεις με πόνο τη στεναχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πεις με πόνο στον άλλο, όταν αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθείς τη λύπη του, να τον αναπαύσης στη δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσεις ένα βαρύ λόγο που θα σου πει. Όλα αυτά βοηθούν πολύ περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.

Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλο, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπει και ο διάβολος και παρουσιάζεται ως "άγγελος φωτός" και φέρνει ταραχή, ενώ ο πραγματικός Άγγελος φέρνει μια απίστευτη ανέκφραστη αγαλλίαση.

Λόγος Γέροντος Παϊσίου, αναδημοσιευμένος από το περιοδικό "Χριστιανικά Μηνύματα".




- Elder, how to show love;
- To show love; I do not understand. This is something false, hypocritical. There's love in us and betrayed us, yes. True love another without informing the external events. Love is to listen with pain unhappiness of another. Love is also an eye sore and a reason to tell the other with pain when having a problem. Love is not share his regret to the rest of the difficulty. Love is to lift a heavy ground will tell you. All these help a lot more than many words and external events.

When you hurt inside for another, God informs him about your love and understanding without external events. As and when not manifest wickedness, but we are inside, again the other understands. He sees the devil and presented as "angel of light" and brings excitement, while the real Angel brings an incredible deadpan delight.

Elder Paisios reason, republished from the magazine "Christian message".

Για ένα ευτυχισμένο και ευλογημένο γάμο: Συμβουλές Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου - For a happy and blessed marriage: Tips St. John Chrysostom

Οι πρωτόπλαστοι πριν από την παρακοή ζούσαν μέσα στον Παράδεισο ζωή παρθενική, όπως ακριβώς οι Αγγέλοι, χωρίς να φλέγονται από επιθυμία σαρκική. Δεν είχαν πάθη, ούτε φυσικές ανάγκες, ούτε είχαν ανάγκη της ενδυμασίας, γι' αυτό και κυκλοφορούσαν γυμνοί. Και όλα αυτά γιατί δημιουργήθηκαν άφθαρτοι και αθάνατοικαι ήταν ντυμάνοι με τη θεϊκή δόξα.

Μετά την παρακοή και την πτώση, ο Κύριος επινοεί το γάμο, το "μυστήριο μέγα" κατά τον Απ. Παύλο, και μέσα σε αυτό ο σύζυγος και η σύζυγος ενώνονυται και ολοκληρώνονται ως πρωσοπικότητες με σκοπό την τεκνογονία.

Στη συνέχεια θα δούμε πως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει και ποιες προϋποθέσεις θέτει για ένα επιτυχημένο γάμο.

Ο επιτυχημένος γάμος είναι αυτός που βάζει σαν βάση επιτυχίας την αρετή και όχι τον πλούτο. Να έχουν και οι δυο ευλάβεια ψυχής, σύνεση και φόβο Θεού. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Χρυσόστομος, μια κόρη που έχει σύνεση και ευσέβεια, αξίζει περισσότερο από όλη την οικουμένη. Πολλοί, αναφέρει, θέλουν να πάρουν για γυναίκα τους μια όμορφη κόρη. Είναι, όμως, αρκετό αυτό για να επιτύχει ο γάμος? Όταν η ομορφιά του σώματος δεν συνοδεύεται από την αρετή της ψυχής, πολύ γρήγορα θα δείξει την κακία της και θα διαλύσει την αγάπη, ενώ οι γυναίκες που έχουν ομορφιά στην ψυχή, όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο ελκύουν τους συζύγους τους και δυναμώνει η αγάπη τους. Χαρακτηριστικά λέγει ότι "δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από το να αγαπιέται κανείς από τη γυναίκα του και να την αγαπάει κι αυτός."

Ο Χρυσόστομος καταδικάζει την άσκηση βίας και την κακοποίηση της γυναίκας από το σύζυγο της και απαιτεί από τον άνδρα να γίνεται θυσία για τη σύζυγο του, να αποφεύγει τις απειλές και να έχει συγχωρητικότητα. Θεωρεί την επικοινωνία των συζύγων ως θεμέλιο της συζυγίας. Σε θέματα που αφορούν την οικογένεια και τη ζωή τους να τα συζητούν μαζί, με αλληλοσεβασμό, οικειότητα και αγάπη.

Ο Άγιος τονίζει ως στοιχείο αρμονικής συζυγίας την εκδήλωση αγάπης και στοργής, οι οποίες αρετές εκδηλώνονται με την τρυφερότητα και την ευγένεια. Ιδιαίτερα, λέει, να εκφράζεται η αγάπη με λόγια, γιατί οι λέξεις είναι τροφή των συναισθημάτων και αναζωπυρώνουν την αγάπη. Να εκδηλώνεται ο θαυμασμός για τις ικανότητες, τις προσπάθειες, τις επιτυχίες που κάνει ο καθένας, έστω και ένα κομπλιμέντο για το ντύσιμο, την καθαριότητα και το καλό φαγητό. Όταν η γυναίκα νιώσει ότι την αγαπούν, λέει ο Χρυσόστομος, αυξάνει το φιλότιμο της, ενώ του άνδρα αυξάνεται η καλή αυτοπεποίθηση. Γενικά, τονίζει, πρέπει και οι δύο να επινοούν τρόπους ώστε η αγάπη τους να συντηρείται.

Εαν παρ' ελπίδα υπάρξει κάποια σύγκρουση, ο πιο ώριμος από τους δύο θα πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, γιατί μέσα στο γάμο δεν έχει σημασία ποιος έκανε το λάθος και πως και γιατί. Πρέπει αμέσως να ευρίσκεται ο τρόπος ούτως ώστε να διορθώνεται η κατάσταση. Πρέπει οι σύζυγοι να μάθουν πάντα να συγχωρούν και να ανέχονται σκεπτόμενοι ότι και τους ίδιους τους ανέχεται ο Θεός. Για να προλαμβάνονται οι συγκρούσεις, λόγω διαφορών, ή ακόμη λόγω αποξένωσης των συζύγων που συνήθως έρχεται με την πάροδο του χρόνου λόγω κόπωσης και πολλές φορές αδιαφορίας, η αγάπη είναι αυτή που προλαμβάνει όλα αυτά και ο τρόπος που θα εκδηλωθεί και πως θα μιλήσει κάποιος. Λέγει χαρακτηριστικά ο Άγιος: "Πως θα της μιλήσω και τι θα της πω?" Και δίνει την απάντηση: "Να της λες λόγια αγάπης. Από όλα τα πράγματα, εγώ προτιμώ τη δική σου αγάπη, και το χειρότερο που θα μου συμβεί και το πιο οδυνηρό είναι να σε χάσω. Και όσο εσύ είσαι καλά, δεν με νοιάζει και αν πάθω οτιδήποτε ή βρεθώ με κίνδυνο ή αν χρειαστεί να χάσω τα πάντα. Γιατί εσύ είσαι τα πάντα για μένα." Και στη συνέχεια λέει: "Να της μιλάς με φιλοφροσύνη, αγάπη και τιμή. Να την τιμάς κι έτσι δεν θα βρεθει στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από άλλους. Να την επαινείς για τη σύνεση και την ομορφιά της και να της δείχνεις ότι σου αρέσει η ομορφιά της και ότι σε αναπαύει περισσότερο να μένεις στο σπίτι μαζί της παρά να να βγαίνεις έξω με φίλους. Να την προτιμάς από όλους τους φίλους σου, ακόμα και από τα παιδιά που σου χάρισε ο Θεός και εξ' αιτίας αυτής να αγαπάς και τα παιδιά σου."

Τέλος, τονίζει ο Άγιος πως το σημαντικό στοιχείο της επιτυχημένης συζυγικής ζωής είναι η επικοινωνία. Να αφιερωνει χρόνο το ανδρόγυνο, από αυτό που απέμεινε, για να είναι μαζί. Να μοιράζονται την αγάπη τους, τις σκέψεις τους και να μιλάνε μεταξύ τους.

Γενικά, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ο δημιουργός της θεολογίας του έγγαμου βίου. Όποιος μελετά τις συμβουλές του για τον καθημερινό έγγαμο βίο και για την οικογένεια, θα διαπιστώσει ότι το πνεύμα του είναι πάντα επίκαιρο, γιατί βάζει πάντα ως κέντρο των λόγων του το Χριστό.

Στη σημερινή επόχή, που ο θεσμός των αξιών έχει καταρρακωθεί και πολεμείται ο θεσμός της οικογένειας, ας ακούσουμε το λόγο των πατέρων, που εξ' αιτίας του Αγίου Πνεύματος το οποίο κατοικούσε μέσα τους με την αγία ζωή και πολιτεία τους, είναι διαχρονικός και μας δείχνει το σίγουρο δρόμο για μια ευτυχισμένη, ευλογημένη και χριστιανική οικογένεια.

Κείμενο του Πρωτοπρεσβύτερου Πέτρου Πέτρου. Αναδημοσίευση από τα "Χρηστιανικά μηνύματα".


The protoplasts before disobeying lived in Paradise virginal life, just as the Angels without consumed by carnal desire. They had no passions or physical needs or in need of clothing, so I circulated nude. And all because athanatoikai created incorruptible and was ntymanoi with divine glory.

After the disobedience and fall, the Lord invented the wedding, the "great mystery" as the Apostle Paul, and in that the husband and wife enononytai and completed as prosopikotites to teknogonia.

Then we will see how Saint John Chrysostom advises and what conditions make for a successful marriage.

A successful marriage is one that puts as the basis of success and virtue, not wealth. Have both soul piety, prudence and fear God. As stated in Chrysostom, a daughter who has wisdom and piety, is worth more than the whole world. Many, he says, want to get a woman to a beautiful daughter. But it was enough to obtain a marriage; When the beauty of the body is not accompanied by the virtue of the soul, will quickly show the wickedness and will dissolve in love, while women who have beauty in the soul, as time passes, the more attracted to their husbands and strengthens their love . Features says that "there is nothing more precious than to be loved one from his wife and he loves her."

Chrysostom condemns the violence and abuse of women by their husbands and requires the man to be a sacrifice for his wife, avoid threats and have forgiveness. Considers communication between spouses is the basis of nerve. In matters relating to family life and to discuss them together, with mutual respect, intimacy and love.

Saint element stresses harmonious conjugation of showing love and affection, which virtues manifested by tenderness and kindness. Especially, he says, to express love in words, because words are fed emotions and rekindles love. Be expressed admiration for the skills, efforts, successes makes everyone, even a compliment to the dress, cleanliness and good food. When she felt that love, says Chrysostom, increases the pride, while the good man growing confidence. Generally, he says, both have to devise ways to love them maintained.

If perchance there is any conflict, the most mature of the two should make the first step, because in marriage no matter who made the mistake and how and why. It should immediately be in the way so as to correct the situation. Should wives always learn to forgive and tolerate thinking that the same God tolerates them. To avoid conflict, these differences, or even because of alienation of spouses usually comes with time due to fatigue and sometimes indifference, love is the one that prevents all this and the way it will manifest and how to talk to someone. Says the Holy One features: "How would speak and what would say;" And gives the answer: "To say the words of love. Of all things, I prefer your own love, and the worst that will happen to me and the more painful it is to lose. And as you're okay, and I do not care if injured or anything popping at risk or if you have to lose everything. Because you're everything to me. " And then he says: "Let's talk with courtesy, love and honor. To the honor and so will not find the need to ask the price of others. Should be commended for its wisdom and beauty and the look that you like her beauty and that rests more to you live at home with her rather than going out with friends. you prefer it to all your friends, even from the children you gave God and because of this loving and your children. "

Finally, it states that St. important element of a successful marital life is communication. Devote time androgynous, it was left to be together. To share their love, thoughts and talking to each other.

Overall, St. John Chrysostom is the creator of the theology of marriage. Anyone considering his advice for the everyday married life and family, he will find that the spirit is always topical, it puts everything in the center of the grounds of Christ.

Today, the institution that has the values ​​and katarrakothei war institution of the family, let us hear the word of the fathers, who by virtue of the Holy Spirit who lived in them the holy life and polity, is timeless and shows us the sure road to a happy, blessed and Christian family.

Text of Reverend Peter Petrou. Republished from "Christian messages."

Πέτρος Φιλιππίδης: "H Χρυσή Αυγή τρύπωσε στo κενό" - Peter Philippides: "Golden Dawn slipped into the vacuum"


Ο Πέτρος Φιλιππίδης, που πρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Ζουγανέλη στην ξεκαρδιστική και άκρως πολιτική κωμωδία του Αριστοφάνη "Ιππής", σχολίασε την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να πολιτευτεί στις επόμενες εκλογές.
«Δεν με εξέπληξε καθόλου η είσοδος της Χρυσής Αυγής στην Βουλή», δήλωσε ο δημοφιλής ηθοποιός στο περιοδικό Glam.
«Από τη στιγμή που η Πολιτεία δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει για τον κόσμο, δημιουργούνται κενά στα οποία τρυπώνουν κάποιοι», είπε διευκρινίζοντας ότι τα κενά στα οποία αναφέρεται αφορούν στην ασφάλεια των πολιτών.
«Είμαστε ένα κράτος μπάτε σκύλοι αλέστε. Όταν λοιπόν το κράτος δεν παρέχει ασφάλεια, ο κόσμος στρέφεται αλλού. Τι σας κάνει εντύπωση λοιπόν; Αφήστε που η Χρυσή Αυγή είναι συνεπέστατη στα όσα λέει. Δεν παρεκκλίνει σε τίποτα από τις προγραμματικές της δηλώσεις», τόνισε.
Επίσης, σχολίασε θετικά το γεγονός ότι Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Γιάννης Μπέζος και ο Παύλος Χαϊκάλης, ήταν υποψήφιοι στις τελευταίες εκλογές: «Η υποψηφιότητα είναι προσωπική και σοβαρή απόφαση. Ο καθένας μπορεί να πολιτευτεί αν το θέλει. Οπότε, ναι, καλά έκαναν. Ιδιαίτερα ο Γιάννης έχει να προσφέρει πολύ περισσότερα πράγματα από κάποιους επαγγελματίες πολιτικούς. Ο Παύλος, επίσης, έχει αποκτήσει ένα νέο πάθος με αυτή την ιστορία».
Μάλιστα αποκάλυψε ότι, αν και πριν τις εκλογές δεν είχε σκεφτεί το ενδεχόμενο να πολιτευτεί, το σκέφτηκε μετά τα αποτελέσματα. «Θα δείξει στις επόμενες εκλογές...», είπε χαρακτηριστικά ο Πέτρος Φιλιππίδης.

Πηγή: www.astra.com.cy
filippides_petros

Petros Philippides, who stars with John Zouganeli the hilarious and highly political comedy of Aristophanes' "Knight", commented the entrance of the Golden Dawn in the House and left open the possibility politician in the next election.

"I'm not surprised at all the entrance of the Golden Dawn in the House," said the popular actor in the magazine Glam.

"Since the state is not doing what it should do for the world, created spaces in which they burrow some," he said pointing out that the gaps referred to relate to the safety of citizens.

"We are a state Bate dogs grind. So when the state does not provide security, the world looks elsewhere. What impression do you do? Let the Golden Dawn is very consistent to what it says. Not deviate in any way from the programmatic declarations of, "he said.

Also commented favorably on the fact that Greek artists such as John Bezos and Paul Chaikalis were candidates in the last election: "The nomination is personal and serious decision. Anyone can be politician if he/she wants. So, yes, well done. Especially John has to offer much more than some professional politicians. Paul, too, has become a new passion with this story. "

Indeed revealed that, although before the elections had not thought of the possibility of politicians, thought after the results. "We will see in the next election ...," he said.

Source: www.astra.com.cy

Ομιλία του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Κιτίου κ. Χρυσοστόμου - Speech by Bishop of Kition Mr. Chrysostomos

"Ευφραίνεσθε Δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε. σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος. Παρθένος καθέζεται, τα Χερουβείμ μιμουμενη, βαστάζουσα εν κόλποις, Θεόν Λόγον σαρκωθέντα. Ποιμένες τον τεχθέντα δοξάζουσι. Μάγοι τω Δεσπότη δώρα προσφέρουσιν. Άγγελοι ανυμνούντες λέγουσιν: Ακατάληπτε Κύριε, δόξα σοι."

Μέσα στη χαρά και την ευφροσύνη της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, το Πανάγιο και Τελεταρχικό Πνεύμα σε ανεβάζει, αγαπητέ π. Σωκράτη, στο δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης.

Σήμερα που Αγία μας Εκκλησία εορτάζει τη Σύναξη της Υπεραγίας Ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, η Θεία χάρη σε κάνει άξιο να στέκεσαι μπροστά στο άγιο θυσιαστήριο και να προσφέρεις στο Θεό δώρα και θυσίες πνευματικές. Μεγάλη η τιμή που δέχεσαι. Μεγάλο το αξίωμα που σου προσφέρεται.

"Μέσος του Θεού και της των ανθρώπων φύσεως έστηκεν ο ιερεύς, τας εκείθεν τιμάς κατάγων προς ημάς και τας παρ' ημών ικετηρίας ανάγων εκεί", λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και αλλού, πάλι, λέει "ει γαρ τις εννοήσειεν όσον έστιν άνθρωπον όντα, και έτι σαρκί και αίματι περιπεπλεγμένον, της μακαρίας και ακηράτου φύσεως εκείνης εγγύς δυνηθήναι γενέσθαι, τότε όψεται καλώς όσης τους ιερείς τιμής η του Πνεύματος ηξίωσε χάρις... Οι γαρ την γην οικούντες και εν ταύτην ποιούμενοι την διατριβήν, τα εν ουρανοίς διοικείν επετράπησαν, και εξουσίαν έλαβον ην ούτε αγγέλοις ούτε αρχαγγέλοις έδωκεν ο Θεός."

Ο ιερέας είναι διάκονος του μυστηρίου της σωτηρίας του ανθρώπου. Αξιώνεται να προσκομίζει τα δώρα του Θεού στην τράπεζα της ευχαριστίας, να μελίζει και να διαμελίζει "τον μελιζόμενον και μη διαιρούμενο, τον πάντοτε εσθιόμενον και μηδέποτε δαπανώμενον, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων." Να παρακαλεί και να δέεται στο Θεό υπέρ του σύμπαντος κόσμου, υπέρ ειρήνης, υπέρ των ασθενούντων, των ορφανών, των θλιμμένων και των αδικημένων.

Ο ιερέας λαμβάνει το χάρισμα να εξομολογεί και το δικαίωμα να δένει και να λύει αμαρτίες, να συγχωρεί και να καθοδηγεί τον άνθρωπο. Έχει το δικαίωμα να κατηχεί και να βαπτίζει, να τελεί γάμους και να ευλογεί και να αγιάζει τον άνθρωπο, τη φύση, τα ζώα, τα κτίσματα και γενικά όλη τη κτίση. Μα πάνω απ' όλα έχει τη δυνατότητα, πάντα με την ευλογία και την άδεια του Επισκόπου του, να μεταβάλλει το κρασί και το ψωμί σε σώμα και αίμα Χριστού και να το προσφέρει στον άνθρωπο για τη σωτηρία του.

Τι ακατάληπτο και υπέρλογο μυστήριο! Το κτίσμα να ψηλαφεί τον Άκτιστο, το δημιούργημα να μελίζει το Δημιουργό, ο άνθρωπος να κρατεί το Θεό και ο χρονικός να προσφέρει τον άχρονο.

Αγαπητέ π. Σωκράτη,

Η ιεροσύνη είναι τιμή και δόξα, αλλά παράλληλα είναι και λειτούργημα θυσίας, πόνου, αγώνα, ευθύνης και μαρτυρίας. "Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων" (Ιωαν. ι, 11).

Ο ποιμένας νύκτα και μέρα αγρυπνεί και εκδαπανάται στο έργο της σωτηρίας των λογικών προβάτων των οποίων του έχει ανατεθεί η ευθύνη για τη φύλαξη, τη φροντίδα και τη σωτηρία. Σκοπός του είναι "να δώσει φτερά στην ψυχή, να την αρπάξει από τον κόσμο και να τη δώσει στο Θεό. Να κάνει το Χριστό να κατοικίσει στις καρδιές των πιστών με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και, το κυριότερο, να θεοποιήσει τον άνθρωπο" (Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Ο ποιμένας έχει καθήκον να φυτεύσει στις καρδιές των πιστών, τον πόθο για τη βασιλεία των ουρανών, να διδάσκει και να κυρήττει το θείο Λόγο και να οικοδομεί τις ψυχές.

Ο ποιμένας αναλαμβάνει, ως μιμητής του Αληθινού Ποιμένος, να γίνει οδηγός του πιστού λαού. Φως, γι' αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, παιδαγωγός των ασεβών, διδάσκαλος των νηπίων, προστάτης των ορφανών, συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης των θλιβομένων, υπερασπιστής των αδικουμένων, ιατρός των ασθενούντων, καταφύγιο και φίλος των πτωχών και των δυσπραγούντων και στήριγμα, παρηγορία και ελπίδα του κάθε ανθρώπου.

Αγ. π. Σωκράτη,

Να μην ξεχνάς πως ο παπάς πρέπει με ευχαρίστηση να εκδαπανάται, να κακοπαθεί και να μένει πιστός μέχρι θανάτου, προκειμένου με επιτυχία και ευδόκιμα να ποιμάνει το ποίμνιο που ο Θεός του εμπιστεύεται.

Να είναι ο πατέρας όλων, αδελφός και φίλος μ' όλους. Απλός, γιομάτος αγάπη και καλοσύνη, σώφρων, ταπεινός, ελεήμονας και φιλόξενος.

Με φόβο Θεού να υπηρετείς το θυσιαστήριο. Να θυμάσαι πάντοτε τους λόγους του Αγίου Νεκτάριου Πενταπόλεως: "Ο αγαπών τον Θεόν, ως πεπληρωμένην έχων την εαυτού καρδίαν εκ της θείας αγάπης, αγαπά τους εχθρούς αυτού, ευλογεί τους καταρωμένους αυτόν, καλώς ποιεί τους μισούντας αυτόν και προσεύχεται υπέρ των επηρεαζόντων και διωκόντων αυτόν."

Να προσεύχεσαι και να εύχεσαι για τη δική σου σωτηρία και του ποιμνίου σου και να διατηρείς "την ιερουργίαν του ευαγγελίου δόκιμον, τον βαθμόν αταπείνωτον, τον χαρακτήρα ακαταίσχυντον, το υπούργημα ανεπίληπτον, την διακονίαν ακατάγνωστον, την την οικονομίαν των μυστηρίων φρόνιμον" (Ιγν. Επισ. Προς Μαγνησίους).

Τα πολλά σου χαρίσματα με τα οποία σε προίκισε ο Θεός, να τα χρησιμοποιείς για να ευχαριστείς και να δοξάζεις το Θεόκαι για να υπηρετείς και να διακονείς τον άνθρωπο.

Αγ. π. Σωκράτη,

Βοηθούς και συμπαραστάτες σου σ' αυτό το δύσκολο έργο θα έχεις τον επίσκοπο σου, τον πνευματικό σου πατέρα Μητροπολίτη Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα, την ενάρετη σύζυγο σου και τα αγαπημένα σας παιδιά, τους γονείς σου, τον ιερό κλήρο, τους φίλους σου, τους συγγενείς σου και τον αγαπητό και σεβαστό συνεφημέριο σου πατέρα Δημήτριο, με τον οποίο να συνεχίσεις να έχεις αγαστή συνεργασία για το καλό του ποιμνίου σας.

Λουσμένοι και οι δυο σας στο φως του Χριστού, συνεχίστε με ζήλο και κέφι να φωτίσετε τους "εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενους" και να ζεστάνετε τους ψυχρούς στην πίστη.

Ευχόμαστε, με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναγίας μας, την οποία πάντοτε να έχεις καταφυγή και προστάτη και τις ικεσίες των ενδόξων Αγίων Αυξεντίου και Ευσταθίουτων οποίων το ναό θα υπηρετείς, να μπορέσεις με παρρησία να σταθείς μπροστά στο Δικαιοκρίτη Κύριο τη φοβερή μέρα της Κρίσεως και να Του πεις: "Ους δέδωκας μοι Κύριε, εφύλαξα και ουδείς εξ' αυτών απώλετο", για να ακούσεις τη φωνή Του: "Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα εις πιστός, επί πολλών σε καταστήσω είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου".

Ομιλία του Πανιερότατου Μητροπολίτη Κιτίου κ. Χρυσοστόμου στη χειροτονία σε πρεσβύτερο του διάκονου Σωκράτη Σωκράτους στον Ιερό Ναό Αγίων Αυξεντίου και Ευσταθίου συν. Ζήνων τη Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011. Αναδημοσίευση από τα "Χριστιανικά μηνύματα".



"Righteous rejoice, heavens have a plesaure. Leaped mountains, Christ is born. Virgo is sitting, mimicking the Cherubim, the burgeoning bosom, God the Word incarnate. Pastors in coordinate they praise. Wizards interim bishop giving him gifts. Angels in praise, say: incomprehensible Lord, glory to Thee. '

Through the joy and rejoicing of the Incarnation of God the Word, and the Holy Spirit brings marshal, dear Father Socrates, the second degree of the priesthood.

Today, as our Holy Church celebrates the Synaxis of the Most Holy Theotokos and Ever-Virgin's Prayer Mary, the Divine grace makes you worthy to stand before the holy altar and to offer to God gifts and spiritual sacrifices. Great value you receive. Large office that you offer.

"Average of God and human nature estiken the priest, Tash distal fracture honor to us and Tash despite iketirias-reducing us there," says Saint John Chrysostom and others, again, says "For if the ennoiseien man beings as Estin , and most flesh and blood, scrambled, and the blessed nature that akiratou near dynithinai happen, then opsetai well osis priests price the Spirit of grace ... The ixiose gar oikountes the earth and in this embodiment poioumenoi the dissertation, they were allowed management derive heaven and they took power, exercisable not nor angels nor gave archangelois God. "

The priest is a deacon of the mystery of man's salvation. Claimed to provide the gifts of God in the bank thanks to melizei and dismembering "the melizomenon and not divided, and the ever esthiomenon never spent, but the participating sanctified." Be grateful and prays to God for the whole world, for peace, for the sick, the orphans, the sad and the wronged.

The priest takes the grace to confess and the right to moor and to terminate sins, forgive and guide man. Has the right to be recruited and baptize, and weddings is to bless and sanctify man, nature, animals, buildings and generally all creation. But above all it has the opportunity, always with the blessing and permission of the Bishop, to change the bread and wine into the body and blood of Christ and to offer to man for salvation.

What yperlogo and unintelligible mystery! The building to fumble the Uncreated melizei the creature to the Creator, man to keep God and the time to offer timeless.

Dear Father Socrates

The priesthood is an honor and glory, but it is also a function of sacrifice, pain, struggle, responsibility and control. "The good shepherd tithisin his soul for the sheep" (John i, 11).

Pastor day and night vigil and ekdapanatai the work of salvation of rational sheep of which has been assigned the responsibility for the custody, care and salvation. Its purpose is "to give wings to the soul, to grab it from the world and give it to God. Doing the Christ dwelling in the hearts of the faithful by the grace of the Holy Spirit and, most importantly, to deify man" ( St. Gregory the Theologian).

The pastor has a duty to plant in the hearts of believers, the desire for the kingdom of heaven, to teach and kyrittei the divine Word and build souls.

The pastor assumes, as an imitator of the True Shepherd, becoming driver of faithful people. Light, for those who are in darkness, the wicked governess, a teacher of infants, protector of orphans, companion and supporter of compression, defender of the aggrieved, doctor of sick, refuge and friend of the poor and dyspragounton and support, consolation and hope of each person.

Dear Fr Socrates

Do not forget that the priest should be pleased ekdapanatai to kakopathei and to remain faithful until death, so successfully and good pleasure to shepherd the flock that God trusts.

Be the father of all, brother and friend with everyone. Simple, full of love and kindness, wise, humble, merciful and hospitable.

The fear of God to serve the altar. Remember always the words of St. Nectarios of Pentapolis: "The Loves God, as having the self pepliromenin heart of divine love, love that enemies, bless them that kataromenous, welcome notify them hated him and pray for him and persecuted influence . "

Pray and pray for your own salvation and your flock and maintain "the gospel ierourgian test, the degree atapeinoton, character akataischynton the ypourgima flawless, akatagnoston the ministry, the sacraments of the oikonomian wise" (Ign. also. Towards magnesium).

The many gifts you with which God has endowed in, use them to thank and glorify the Theokai to serve and to minister to man.

Dear Fr Socrates

Helpers and supporters you in this difficult task would have the bishop, your father, your spiritual Tremithus Mr. Bishop Barnabas, the virtuous wife you and your children, your parents, your clergy, your friends, relatives and your dear and respected your father synefimerio Demetrius, which continue to have good cooperation for the good of your flock.

Bathed both of you in the light of Christ, continue with zeal and enthusiasm to lighten their "in darkness and the shadow of death seated" and to warm the cold in faith.

We hope, by the intercession of the Blessed Virgin Mary, Our Lady's, which always has resorted and prostate and supplications of the glorious saints and Afxentiou Efstathiouton which will serve the church, boldly be able to stand before the Lord Dikaiokriti terrible day Judgement and tell him: "Ear dedokas me Lord, efylaxa and none of them apoleto" to hear his voice: "Ev goods and faithful servant, for in a few faithful to make on many enter into the joy of the Lord you. "

Speech Holly Metropolitan Chrysostomos of Kition in ordaining a presbyter of Socrates Socratous deacons in the Church Saints Afxentiou and Efstathiou at settlement Zenon Monday, Dec. 26, 2011. Republished from the "Christian messages".

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Αληθινή Κοινωνία - Real Society

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Είναι, σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, ένα "πολιτικό ζώο", γιατί όντως πραγματώνει τον εαυτό του, γίνεται όντως άνθρωπος, εφόσον ζει σε μια πόλη, σ' ένα κοινωνικά οργανωμένο χώρο. Ακόμη και οι ερημίτες θα πρέπει να προετοιμάσουν τον εαυτό τους για τη μόνωση αφού ζήσουν αρχικά στην κοινωνική ζωή μιας μοναχικής αδελφότητας. Ο άνθρωπος είναι διαλογικός. Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Τζ. Μακμάρρυ, "δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος μέχρι που να βρεθούν δύο τουλάχιστον σε κοινωνία."

"Και είπε ο Θεός, ας πλάσουμε άνθρωπο κατ' εικόνα μας και καθ' ομοίωση" (Γεν. 1:26). Αυτό το "ας πλάσουμε άνθρωπο", όπως παρατηρούν οι Έλληνες πατέρες της Εκκλησίας, δείχνει ότι τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έκαναν συμβούλιο μεταξύ τους. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος σύμφωνα με την εικόνα της Αγίας Τριάδος - δηλ. σύμφωνα με την εικόνα του Θεού που δεν είναι απλά ένας, αλλά ένας σε τρία πρόσωπα. Ο άνθρωπος, λοιπόν, καλείται να πραγματώσει τον εαυτό του καθ' ομοίωση Θεού, σε κοινότητα ή κοινωνία. Όπως ακριβώς ο Θεός δεν είναι μια απομονωμένη μονάδα αλλά μια ένωση τριών προσώπων που αλληλοπεριχωρούνται μέσω μιας ακατάπαυστης αμοιβαίας αγάπης, έτσι και ο άνθρωπος, πραγματώνει πλήρως τον εαυτό του - γίνεται κανονικός άνθρωπος σύμφωνα με τη θεία εικόνα - μόνο όταν ζει μέσα στους άλλους και για τους άλλους. Γίνεται άνθρωπος όταν ξέρει να μοιράζεται.

Ο Ντοστογιέφσκι μας προσφέρει μια πετυχημένη εικόνας αυτής της πραγματικότητας. Στους Αδελφούς Καραμαζώφ περιλαμβάνεται μια λαϊκή ιστορία που άκουσε κάποτε σχετικά με μια ηλικιωμένη γυναίκα που δεν έζησε σωστά και μετά θάνατο βρέθηκε σε μια λίμνη από φωτιά. Ο φύλακας άγγελος της προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει. Η μόνη καλή πράξη, όμως, που θυμόταν ότι έκανε αυτή η γυναίκα όταν ζούσε ήταν ότι είχε δώσει κάποτε από τον κήπο της  ένα κρεμμύδι σε μια ζητιάνα. Πήρε, λοιπόν, ο άγγελος το κρεμμύδι, είπε στη γυναίκα να πιαστεί απ' αυτό και άρχισε να την τραβά έξω από τη λίμνη. Μέσα στη λίμνη, όμως, δεν ήταν μόνη της. Όταν οι άλλοι είδαν τι συνέβαινε, μαζεύτηκαν τριγύρω και κρεμάστηκαν πάνω της με την ελπίδα να συρθούν κι αυτοί έξω μαζί της. Τότε όμως η γυναίκα, με τρόμο κι αγανάκτηση, άρχισε να τους κλωτσά. "Αφήστε με", φώναξε. "Εμένα τραβά έξω, όχι εσάς! Δικό μου είναι το κρεμμύδι, όχι δικό σας." Τι στιγμή που το είπε αυτό, το κρεμμύδι κόπηκε στα δυο και η γυναίκα έπεσε ξανά μέσα στη λίμνη, όπου καίγεται μέχρι σήμερα.

Εαν η γυναίκα έλεγε "αυτό είναι το κρεμύδι μας", δε θα αποδεικνυόταν, άραγε, αρκετά δυνατό για να τους τραβήξει όλους έξω από τη φωτιά? Μόλις, όμως, είπε, "είναι δικό μου, όχι δικό σας", έγινε κάτι λιγότερο από άνθρωπος. Με το να αρνηθεί το μοίρασμα, αρνήθηκε την πρωσοπικότητα της. Ο γνήσιος άνθρωπος, πιστός στην εικόνα της τρισυπόστατης θεότητας, είναι αυτός που πάντοτε λέει "εμείς" και όχι "εγώ", "δικό μας" και όχι "δικό μου". Η προσευχή που ο Υιός του Θεού μας δίδαξε αρχίζει με το "Πάτερ ημών" και όχι με το "Πατέρα μου". Αυτό που έκανε την πρώτη αποστολική κοινότητα των χριστιανών στα Ιεροσόλυμα να ξεχωρίσει, ήταν ακριβώς η πράξη της μοιρασιάς. "Όλοι ήταν αφωσιομένοι στη διδαχή των Αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία, στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και τις προσευχές. (...) Όλοι οι πιστοί ζούσαν σε ένα τόπο και είχαν τα πάντα κοινά." (Πράξ. 2:42 - 44) Ως χριστιανοί, είκοσι αιώνες αργότερα, πόσο απεγνωσμένα χρειαζόμαστε να ανακτήσουμε αυτή την αίσθηση της κοινωνίας, να ξαναμάθουμε πως να μοιραζόμαστε το κρεμμύδι.

Κείμενο του Μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"


Man is a social being. It is, according to Aristotle's definition, a "political animal" because actually carries himself, is indeed man if he lives in a city, in a socially organized space. Even hermits should prepare themselves for insulation after living initially in the social life of a monastic brotherhood. Man is interactive. To use the words of George. Makmarry, "there can be no man until you find at least two in society."

"And God said, let's creatures man in our image and likeness" (Gen. 1:26). This "let human plasma", as both the Greek Fathers of the Church, shows that the three persons of the Holy Trinity council did together. Man is made in the image of the Trinity - that is in the image of God is not just one, but one in three persons. Man, therefore, has to realize himself likeness of God, in the community or society. Just as God is not an isolated unit but a union of three persons who are mutually through a ceaseless mutual love, so man, fully realizes himself - becomes normal person according to the divine image - only when living within others and others. Becomes man knows when to share.

Dostoevsky gives us a successful image of this reality. In Brothers Karamazov included a folk story once heard about an elderly woman who lived well and after death was found in a lake of fire. The guardian angel trying to do what she could to help. The only good practice, but he remembered that this woman did when he was alive was that he had once the garden of an onion to a beggar. Got So the angel onion, told the woman caught by it and started to pull out of the lake. In the lake, however, was not alone. When others saw what was happening, gathered around and hung on in the hope they too be dragged out with her. But then the woman with horror and indignation, began to kick. "Let me," he cried. "Pulls me out, not you! Mine is the onion, not yours." What time he said that, the onion cut in two and the woman fell back into the lake, where it is burned to date.

If she said "this is our onion" will prove it really strong enough to pull them all out of the fire; Once, however, he said, "is mine, not yours," was something less than human. By refusing the deal, refused to prosopikotita. The true man, true to his image of the triune Godhead, is the one who always says "we" and not "I", "our" and "not mine". The prayer that the Son of God taught us begins with "Our Father" and not by "my Father." What did the first apostolic community of Christians in Jerusalem to stand out, it was just the act of draw. "Everyone was afosiomenoi the teaching of the Apostles and to their society, the celebration of the Eucharist and the prayers. (...) All the believers lived in a place and had everything in common." (Acts 2:42 - 44) As Christians, twenty centuries later, how desperately we need to regain that sense of community, to relearn how to share the onion.

Text of Bishop Kallistos reprinted from the journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message"

Μητροπολίτης Διοκλείας Καλλίστου: Ο Ορθόδοξος δρόμος - Bishop Kallistos: The Orthodox Road

Το βιβλίο του Μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου (Γουέαρ), καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που ονομάζεται Ο Ορθόδοξος δρόμος (Αθήνα: Επτάλοφος, 1983), ένα από τα ωραιότερα θεολογικά κείμενα που έτυχε μέχρι σήμερα να διαβάσω, επιχειρεί να δώσει με τρόπο απλό και εύληπτο αλλά ταυτόχρονα σοβαρό και υπεύθυνο μια "σύντομη αναφορά των θεμελιωδών διδασκαλιών της ορθόδοξης εκκλησίας, προσεγγίζοντας την πίστη ως τρόπο ζωής και τρόπο προσευχής".

Πολύ συχνά, τα βιβλία στα οποία γίνεται προσπάθεια καταγραφής των διδασκαλιών της εκκλησίας, χαρακτηρίζονται από την άχαρη μονοτονία τους, το στεγνό ακαδημαϊσμό τους και την εκνευριστική ψυχρότητα τους. Ευτυχώς, Ο Ορθόδοξος δρόμος είναι ευφρόσυνη εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα. Όποιος άρχισε να διαβάζει το βιβλίο, πολύ δύσκολα το αποχωρίζεται, γιατί ο συγγραφέας απευθύνεται στην καρδιά του αναγνώστη, την οποία και ευαισθητοποιεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Δεν είναι εγκεφαλικό βιβλίο, αλλά βιβλίο καρδιάς. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συγγραφέας πίπτει σε μελοδραματικούς συναισθηματισμούς. Κάθε άλλο. Ο Μητρ. Κάλλιστος, με εξαίρετο τρόπο, παρουσιάζει τη γνώση ως εμπειρία και την πίστη ως βίωμα. Έτσι, συνταιριάζει απόλυτα τη λογική με το μυστήριο, τη γνώση με την πίστη, τη θεωρία με την πράξη. Στέκεται με απόλυτο σεβασμό απέναντι στο μυστήριο της θείας οικονομίας, χωρίς να καταφεύγει σε λεκτικούς ακροβατισμούς αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Χρησιμοποιεί τη λογική αλλά αντιμετωπίζει με το ανάλογο δέος τόσο τα όρια της λογικής όσο και τα όρια του μυστηρίου. Δεν λογικοποιεί το μυστήριο ούτε και αναγάγει τα πάντα στη φτηνή διέξοδο της μυστηριοποίησης.

Ο συγγραφέας επιτυγχάνει να ξεπεράσει το σκόπελο της στεγνής και ψυχρής παράθεσης κάποιων δογματικών θέσεων της εκκλησίας, όχι παρακαμπτωντας τις βέβαια, αλλά προσεγγίζοντας τις με ένα πολύ τρυφερά καρδιακό τρόπο. Με το πολύ προσωπικό του ύφος και με τη γλαφυρότητα που τον διακρίνει, προσδίδει στα κείμενα του μια αμεσότητα εκπληκτική. Όποιος διαβάζει το βιβλίο δεν έχει την αίσθηση ότι κάποιος σοφός του κάνει διάλεξη, καθηλώνοντας τον με την πληθώρα των γνώσεων του. Αντίθετα, του δημιουργείται η πεποίθηση ότι κάποιος φίλος αγαπημένος τον παίρνει από το χέρι και με πλήρη σεβασμό της προσωπικότητας του τον εισάγει στην εμπειρία της αληθινής ζωής που είναι η ίδια η πίστη. Αυτό που, κυρίως, επιδιώκει ο συγγραφέας είναι να χειραγωγήσει τον αναγνώστη στην "οδό" της εκκλησιαστικής ζωής. Μια "οδό" την οποία καλούμαστε όλοι οι χριστιανοί να περπατήσουμε μέσα αό την πράξη της καθημερινότητας. Η αγωνία του συγγραφέα είναι να δείξει την άμεση σχέση της πίστης με τη ζωή και την πράξη. Ο Ορθόδοξος δρόμος δεν είναι ένας δρόμος που ο συγγραφέας υποδεικνύει στους άλλους. Είναι μια βιωματική πορεία την οποία πραγματοποιεί και ο ίδιος συνοδοιπορώντας φιλικά με τον αναγνώστη

Βιβλιοπαρουσίαση εκ του μακαριστού Γιάννη Μ. Ιωάννου, αναδημοσιευμένη από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα".


The book by Bishop Kallistos (Ware), professor at Oxford University, called The Orthodox Road (Athens Eptalofos, 1983), one of the finest theological texts was read to date, attempts to provide a simple and understandable but also a serious and responsible "brief fundamental teachings of the Orthodox church, reaching out to faith as a way of life and way of prayer."

Too often, books that tries to capture the teachings of the church, are characterized by their thankless monotony, dry academicism and the coldness frustrating them. Fortunately, The Orthodox way is delightful exception to this rule. Whoever started reading the book very difficult to separate, because the author addresses the heart of the reader, which sensitises and to the maximum extent possible. It is a stroke book, but the book heart. This does not mean that the author falls into melodramatic sentimentality. Each other. The Metropolitan. Callistus, a brilliant way to show knowledge and experience faith as an experience. So perfectly combines logic with mystery, knowledge with faith, doctrine and practice. Standing with full respect towards the mystery of the divine economy without resorting to verbal confusions of dubious effectiveness. Uses logic but faced with similar awe both the limits of reason and the limits of mystery. Not rationalize the mystery nor reduce everything to the cheap way out of mystiriopoiisis.

The author manages to overcome the hurdle of dry and cold quote some doctrinal positions of the church, not the parakamptontas course, but approaching them with a very tender heart way. With the very personal style and the elegance that distinguishes him, gives the text of a stunning immediacy. Anyone who reads the book has the feeling that makes someone wise lecture, immobilizing him with the wealth of his knowledge. Instead of creating the belief that someone dear friend takes him by the hand and with full respect for the personality of the inserts in the experience of real life, which is the same faith. What, above all, the author is seeking to manipulate the reader into the "path" of church life. A "street" which called all Christians to walk through the act of a quality of everyday life. The agony of the writer is to show the direct relationship of faith with life and practice. The Orthodox way is one way that the author suggests to others. It is an experiential course in which he makes friends with synodoiporontas reader

Book of the late John M. Ioannou, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message".

Ένα γράμμα για σένα ΙΙ - A letter for you II

Αγαπητέ μου ενορίτη,

Ο ποιητής το είπε ξεκάθαρα:

Το λέω ξανά, είμαι μόνος
σα μια περπατησιά ανθρώπου στο δάσος
Είμαι μόνος σα δάκτυλο σε χέρι
Που η μηχανή του πήρε τ' άλλα τέσσερα
Αυτή η μοναξιά ταλανίζει τον άνθρωπο των καιρών μας. Η ζωή μας κατάντησε μια ζωή παγιδευμένη. Ξεφτισμένη. Φτωχοζωή, που σέρνεται από απελπισία σε απελπισία. Από μοναξιά σε μοναξιά. Συχνά αισθανόμαστε τούτο το θρήνο των νέων ανθρώπων να μας ξεσχίζει τα σωθικά. Αισθανόμαστε τη χίμαιρα και τη μοναξιά σαν ανήμερα θηρία να μας καταστρέφουντ' απομεινάρια της πικρής μας ζωής. Έλληνας συγγραφέας, διεκτραγωδώντας την κατάσταση  μας, γράφει:

"Όταν ήμασταν παιδιά, χάσαμε τη γαλήνη της ψυχής. Όταν μεγαλώσαμε, χάσαμε τις ιδέες που πίστευαν οι πατέρες μας. Περπατήσαμε πολύ, ελπίσαμε να φτάσουμε κάπου. Στήσαμε αγώνες, κτίσαμε έργα, υπηρετήσαμε με αυτοθυσία, εκμεταλλευτήκαμε με εγωισμό. Κάναμε καλοσύνες και κακίες, θελήσαμε να βοηθήσουμε τον κόσμομ προσπαθήσαμε να ανεβάσουμε το άτομο μας. Μια μέρα χάσαμε όλες τις αισιοδοξίες μας κι όλες τις ματαιοδοξίες μας." (Γ. Θεοτοκάς)

Η κατάσταση τούτη (βλ. ακαταστασία) είναι πια δεδομένη. Κι ο χρόνος στροβιλίζεται. Περνά. Χάνεται. Κι εμείς άφωνοι στου χρόνου το διάβα. Κάποτε φθάνουμε και στις μεγάλες μέρες. Δεν είναι σαν τις περσινές. Όχι. Φέτος είναι αλλιώτικες. Διαφορετικές. Μας βρίσκουν φτωχούς. Συρρικνωμένους να βουλιάζουμε στη λύπη καθημερινά. Πως, αλήθεια, τις αντιμετωπίζουμε? Χωρίς γαλήνη. Χωρίς ηρεμία. Χωρίς...

Στεκόμαστε μπροστά στο πρώτο σκαλί της Μεγάλης Εβδομάδας. Στη στιγμή μας έρχονται στιγμές αλλοτινές. Θυμόμαστε που είχαμε άνεση. Πιότερη ηρεμία. Τώρα, όμως, όλα τούτα χάθηκαν. Γίναμε καχύποπτοι. Πιστέψαμε σε μερικά πράγματα άπιαστα. Τόσο διαφορετικά. Ξένα. Ονειρικά. Νομίσαμε πως λύσαμε τα προβλήματα μας. Μα ήταν πλάνη. Κι όνειρο απατηλό. Άπιαστο. Απομακρυσμένο. Μα και τόσο θολό. 

Τι κάνουμε λοιπόν? Πως προχωρούμε στο μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής που λέγεται Μ. Εβδομάδα?  Σ' αυτή θα δούμε γεγονότα (μωρές παρθένες, προδοσία, σύλληψη, σταύρωση του Χριστού και τόσα άλλα). Θα δούμε, όμως, και ηρωικές στιγμές, όπως η ιστορία του Ιωσήφ του παγκάλου, των φρόνιμων παρθένων κλπ. Πως θα αντιδράσουμε? 

Πως θα σταθούμε φέτος μπροστά στον εσταυρωμένο? Θα μας κοιτάξει και φέτος μ' εκείνα τα μάτια τα γεμάτα αγάπη. Θα μας δει κατάματα ενώ θα έχει τα χέρια του καρφωμένα στο σταυρό. Κι είναι έτοιμος να κλείσει όλους εμάς μέσα στην αγκαλιά του. Θέλουμε, όμως, εμείς, να μπούμε μέσα στην αγκαλιά του? Να μας κάνει δικούς του? Να μας φροντίσει όπως η μάνα το μικρό παιδί της? Να μας προστατεύσει από κάθε κακό? Ν' απομακρύνει κάθε κίνδυνο που καραδοκεί? Να μας ανεβάσει στον ουρανό? Να μας φέρει πιο κοντά στον Πατέρα?

Ο Χριστός σταυρώνεται φέτος, σήμερα, τώρα για μας. Αυτό το "σήμερον κρεμάται επι ξύλου" θα αντηχήσει, στεντόρια ή υπόκωφα δεν έχει σημασία, στα αυτιά μας. Θα θελήσουμε να σταθούμε κάτω από το Σταυρό Του? Αν ναι, πως? Θ' αντιγράψουμε εκεί τους στρατιώτες, τους αδιάφορους περαστικούς ή τον Ιωάννη, την Παναγία και τις άλλες γυναίκες?

Θα σταυρωθεί για μας. Συνειδητοποιούμε τούτη την πραγματικότητα? Η εποχή μας, θα πείτε, κάνει ήρωες. Δεν νομίζω. Έχουμε ξεμάθει από ηρωισμούς. Είναι γεγονός πως φέτος μερικά πράγματα είναι πιο δύσκολα από άλλωτε. Ο Χριστός, όμως, είναι ο ίδιος. Κι έχει πάντα την ίδια επιθυμία να μας βοηθήσει. Να μας προστατεύσει, να μας σώσει. Η ευθύνη πέφτει στους δικούς μας ώμους. Θα σπάσουμε, λοιπόν, όλη αυτή την κρούστα αδιαφορίας που μας περικαλύπτει? Θα Τον πλησιάσουμε? Τι λέτε? Θα πάμε? Καιρός γι' αλλαγή. Κι ο Θεός βοηθός!

Με την αγάπη μου,

Ο π. Γεώργιος

Αναδημοσίευση απο το ομώνυμο φυλλάδιο.


My Dear Parishioners,

The poet said bluntly:

I say again, I am only
She walked like a man in the woods
I'm only like a finger in hand
The machine took his other four

This loneliness afflicting man of our times. Our life ended in a life trapped. Frayed. Ftochozoi, crawling from despair to despair. From loneliness to solitude. Often we feel that the lament of young people to lacerate our guts. Chimera and feel the loneliness on the same day as our beasts katastrefount the remnants of the bitter life. Greek writer, diektragodontas our situation, he writes:

"When we were kids, we lost the peace of the soul. When we grew up, we lost the ideas that our fathers believed. Walked a lot, we hoped to get somewhere. We set matches, we built projects, served with sacrifice, exploited by selfishness. Goodness and badness We, wanted to help the kosmom tried to move up in our person. One day we lost all our optimism and all our vanities. " (G. Theotocas)

The situation is this (see clutter) is no longer a given. And time swirls. Passes. Lost. And we were speechless STOU time the path. Once we arrive in long days. It's not like last year's. No. This year is different kind. Different. We find poor. Shrunken to sink in sorrow everyday. How, indeed, the face; Without peace. Without peace. Without ...

We stand in front of the first rung of Holy Week. At the moment we come bygone times. Remember we had comfort. He felt more calm. But now all this is gone. We became suspicious. Believed in some things elusive. So different. Foreign. Dream. We thought that we solved our problems. But it was mistake. And dream. Elusive. Remote. But so cloudy.

What we do; How to move large university life called Holy Week; In this we see events (foolish, betrayal, arrest, crucifixion of Jesus and many others). We will see, however, and heroic moments as the story of Joseph Pangalos, the wise virgins, etc. How do we react;

How will this year stand in front of the crucifix; We will look at this year with those eyes full of love. You will see us face to face while having his hands nailed to the cross. And be ready to shut us all into his arms. We wish, however, we can enter into his arms; To make our own; To take care of us as the mother of the child; Protect us from all evil; N 'removes any danger lurking; To raise us in heaven; Bring us closer to the Father;

Christ crucified year, today, now for us. This "today hangs on a tree" will resonate, or muffled stentoria does not matter to our ears. You want to stand beneath the Cross; If so, how; I 'copy there the soldiers, or the indifferent passers-John, the Virgin Mary and the other women;

Would be crucified for us. Accordingly realize reality; Our time will tell, makes heroes. I think not. We unlearn from heroics. The fact that this year some things are more difficult than used to house. Christ, however, is the same. And always has the same desire to help us. Protect us, save us. The responsibility falls on our shoulders. You break it, then, this entire crust sheathe our indifference; We approached him; How about; Will go; Time for a change. And God help!

With my love,

Father George

Republished from the same-named leaflet.

Προϋποθέσεις για να μιλήσουμε για τον ανθρώπινο πόνο - Conditions to talk about human suffering

Το να ψηλαφίσει κανείς το θέμα που ονομάζεται "ανθρώπινος πόνος", "ο πόνος στη ζωή μας" κ.ο.κ., είναι ένα εγχείρημα δύσκολο που περνά μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Τα προσωπικά παθήματα διασταυρώνονται με την ελπίδα και την πίστη και η οδύνη άλλοτε μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά και άλλωτε μας κάνει να ξεστρατίζουμε εντελώς. Στη ζωή φαίνεται να έχει πολλή αλήθεια η φράση "ο πόνος περνάει, το να έχεις πονέσει δεν περνάει ποτέ".

Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να αγγιξουμε το θέμα αυτό και να μπορέσουμε, μάλιστα, να "ζυγίσουμε" και τις διάφορες απόψεις που διατυπόνωνται σχετικά, καλό είναι να έχουμε υπ' όψιν μας μερικούς βασικούς άξονες της εκκλησιαστικής πίστης.

Στην ορθόδοξη θεολογία, λοιπόν:

1. Το κακό (σε κάθε μορφή, συμπ. και του πόνου) δεν δημιουργήθηκε από το Θεό, αλλά είναι αποτέλεσμα της προπατορικής πτώσης του ανθρώπου, της απομάκρυνσης του από Αυτόν. Ένα απλό παράδειγμα: ας παρομοιάσουμε το Θεό με μια εστία θερμότητας (π.χ. με ένα τζάκι ή ένα καλοριφέρ). Όσο ο άνθρωπος μένει κοντά στην εστία αυτή, μετέχει στη θερμότητα της και κατά συνέπεια δεν κρυολογεί. Αν απομακρυνθεί, θα βρεθεί στο κρύο και θα αρρωστήσει. Το κρυολόγημα του, όμως, ούτε το προξένησε το τζάκι, μα ούτε και του το επέβαλε ως τιμωρία, δήθεν, για την απομάκρυνση του. Πρόκειται, όμως, για αληθινό κακό, για πραγματική συνέπεια της ανθρώπινης επιλογής. Ας διαβάσει κάποιος την ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου: Περί του ότι ο Θεός δεν είναι αίτιος των κακών.
2. Ο κόσμος μας, ένας κόσμος που προξενεί και κουβαλάει πόνο, δεν είναι ο κόσμος που θέλει ο Θεός. Γι' αυτό, εξάλλου, πραγματοποιήθηκε το έργο του Χριστού, που περνά από την οδύνη του Γολγοθά για να φτάσει στη δόξα της Ανάστασης. Ο Χριστός έχει αντιτεθεί σ' αυτό τον κόσμο και τον έχει νικήσει. Αυτό αποτελεί και πυξίδα για τη δική μας πορεία που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο ίδιος μας είπε: "Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε, αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο" (Ιω. 16:33). Μέχρι, λοιπόν, τα Έσχατα, μέχρι τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, ο χριστιανός ζει σ' ένα πτωτικό κόσμο γεμάτο πόνο επί δικαίων και αδίκων, ο οποίος, όμως, δεν είναι ευλογημένο να μείναι για πάντα έτσι, αλλά είναι καταδικασμένος να παρέλθει. Να πως πειργράφει η Καινή Διαθήκη το νέο κόσμο που θα ρθει στο τέλος της ιστορίας κι όχι απλώς μετά το ατομικό μας θάνατο: Ο Θεός "θα κατοικήσει μαζί με τους ανθρώπους κι αυτοί θ' αποτελέσουν το λαό του. Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους, θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος, ούτε κλάμα, ούτε πόνος. θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά περάσαν" (Αποκ. 21:3-4).

3. Σε καμμιά περίπτωση αυτά που είπαμε παραπάνω δεν πρέπει να οδηγήσουν σε μοιρολατρία, παθητική αποδοχή ή ανοχή του κακού. Ο χριστιανός εμπνέεται από την αναμονή της βασιλείας και γι' αυτό παλεύει ενάντια σε κάθε κακό, προσωπικό και κοινωνικό, σωματικό και ψυχικό. Αδιαφορία του για τους πονεμένους, τους καταπιεσμένους, τους αρρώστους, θα σήμαινε αδιαφορία για το σταυρό του Χριστού. Διότι "η κοινωνική αθλιότητα είναι η συνεχιζόμενη αγωνία του Χριστού, που υποφέρει ακόμη και στο πρόσωπο των μελών του."

4. Παράλληλα, ποτέ και από πουθενά ο Θεός δεν είναι απών. Ακόμη και μέσα σ' αυτό τον κόσμο τον αντίθετο στη θέληση του, ο Θεός δεν μένει ανενεργός (όπως π.χ. ένα άψυχο τζάκι, στο παράδειγμα που προαναφέραμε), αλλά συμπαρίσταται, παιδαγωγεί, στηρίζει, ελέγχει (για να χρησιμοποιήσουμε μερικές ανθρωπομορφικές εκφράσεις). Μόνιμο κίνητρο Του και δράση Του, η αγάπη. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι να μπορέσουμε να οξύνουμε τις πνευματικές κεραίες μας, έτσι ώστε να διακρίνουμε την παρουσία Του, τα πλησιάσματα μας και τις απομακρύνσεις μας, το πως και το γιατί των πραγμάτων. Κι επειδή αυτό το νιώθουμε τόσο δύσκολο, πολύτιμος οδηγός και οδοδείκτης είναι η ζωή των αγίων μας, συντροφιά με τους οποίους είμαστε στην εκκλησία Του.

Κείμενο της Ελένης Ταμαρέση Παπαθανασίου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου με τίτλο "Χριστιανικά Μηνύματα"


To palpate one topic called "human pain", "pain in our lives" etc., is a difficult task that passes through rugged trails. The personal sufferings intersect with hope and faith and suffering sometimes makes us see things more clearly and make us used to house stray completely. In life seems to have a lot of truth the phrase "the pain passes, it does not hurt to have ever passed."

To be able, therefore, to touch this issue and we, in fact, to "weigh" and the various opinions on diatyponontai, it is good to bear in mind some of our main areas of ecclesial faith.

In Orthodox theology, then:

1. Evil (in any form, INC. and pain) was not created by God, but are the result of original fall of man, the expulsion from Him. A simple example: let's liken God to a heat source (such as a fireplace or radiator). As long as man remains close to this goal, participates in the heat and consequently no catches a cold. If removed, will be found in cold and sick. The cold, though, neither caused the fire, but neither of the imposed as punishment, supposedly to remove. It is, however, a true evil, a real consequence of human choice. Let anyone read the speech of Basil: About that God is not the cause of evil.
2. Our world is a world that creates and carries pain, is not the world that God wants. So also was the work of Christ, which passes from the pain of Calvary to reach the glory of the Resurrection. Christ is opposed to this world and has won. This is also a compass for our course yet to complete. He told us: "The world will make you suffer, but you have courage, for I have overcome the world" (Jn 16:33). So, then, the End Times, until the coming of the kingdom of God, a Christian living in a world full of pain downward on the righteous and the unrighteous, who, however, is not blessed to meinai always be so, but it is doomed to expire. Here's how the New Testament peirgrafei the new world that is coming to the end of the story, not just our individual after death: God "will dwell with men and they will be his people. God himself will be with , will wipe every tear from their eyes, and death will be no more. Neither sorrow, nor crying, nor pain. would be no more, because the old pass "(Rev. 21:3-4).

3. In no case, what we have said above should not lead to fatalism, passive acceptance or tolerance of evil. The Christian inspired by the anticipation of the kingdom and therefore fights against all evil, personal and social, physical and psychic. Indifference to the afflicted, the oppressed, the sick, would mean indifference to the cross of Christ. Because "social misery is the continuing agony of Christ, suffering even in the face of its members."

4. At the same time, and never from nowhere that God is not absent. Even within this world, the opposite of the will, God does not remain inactive (eg a lifeless fireplace, in the example mentioned above), but stands by, educates, supports, monitors (to use some anthropomorphic expressions ). Permanent motive and action, His love. The question, then, is that we can hone our spiritual antennas in order to discern the presence, approach them and our removals us the how and the why of things. And because this feels so hard, valuable guide and signpost the lives of our saints, companions with whom we are in His church.

Text by Helen Tamaresi Papathanasiou, reprinted from the Journal of the Metropolis of Kition entitled "Christian message"